Φωτογραφίες: Άλεξ Μαυρίδης
Το τελευταίο live των Pan Sonic, των Φιλανδών μετρ του industrial θορύβου, πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή που μας πέρασε σε ένα ασφυκτικά γεμάτο Bios, το οποίο και παραδόθηκε στη μουσική τους καταιγίδα. Εκκωφαντικές συχνότητες και ηλεκτρικές αστραπές ξύπνησαν πρωτόγονα ένστικτα, προκαλώντας μια υπερβατική κινησιολογία μέχρι που «έγινε η σπίθα πυρκαγιά», έτοιμη να τα κάψει όλα. Πριν πούμε όμως το «ώπα», περνάμε στις λεπτομέρειες...
Δεν ξέρω τι γνώμη έχετε για τις μηχανές, αλλά σίγουρα κρύβουν ένα φάντασμα μέσα τους. Και για να το καταλάβεις αυτό δεν χρειάζεται να παρακολουθήσεις κάποια φουτουριστική ταινία, αλλά απλά να ακούσεις τους Pan Sonic να παίζουν live. Όπως ακριβώς έγινε και στη σκηνή του Bios. Στη 1 ώρα το βράδυ και μετά από ένα αρκετά καλό «ζέσταμα» των δικών μας Parallel Worlds, το ντουέτο των Φιλανδών Mika Vainio και Ilpo Vaisanen έμελλε να δώσει το τελευταίο του επεισοδιακό live στο κολλημένο με την πάρτη του ελληνικό κοινό. Γιατί φυσικά ελάχιστα ονόματα και μάλιστα ενός τόσο «δύσκολου» ήχου θα μπορούσαν να γεμίσουν τον κεντρικό χώρο του ηλεκτρονικού στεκιού τόσο ασφυκτικά και μάλιστα να καταφέρουν να κάνουν τον κόσμο να χτυπιέται όσο δεν έχει χτυπηθεί μετά από δέκα dance parties.
Τα κύματα του στατικού ηλεκτρισμού που άρχισαν να εξαπλώνονται σε όλον τον χώρο, χτυπώντας με ορμή τα ετοιμοπόλεμα στήθη του κοινού, οδήγησαν κάποιους σε ακραίες εκφράσεις λατρείας, άλλους σε εμμονοληπτικό χορό και μερικούς στο να κλείσουν τα μάτια, να απομονωθούν από τον εξωτερικό χαμό και να βιώσουν όσο γίνεται πιο έντονα την εμπειρία ενός θορύβου με φυσική υπόσταση. Με τα γυναικόπαιδα να έχουν πιαστεί από τη μπάρα και τους άντρες παραδομένους σε ακατάπαυστο headbanging – πετώντας dreadlocks που κινούνταν σαν τα απειλητικά πλοκάμια ενός χταποδιού στον αέρα ή γενόμενοι κι αυτοί μέρος της μουσικής καταιγίδας των Pan Sonic, πραγματοποιώντας το πάντα εντυπωσιακό αλλά παράτολμο crowdsurfing – η γράφουσα αναρωτήθηκε γιατί τελικά από πολλούς η εν λόγω σκηνή θεωρείται τελειωμένη. «Ρε συ, δεν βγαίνουν πλέον τόσο καλές και πολλές μπάντες» θα δηλώσει λίγο αργότερα ένας φίλος-θαμώνας. Κάθε σκηνή πεθαίνει όταν εστιάσει από αυταρέσκεια στον υπερβολικό ακαδημαϊσμό και όχι στη φυσική αντίδραση που πρέπει να προκαλεί στο κοινό της. Και αν μη τι άλλο, ένα από τα πράγματα που απέδειξαν οι Pan Sonic στο Bios είναι ότι μόνο το ταλέντο μπορεί να κρατήσει κάτι ζωντανό – και όχι το promotion.
Ούτε και πείραξε κανέναν το γεγονός ότι για το μεγαλύτερο μέρος του live ο Vainio και ο Vaisanen δεν σηκώνανε το κεφάλι τους από τον ειδικά σχεδιασμένο γι’ αυτούς μουσικό εξοπλισμό, με τον Vainio συγκεκριμένα να παρακολουθεί τις αντιδράσεις του μηχανήματος του με τέτοια προσοχή, λες και περίμενε από αυτό να του δώσει διαταγές. Το απρόσμενο, το για άλλους μη θεμιτό, έγινε άνετα ένα δημιουργικό ερέθισμα για αυτούς τους ιδιοφυείς μουσικούς. Αν μη τι άλλο το να παλεύουν με τις μηχανές έχει αποδειχθεί προ καιρού το πιο ενδιαφέρον πράγμα στη ζωή τους. Ως τις 2 μετά τα μεσάνυχτα δεν έπεφτε καρφί στο Bios, κάτι που ήταν δεδομένο ότι θα έκανε τη ζωή του Rob Hall (ο οποίος θα ακολουθούσε σύμφωνα με το πρόγραμμα, σε DJ σετ) πολύ δύσκολη, αφού οι τάσεις λιποθημίας από τον συνωστισμό άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους. Με τη γράφουσα να μην αποτελεί μάλιστα εξαίρεση και να αποσύρεται έτσι στα ιδιαίτερα διαμερίσματα της...
