Metallica, Oasis, Prodigy, Coldplay, Killers, Kings of Leon και λοιπές… δυνάμεις βρέθηκαν φέτος στην ίδια σκηνή στο μεγαλύτερο ετήσιο συναυλιακό συναπάντημα της κεντροδυτικής Ευρώπης: το (υποτιμημένο) φεστιβάλ του Βελγίου, που κρατά από το 1974 και υποδέχεται κάθε χρόνο πάνω από 60 συγκροτήματα από όλον τον κόσμο, με 320.000 εισιτήρια και επισκέπτες από 65 διαφορετικές χώρες. Ο Στέλιος Κυριάκογλου ήταν εκεί και καταγράφει τις εντυπώσεις του για το Avopolis, μεταφέροντας την εικόνα μιας άψογης διοργάνωσης, που καλό θα ήταν να λειτουργούσε κάποια στιγμή ως παράδειγμα προς μίμηση και για τα δικά μας μεγάλα καλοκαιρινά συναυλιακά events...
Καταφθάσαμε στον συναυλιακό χώρο περίπου μισή ώρα πριν την εμφάνιση των Placebo, την πρώτη μέρα του Rock Werchter, στις 2 Ιουλίου. Η διαδικασία ήταν γνωστή: ανταλλάξαμε τα ηλεκτρονικά εκτυπωμένα εισιτήριά μας με το γνωστό «βραχιολάκι», το οποίο επιτρέπει την είσοδο και έξοδο καθ’ όλη τη διάρκεια του τετραημέρου. Έτσι, βρεθήκαμε ανάμεσα σε 80.000 περίπου ανθρώπους που έδειχναν να απολαμβάνουν κάθε στιγμή της παρουσίας τους στο Werchter, δεδομένης μάλιστα της ηλιόλουστης ημέρας. Είχαμε σταθμεύσει το αυτοκίνητό μας (μιας και πηγαινοερχόμασταν καθημερινά από το Άαχεν της Γερμανίας) σε ένα από τα αρκετά πάρκινγκ (15€ για όλο το 4ήμερο), στην περιοχή του χωριού Rotselaar (και όχι του Werchter). Η απόσταση που μας χώριζε από την είσοδο του φεστιβάλ ήταν περίπου 25-30 λεπτά ποδαρόδρομος, ίσως αρκετό για τους κακομαθημένους Έλληνες που έχουμε συνηθίσει να γκρινιάζουμε ακόμη και για τα δέκα λεπτά περπατήματος στη Μαλακάσα, αλλά σύνηθες για λαούς μαθημένους σε φεστιβάλ.
Γρήγορα διαπιστώσαμε πάντως ότι οι Βέλγοι είχαν στήσει εντός και εκτός του συναυλιακού χώρου μια μικρή πολιτεία. Πέρα από τα πέντε-έξι κάμπινγκ υπήρχαν πολλές επιλογές για φαγητό και αναψυκτικό και τα γνωστά μαγαζάκια με t-shirts και αναμνηστικά, όλα αυτά εκτός του φεστιβάλ. Εντός, οι επιλογές ήταν ακόμη περισσότερες: «βρώμικο» όλων των ειδών (λουκάνικο, μπέργκερ, ψιλοκομμένο κοτόπουλο στυλ γύρου), πίτσα, μακαρονάδα, σάντουιτς, μπαγκέτες, άφθονες πατάτες τηγανητές, vegetarian, ψάρι(!), βιολογικά προϊόντα(!) αλλά και ένα Wine & Dine Restaurant με ακόμη μεγαλύτερη ποικιλία! Οι τιμές ήταν κομματάκι τσιμπημένες για τα δεδομένα των γύρω χωρών (Βέλγιο, Ολλανδία, Γερμανία), αλλά παρέμεναν σχετικά οικονομικές για τα ελληνικά δεδομένα… Επίσης, υπήρχαν περίπτερα με κάθε λογής memorabilia και ένα του official merchandize με όμορφα προϊόντα, αρκετά πάντως εκ των οποίων εξαντλήθηκαν γρήγορα. Η μπύρα (2,5€ το – πάντως μικρό – ποτήρι) έρεε άφθονη χάρη στα πάνω από 10 μπαρ που υπήρχαν διάσπαρτα. Σε ό,τι αφορά τις τουαλέτες μετρήσαμε τουλάχιστον πέντε ξεχωριστούς χώρους με καμιά 50αριά χημικές ο καθείς. Πουθενά (ούτε για ποτό, ούτε για φαγητό, ούτε για…πιπί) δε χρειάστηκε να περιμένουμε πάνω από 2-3 λεπτά!
