Φωτογραφίες: Tristan
Από τις πλέον αναμενόμενες συναυλίες για τον υπογράφων, μιας και το φετινό άλμπουμ του Jeremy Shaw μέχρι και το βράδυ της συναυλίας ήταν υποψήφιος για δίσκος της χρονιάς. Τις προάλλες εκδήλωνα μάλιστα τον (καθυστερημένο) θαυμασμό μου για το Songs About Dancing And Drugs, έναν απολαυστικά εγκεφαλικό δίσκο με υπέροχη παραγωγή και κολλητικά τραγούδια. Η εμφάνιση επομένως του Circlesquare μες την ίδια χρονιά που κυκλοφόρησε ο δίσκος – ο οποίος αργά ή γρήγορα θα τον περάσει σε άλλη κατηγορία αναγνώρισης – ήταν δώρο από το πουθενά.
Ο δικός μας Παναγιώτης Μένεγος ανέλαβε τα πριν και μετά DJ sets στο Tiki, παίζοντας παρόμοια ηχητικά ηλεκτρονικά τραγούδια με κάποιες κιθαριστικές σφήνες (το ανάποδο δηλαδή από ότι ισχυρίζεται πως κάνω εγώ συνήθως!) μέχρι τις 22.45, όταν η τετραμελής μπάντα του Circlesquare ανέβηκε στην σκηνή. Κιθάρα, ντραμς και laptop για τα ηλεκτρονικά μέρη αποτελούσαν τα μουσικά εργαλεία και με μέτριο ήχο (χαμηλή ένταση που δυσκόλευε την ακρόαση) ξεκίνησαν με μια διασκευή στο “Serenade” του Steve Miller – αρκούντως επιτυχημένη.
Στο πρώτο 20λέπτο μπορούσες να καταλάβεις ότι κάτι έλειπε, πέρα από τις μεγάλες μου προσδοκίες. Άνευρες εκτελέσεις των πιο δυναμικών τραγουδιών του Circlesquare (“Ten To One”), έλλειψη έντασης στα πιο σκοτεινά θέματα (“Dancers”, “Hey You”) και αφαίρεσης της όποιας θεατρικότητας στο 13λέπτο έπος “All Live But The Ending”. Από την άλλη όμως μπορεί κάτι να έλειπε από όσα έβλεπες και άκουγες, αλλά ταυτοχρόνως ένιωθες ότι βλέπεις κάτι αξιοπρεπώς στημένο που, αν δεν υπήρχε από πίσω ο ενθουσιασμός των στούντιο εκτελέσεων, δεν θα σε ενοχλούσε τόσο. Από περίπου 60 ανθρώπους που βρεθήκαμε στο Tiki νομίζω μόνο όσοι εκτιμούσαν ήδη τη δουλειά του Jeremy Shaw απογοητεύτηκαν λίγο – συνολικά δε κανείς δεν πρέπει να ενθουσιάστηκε. Άλλωστε το μόλις ωριαίο σετ του χωρίς καν να γίνει encore (ή προσπάθεια από το κοινό να ξαναβγεί η μπάντα στη σκηνή) αποδεικνύουν το διεκπεραιωτικό της συναυλίας. Κάπως έτσι αισθάνομαι και το κείμενο που γράφω άλλωστε.
Η ουσία είναι ότι είδαμε άλλο ένα ηλεκτρονικό live το οποίο δεν μπορεί να υποστηριχθεί ζωντανά και αυτό πάντα με ενοχλεί. Και μόλις το Songs About Dancing And Drugs έπεσε από την πρώτη θέση της λίστας μου με τα καλύτερα της χρονιάς...
