Φωτογραφίες: Miko Nuutinen
Μπαίνοντας στο Rodeo, τόσο την Κυριακή όσο και τη Δευτέρα, μία λέξη αντηχούσε ξανά και ξανά στο μυαλό μου... «Επιτέλους»! Μετά από μία αναβολή και μία ακύρωση που, για το καλό όλων μας, αποδείχθηκε απλώς αναβολή σε χρονικό διάστημα σχεδόν 8 μηνών, οι Callisto βρέθηκαν στην Αθήνα. Με καινούργιο δίσκο στις αποσκευές, ο οποίος μάλλον δίχασε αρκετά το κοινό τους, δεν έπρεπε να αποδείξουν τίποτα από τα όσα μεγαλόσχημα έγραφε η διαφημιστική αφίσα και σε κανέναν... Απλώς να αφήσουν τα τραγούδια και τις συνθέσεις τους να μιλήσουν από μόνα τους. Σε ένα άδειο πραγματικά club την Κυριακή – λόγω Isis – και σε ένα ημιγεμάτο το βράδυ της Δευτέρας, κατέδειξαν με σαφήνεια τόσο τα θέλγητρα τους όσο και τις αδυναμίες τους, που για ένα φανατικό οπαδό τους σαν και μένα δεν αποτελεί λόγο για αμφισβήτηση, απλώς παραδοχή της πεπερασμένης φύσης τους.
Και οι δύο βραδιές ξεκίνησαν με το εναρκτήριο κομμάτι του Providence, το “In Session”, για να μας κλονίσουν συθέμελα κατόπιν με το “Limb:Diasporas”, από εκείνο το πρώτο άλμπουμ. «Separation from the Body of Christ», αλλά πόσοι άραγε ξέρουν κάποιο στίχο απέξω; Μικρό το κακό, καθώς ο κόσμος αρχίζει και συντονίζεται. Και τις δύο βραδιές, το μπάσο του Juho και τα τύμπανα του Ariel αποδεικνύουν τα αυτονόητα... Κάθε μεγάλη μπάντα φροντίζει άλλωστε την οπισθοφυλακή της με ένα στιβαρό rhythm section. Μικρά λαθάκια υπάρχουν βέβαια, αλλά δεν αμαυρώνουν το ρυθμικό μέρος, το οποίο ζει και αναπνέει πάνω στον...postjazzmetal (!) ήχο. Από την άλλη οι κιθάρες κάπου χάνονται και ίσως να φταίει κι ο ήχος του Rodeo σ’ αυτό. Βέβαια με τόσο απαιτητικό υλικό δικαιολογούνται οι μικρές ατέλειες, οι οποίες φανερώθηκαν κυρίως στα πιο χαλαρά μέρη των κομματιών – γιατί στα σκληρότερα ακούγονταν καθ’ εικόνα και καθ' ομοίωσιν με τις κιθάρες των άλμπουμ. To “Wormwood” μας θυμίζει πόσο δισκάρα είναι το Noir, για να δώσει τη σκυτάλη σε κομμάτια από το Providence. Κομμάτια που βασίζονται στο νέο όργανο του σχήματος, όπως έχουν δηλώσει στις συνεντεύξεις τους οι Callisto, στη φωνή δηλαδή του Jani-Ala Hukkala.
Δηλώνω μύστης μεγάλος της φωνής του Hukkala. Το είπα και στην κριτική για το Avopolis Metal, το λέω και εδώ. Αλλά στα live δυστυχώς δεν το έχει. Ειδικά το βράδυ της Δευτέρας, δεν πατούσε σχεδόν καθόλου στις φωνητικές γραμμές των τραγουδιών, σε ορισμένα δε, όπως στο “Rule The Blood”, ακουγόταν εντελώς, ας μου επιτραπεί η λέξη αυτή, φάλτσος. Γιατί ρε γαμώτο; Οι φωνητικές μελωδίες του Providence αποτελούν το μεγάλο θέλγητρο, αλλά δυστυχώς δεν αναδείχθηκαν επαρκώς, καθώς καλύφθηκαν από τον μικροφωνιζέ ήχο και τα λάθη του Hukkala. Αντίθετα τα growling μέρη αποδώθηκαν με περίσσιο πάθος και ένταση, σκίζοντας τον αέρα σαν παγωμένες σειρήνες. Το εμβληματικό “Fugitive” αλώνει το Rodeo, καθώς ο κιθαρίστας Markus σφίγγει τη γροθιά και δείχνει στο κοινό: είναι ώρα για το encore… Πώς να χωρέσει όλη η ζέση για τους Callisto σε μιάμισι ώρα; Πώς να βουλώσεις την τρύπα στην καρδιά, όταν για 8 μήνες ζεις και αναπνέεις για αυτή τη στιγμή; Πώς; Οι εναρκτήριες κιθαριστικές μελωδίες του “Cold Stare” ακούγονται και ξέρεις ότι αυτό είναι το τελευταίο κομμάτι. Μέσα σ’ έναν σχεδόν black metal καταιγισμό μένεις να ουρλιάζεις «I heard a silent whisper from the past/ eight years of isolation in silence the demons besieged you/ darkened eyes of retribution».
Το τέλος έφτασε. Τι κι αν ήθελες και άλλα κομμάτια από το True Nature Unfolds; Τι κι αν δεν σου έφτασε η μιάμισι ώρα; Τι κι αν ο Hukkala δεν ήταν στη μέρα του; Τίποτα δεν έχει σημασία, καθώς οι Callisto αρχίζουν να αποσύρονται. Απολαμβάνεις και ευχαριστείς για όσα πήρες κι αρχίζεις να ονειρεύεσαι για το πότε θα τους ξαναδείς, σε ένα μεγαλύτερο venue με καλύτερο ήχο. Μέχρι τότε, Jani, Juho, Ariel, Arto, Johannes και Markus να είστε καλά...και ευχαριστούμε!
Υ.Γ. 1: Kαλό είναι τα support σχήματα να είναι υφολογικά κοντά στον headliner. Με αυτή την λογική, δεν ξέρω τι δουλειά είχαν τις δυο βραδιές οι Μamma Kin και οι Yellow Devil Sauce στο listing – ειδικά οι πρώτοι. Αντίθετα, σχετικοί και άξιοι οι Cinekod και οι Good Luck With The Bombs.
Υ.Γ. 2: Οι Extol ζουν ακόμη...