Οι σκηνές ήταν δύο και απείχαν μεταξύ τους περίπου 300 μέτρα. Η δεύτερη σκηνή, το Pyramid Marquee, ήταν κλειστή σε σχήμα πυραμίδας, ωστόσο το καταπληκτικής ευκρίνειας video-wall που είχε τοποθετηθεί εκτός επέτρεπε και στον κόσμο που βρισκόταν έξω να παρακολουθήσει όλους τους καλλιτέχνες. Ούτε συζήτηση, βεβαίως, για τα video-walls της κεντρικής σκηνής: πραγματικά απίθανα! Πολλές λήψεις και παιχνίδι με το κοινό από τον σκηνοθέτη, ο οποίος είχε στη διάθεσή του τουλάχιστον 4-5 κάμερες. Χωρίς υπερβολή, όλα ήταν άψογα οργανωμένα…
ΗΜΕΡΑ 1η
Placebo
Έχοντας δει την παρέα του Brian Molko μόλις πέντε ημέρες νωρίτερα στην Αθήνα, στο Rockwave, δεν περιμέναμε κάποια έκπληξη. Πράγματι, οι Placebo παρουσίασαν το ίδιο σετ (μείον δύο κομμάτια, για να «μαζέψουν» τον χρόνο τους στη σκηνή στα 90 λεπτά), το οποίο στο πρώτο μέρος του επικεντρωνόταν στην τελευταία δουλειά του γκρουπ, Battle For The Sun, προτού ακολουθήσουν οι παλαιότερες επιτυχίες, τις οποίες υποδέχθηκε και θερμότερα ο κόσμος. Η εμφάνιση των (αγαπημένων στην Ελλάδα) Placebo απείχε κατά πολύ από ορισμένες καταπληκτικές βραδιές που μας είχαν χαρίσει στο παρελθόν στην πατρίδα μας, σε Αγ. Κοσμά και Λυκαβηττό. Διεκπεραιωτικοί, χωρίς συναίσθημα και περισσότερο «επαγγελματίες» από ό,τι τους είχαμε συνηθίσει τα προηγούμενα χρόνια. Η βρετανική μπάντα μας προβλημάτισε με την παρουσία της για το αν τελικά μπορεί να συγκαταλέγεται στα αληθινά «σπουδαία» συγκροτήματα του καιρού μας, αφού έμοιαζε ανήμπορη να ανταποκριθεί στο «βάρος» των 80.000 μουσικόφιλων που τους παρακολουθούσε. Έχουν δώσει εξαιρετικά άλμπουμ οι Placebo, πρόκειται για μπάντα που κερδίζει φίλους στις live εμφανίσεις της, αλλά στο Werchter μας φάνηκαν «λίγοι» για να ανήκουν στους headliners των μεγάλων φεστιβάλ της Ευρώπης. Ως εκ τούτου, αποδείχθηκε σωστή η επιλογή των διοργανωτών να τους δώσει το τρίτο πόστο, πίσω από τους Oasis και τους Prodigy, που θα εμφανίζονταν λίγο αργότερα.
Setlist: Kitty Litter, Ashtray Heart, Battle For The Sun, For What It's Worth, Speak In Tongues, Follow The Cops Back Home, Every You Every Me, Julien, Special Needs, Never Ending Why, Black-Eyed, Meds, Come Undone, Special K, Song To Say Goodbye, Infra-Red, The Bitter End, Taste In Men
Oasis
Το σκοτάδι είχε πάρει για τα καλά τη θέση του ήλιου (ο οποίος παρεμπιπτόντως αυτήν την περίοδο στις δυτικοευρωπαϊκές χώρες δεν δύει πριν τις 22:30), όταν ακούστηκαν οι πρώτες νότες του (ηχογραφημένου) “Fucking In The Bushes”, προαναγγέλλοντας την παρουσία των Oasis στη σκηνή. Το…στριμωξίδι έμελλε να είναι από τα πιο «πιεστικά» ολόκληρου του τετραημέρου, δεδομένου του μεγέθους της βρετανικής μπάντας, αλλά και των εξαιρετικών σχολίων που ακολουθούν τις εμφανίσεις της σε τούτη την περιοδεία. Ο Liam Gallagher αγνόησε την (αξιοπρόσεκτη για τα βελγικά δεδομένα) ζέστη και δεν αποχωρίστηκε ποτέ το χαρακτηριστικό αδιάβροχο καπαρντινάκι του, ενώ, ως είθισται, ο Noel προσπαθούσε να ισορροπήσει το αλαζονικό ύφος του μικρού αδερφού του παίρνοντας αυτός πάνω του την (κάπως ελλιπή) επικοινωνία με το κοινό. Το σετ ξεκίνησε εντυπωσιακά με παλιά (“Rock & Roll