Μια χαοτική και ψυχοβγάλτα Παρασκευή έχει συνήθως το τίμημά της. Λυπάμαι λοιπόν που έπρεπε να την πληρώσουν οι Teenheat και οι Barbara Farmers από την Αιδηψό –για τους οποίους άκουσα μάλιστα και καλά λόγια. Έφτασα στο Gagarin ενώ οι Θεσσαλονικείς Frantic V βρίσκονταν στη σκηνή και ευτύχησα κατόπιν να δω μια μπάντα η οποία έδωσε άλλο νόημα στην κακή εκείνη μέρα μου. Παρά τη μικρή διάρκεια του σετ τους και τη σε βαθμό βρασμού πολυκοσμία, οι Sonics ήρθαν λοιπόν στην Αθήνα, είδαν και ενίκησαν...
Οι Frantic V έκαναν εξαιρετική δουλειά ως support. Παρότι οι δίσκοι τους για τα δικά μου γούστα δεν περιέχουν παρά παρελθοντολάγνο μιμητισμό, στη σκηνή απέδειξαν το πάθος και την ορμή που τους διακατέχει, όσο βέβαια και το δέσιμό τους ως μπάντα και την εμπειρία τους. Επαγγελματίες μα και πολύ διασκεδαστικοί, οι Θεσσαλονικείς «ανέβασαν» στροφές και διαθέσεις, φτιάχνοντας ένα άψογο κλίμα.
Όταν αποχώρησαν, ένα δίχτυ-κουρτίνα απλώθηκε μπροστά μας, πίσω από το οποίο το επιτελείο των Sonics δούλεψε πυρετωδώς για τις τελευταίες λεπτομέρειες. Ως τις 00.30 περίπου, οπότε και οι Αμερικανοί πήραν σάρκα και οστά, εν μέσω θερμού χειροκροτήματος και επευφημιών. Άλλωστε μπροστά μας βρίσκονταν οι 3 από τους 5 που ηχογράφησαν το θρυλικό Here Are The Sonics, στο τόσο μακρινό 1965 (Gerry Roslie, Larry Parypa & Rob Lind). Στο δε Gagarin δεν έπεφτε καρφίτσα: όσοι κακεντρεχείς αμφισβήτησαν τα περί sold-out που είχαν ακουστεί για την πρώτη μέρα, θα κατάπιαν τη γλώσσα τους αν κόπιασαν να έρθουν ως το 205 της Λιοσίων. Ο ίδιος αναγκάστηκα μάλιστα να κάνω τον γύρο του μαγαζιού –πάνω και κάτω– προκειμένου να βρω μια γωνιά να σταθώ, όπου να υπάρχει μια στοιχειώδης επαφή με τη σκηνή. Αυτά παθαίνει όμως όποιος αργεί... Από την άλλη βέβαια η «γύρα» μου έδωσε την ευκαιρία να διαπιστώσω τον καλό ήχο της συναυλίας, ο οποίος επέτρεψε στους Αμερικανούς να παίξουν όπως μάλλον το είχαν σχεδιάσει.
Η πρώτη πάντως γεύση, μουδιασμένη: ο Parypa ήθελε τον χρόνο του στην κιθάρα, ενώ τα φωνητικά του Roslie ναι μεν ακούγονταν ψυχωμένα, η φωνή του όμως έφερε σαφώς τα σημάδια του χρόνου. Όλα αυτά μέχρι το “Cinderella”, οπότε οι Sonics συντονίστηκαν και εξαπέλυσαν το πρώτο κύμα ροκ εν ρολ ενέργειας προς το κοινό.
Από εκεί και πέρα δεν έπαψαν να ανεβάζουν στροφές, επιδεικνύοντας «βρώμικες» fuzz κιθαριές, σκληρές μπασογραμμές, γεμάτα ένταση τύμπανα κι ένα φλογερό σαξόφωνο. Την παράσταση πάντως έκλεψαν τα δύο μη αυθεντικά μέλη. Ο ντράμερ Ricky Lynn Johnson μου φάνηκε λίγο «ποζεράς» με το μαύρο καπέλο και το φουτεράκι με τον γκράντε σταυρό, όμως στα δυναμικά παιξίματά του αποδείχθηκε άσσος. Από την άλλη, ο μπασίστας Don Wilhelm δεν αποδείχθηκε μονάχα καλός οργανοπαίχτης, μα με τα άγρια, ακατέργαστα γκαραζο-ροκαμπίλι φωνητικά του έδωσε στη συναυλία ένα άρωμα δεκαετίας 1960, που ο Roslie δυσκολευόταν να αναπαράγει, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές του.
Το Gagarin πήρε βέβαια φωτιά όταν ακούστηκε το “Strychnine” –ίσως η κορυφαία στιγμή του live. Ο κόσμος έγινε ένα, ο ιδρώτας και το κοπάνημα άγγιξαν το ζενίθ τους και η μπύρα που προσγειώθηκε στο κεφάλι μου φάνηκε τόσο ταιριαστή με την όλη ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, ώστε δεν με χάλασε καθόλου –και δεν φημίζομαι για το χιούμορ μου σε τέτοιες περιστάσεις...
Μετά από μία ώρα περίπου, οι Sonics μας καληνύχτισαν. Ο κόσμος ζήτησε encore, αλλά το συγκρότημα δεν μας έκανε τη χάρη. Ας μην είμαστε όμως αχάριστοι. Η μία ώρα κύλησε υπέροχα και οι Sonics (απ)έδειξαν ότι το ροκ εν ρολ δεν αποτελεί απαραίτητα μια νεανική υπόθεση, την οποία πρέπει να ζεις στην ώρα της –ως θέλει ο σχετικός μύθος.
Παρά λοιπόν τα 50 σχεδόν χρόνια που έχουν κυλήσει από τις μέρες δόξας τους, οι Αμερικανοί αποδείχθηκαν ροκ υπερηχητικά. Χάρηκα έτσι πραγματικά για το ότι παραβρέθηκα την Παρασκευή στο Gagarin. Είχα εγκαταλείψει τις προσπάθειες ανόρθωσης της ψυχολογίας μου, χωρίς να υπολογίζω στο «φάρμακο» Sonics. Αλλά αυτές οι εκπλήξεις δεν είναι τελικά και οι καλύτερες;