Star”, “Lyla”, “Cigarettes And Alcohol”, “Roll With It”) και νέα κομμάτια (“Shock Of The Lightning”, “Waiting For The Rapture”) προτού κάνει λιγάκι «κοιλιά» στα μέσα περίπου, για να απογειωθεί ξανά όταν τα κακομαθημένα παιδιά του Μάντσεστερ έπαιξαν πέντε σερί singles από τις δυο πρώτες (και καλύτερες) δουλειές τους. Τα καλά νέα είναι ότι επανήλθε στο σετ το κορυφαίο (και αγαπημένο των fans) “Live Forever”, αλλά τα κακά νέα είναι ότι ο Liam έχασε τη φωνή του κάπου προς το τέλος του «απαιτητικού» “Supersonic”. Τα προσχήματα έσωσε όμως ο Noel με τη συνήθη… karaoke βοήθεια του κοινού στο “Don't Look Back In Anger”. Για το κλείσιμο, οι Oasis κράτησαν την διασκευή του “I Am The Wairus” των (λατρεμένων τους) Beatles, με τον Liam να κατεβαίνει από τη σκηνή, να κατευθύνεται στον διάδρομο ακριβώς μπροστά από την fan pit, να αποθεώνεται από τους πιστούς οπαδούς του και να απολαμβάνει μαζί τους τη μπάντα του, ανάβοντας τσιγάρο και χειροκροτώντας, μάλιστα, θερμά με το τέλος του τραγουδιού. Η αλήθεια είναι ότι οι αφοί Gallagher κατάφεραν, χωρίς να προσπαθήσουν πολύ, να αποδείξουν ότι το… σταριλίκι το έχουν έμφυτο. Και κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν διασκέδασε με το live των Oasis. Ωστόσο, η απορία κατά πόσο ένα γκρουπ σαραντάρηδων πλέον Άγγλων μπορεί ακόμη να «πουλάει» αυτήν τη βρετανική υπεροψία ως ροκ άποψη έμεινε να αιωρείται.
Setlist: Rock & Roll Star, Lyla, Shock Of The Lightning, Cigarettes And Alcohol, Roll With It, Waiting For The Rapture, The Masterplan, Songbird, Slide Away, Morning Glory, My Big Mouth, Half The World Away, I'm Outta Time, Wonderwall, Supersonic, Live Forever, Don't Look Back In Anger, Champagne Supernova, I Am The Wairus.
Prodigy
Την πρώτη μέρα έκλεισαν οι Prodigy. Μέρα, τρόπος του λέγειν βέβαια, δεδομένου ότι η εκρηκτική μπάντα από το Νησί εμφανίστηκε στη σκηνή στις 01:25 τα ξημερώματα για να αποχωρήσει τελικά λίγο πριν τις 3… Το πάρτι που προσέφεραν οι Prodigy δεν είχε προηγούμενο. Ακόμη και οι πλέον… εξουθενωμένοι (από το ταξίδι, το στήσιμο των σκηνών, την ορθοστασία, τα δέκα γκρουπ που είχαν προηγηθεί στα δύο stages) βρήκαν την ενέργεια να χορέψουν στους τρελούς ρυθμούς του τρίο από το Έσσεξ. Και πώς να συμβεί αλλιώς, άλλωστε; Ο Maxim Reality δεν άφηνε κανέναν να ησυχάσει, δίνοντας τις προσταγές προς τους πιστούς του Warriors, ενώ ο Keith Flint χοροπηδούσε ασταμάτητα από άκρη σε άκρη, πάνω και κάτω από τη σκηνή. Πίσω από τα πλήκτρα στεκόταν, βεβαίως, ο πραγματικός ηγέτης των Prodigy, Liam Howlett – η ιδιοφυΐα πίσω από τα μουσικά διαμάντια τους – ενώ τους συνόδευαν δυο ακόμη μουσικοί για τα ζωντανά ντραμς (Leo Crabtree) και την κιθάρα (Alex Roberts). Απίστευτη ενέργεια από όλους αυτούς τους… παλαβούς τύπους, η οποία κορυφώθηκε με το καταπληκτικό “Smack My Bitch Up”, στο οποίο ο Maxim προέτρεψε το κοινό (και όλοι υπάκουσαν!) να γονατίσει στο σημείο όπου το κομμάτι «κατεβάζει στροφές» (μιλάμε για τουλάχιστον ενάμιση λεπτό) προτού σηκωθεί ξανά για την τελειωτική χορευτική έκρηξη. Σε κάθε περίπτωση, η εμφάνιση των Prodigy ανήκει στις κορυφαίες στιγμές ολόκληρου του Rock Werchter 2009.
Setlist: Worlds On Fire, Breathe, Omen, Their Law, Poison, Warriors Dance, Firestarter, Run, Voodoo People, Comanche, Omen Reprise, Invaders Must Die, Diesel Power, Smack My Bitch Up, Take Me To Hospital, Out Of Space.
ΗΜΕΡΑ 2η
Killers
Με ειδυλλιακό φόντο τον ήλιο να δύει, οι Killers ανέβηκαν στη σκηνή για να θέσουν ευθύς εξαρχής το (αναπάντητο) ερώτημα: «Are we human or are we dancers?». Ποιος ξέρει; Βέβαιο πάντως είναι ότι το απωθημένο από την ακυρωθείσα εφετινή δεύτερη ημέρα του Rockwave Festival έμελλε να σβήσει για όσους Έλληνες (δεν ήταν και λίγοι) βρέθηκαν στο Werchter. Οι Killers έστεκαν μπροστά μας και έμοιαζαν έτοιμοι να δώσουν μια εξαιρετική παράσταση. Πραγματικά, ο Brandon Flowers και η παρέα του μετέφεραν με εξαιρετικό τρόπο την αμερικανική άποψη για τον alternative ήχο των ’00s. Με το γνωστό ύφος και τη χαρακτηριστική clean-cut φυσιογνωμία, ο frontman των Killers έπιασε γρήγορα τον σφυγμό του πλήθους και φρόντισε να το παρασύρει σε μια ξέφρενη νύχτα τύπου Λας Βέγκας. Το “Human” και το “Somebody Told Me” ήταν τα «βαριά» χαρτιά που έπεσαν νωρίς στο τραπέζι, ενώ με τα “Read My Mind”, “Mr. Brightside” και “All These Things” έκλεισαν την…παρτίδα μαζεύοντας όλο το «χαρτί», αλλά και το χειροκρότημα. Αψεγάδιαστη και με μπόλικο ροκ attitude από κάθε άποψη η παρουσία των Killers, οι οποίοι φαίνεται να καθιερώνονται στις συνειδήσεις των festival goers ανάμεσα στα πραγματικά «καυτά» ονόματα.
Setlist: Human, This is your life, Somebody told me, Reasons, World we live in, Joyride, Bling (extended), Shadowplay, Smile (50/50), Jenny, Spaceman, Dustland, Read my mind, Mr Brightside, All these things, When you were young.
Coldplay
Με μια κουβέντα: απογείωσαν ολόκληρο το Werchter σε μια εμφάνιση, την οποία όσοι έζησαν δεν θα ξεχάσουν ποτέ. Οι Coldplay άρχισαν από το πρώτο δευτερόλεπτο να βομβαρδίζουν ανελέητα το κοινό με τις μουσικές, το πάθος, την ενέργεια και το συναίσθημά τους. “Life In Technicolor”, “Violet Hill”, “Clocks”, “In My Place” τα αράδιασαν χωρίς ανάσα μπροστά στα εμβρόντητα μάτια των περίπου 80.000 θεατών, με τον Chris Martin να δηλώνει ότι «παίζουμε μετά τους Killers, οπότε έχουμε δύσκολο έργο. Θα κάνουμε ότι μπορούμε για να είμαστε εξίσου καλοί». Και όχι μόνο αποδείχθηκαν καλύτεροι, αλλά αναδείχθηκαν και ως το καλύτερο act ολόκληρου του τετραημέρου. To “Yellow” το αφιέρωσαν στους Killers, με εκατοντάδες κίτρινα μπαλόνια να εμφανίζονται από το… πουθενά και να γίνονται παιχνίδι στα χέρια του κοινού, ενώ το τέλος του κομματιού ο Martin αποφάσισε να το μιξάρει με ολίγον από Killers τραγουδώντας «I got soul, but I’m not a soldier»… Ο φόρος τιμής στον Μάικλ Τζάκσον αποδόθηκε εις διπλούν, αρχικά σε ένα δίστιχο «we loved him, so we got to let him go», αλλά και με διάρκειας ενός λεπτού εκτέλεση του “Billy Jean”. Οι στίχοι από το “Fix You” τραγουδήθηκαν από όλους σαν να έχουν… γραφτεί από όλους, ενώ ξαφνικά και μετά από ένα μικρό διάλειμμα, οι Coldplay είχαν βρεθεί 200 μέτρα μακριά από τη σκηνή και μέσα στο πλήθος, σε έναν προστατευμένο χώρο μπροστά από την κονσόλα, για να συνεχίσουν από εκεί το ανεπανάληπτο πάρτι: είχαν ανατρέψει τις συνήθεις φόρμες των συναυλιών και είχαν στήσει μια δική τους γιορτή. Χωρίς να ενδιαφέρονται για κανενός είδους συμβατικότητες, απολάμβαναν την κάθε στιγμή και προπάντων παρέσυραν στα συναισθήματά τους ολόκληρο το φεστιβάλ. Στο “Viva La Vida” όλα τα χέρια ήταν σηκωμένα ψηλά και 80 χιλιάδες άνθρωποι τραγουδούσαν ασταμάτητα. Ο Martin δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να επικοινωνεί με το κοινό, άλλοτε να συγκινείται, άλλοτε να χορεύει, άλλοτε να τρέχει να προλάβει το μικρόφωνο, άλλοτε να κάνει πλάκα, άλλοτε να στήνει αυτοσχέδια στιχάκια για τα «Belgian girls and boys» - πάντοτε πάντως μοιάζοντας πραγματικά αληθινός. Ένας απίστευτος frontman που το διασκεδάζει με την ψυχή του. Οι Coldplay απηύθυναν ένα μεγάλο «thank you» την ώρα του αποχαιρετισμού, αλλά στα χείλη όλων ήταν η ίδια απόκριση: «No, we thank you». Για την απίστευτη βραδιά…
Setlist: Life in Technicolor, Violet Hill, Clocks, In My Place, Yellow, Cemeteries of London, 42, Fix You, Strawberry Swing, God Put a Smile Upon Your Face/Talk, Hardest Part/Billy Jean, Viva La Vida, Lost, Green Eyes, Death Will Never Conquer, (Viva Remix), Politik, Lovers in Japan, Death and All His Friends, The Scientist, Life in Technicolor 2, The Escapist (outro).
ΗΜΕΡΑ 3η
Limp Bizkit
Η αλήθεια είναι ότι προσωπικά… κουβαλήθηκα με βαριά καρδιά στο μεσημεριανό λιοπύρι για χάρη των Limp Bizkit. Ουδέποτε συγκινήθηκα με τη μουσική τους, άλλωστε πλέον ο ήχος τους μου ακούγεται παρωχημένος. Ωστόσο, οι… φαφλατάδες από τη Φλόριντα απέδειξαν ότι μπορούν να κάνουν ένα σωρό χιλιάδες ανθρώπους να κουνηθούν στους ρυθμούς των τραγουδιών τους. Και δεν έχουν και λίγα: “My Generation”, “My Way”, “Nookie”, “Rollin'”, “Take A Look Around”… Ώρες-ώρες πιάνεις τον εαυτό σου να διασκεδάζει με πράγματα που δεν περιμένεις. Και αυτό συνέβη με τους Limp Bizkit.
Setlist: My Generation, Livin' It Up, Show Me What You Got, Eat You Alive, Hot Dog, Rearranged, Break Stuff, Boiler, My Way, Faith, Nookie, Behind Blue Eyes, Rollin', Take A Look Around.
Franz Ferdinand
Χωρίς να… ζοριστούν ιδιαίτερα, οι Σκωτσέζοι (με ολίγον από… ελληνικό αίμα) indie ροκάδες απέδειξαν ότι η μουσική τους ενδείκνυται για live εμφανίσεις. Αυτό το μίγμα ροκ, ποπ, post-punk, disco-psychedelic είναι ό,τι πρέπει για ένα άκρως χορευτικό απόγευμα. Μπορεί στην Ελλάδα να υπερεκτιμήσαμε κομματάκι τη δυνατότητα του Alex Kapranos, πιστεύοντας ότι αυτός και η παρέα του είναι ικανοί από μόνοι τους να παρασύρουν ορισμένες χιλιάδες στη Μαλακάσα, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι Franz Ferdinand είναι εξαιρετική μπάντα για lead-in σε κάποια μεγαλύτερη. Τη χαρήκαμε την εμφάνισή τους, δεν σταματήσαμε στιγμή να χορεύουμε, αλλά εκείνοι ίσως να περίμεναν κάτι περισσότερο, ειδικά από όσους είχαν πιάσει θέση κοντά στη σκηνή. Κάπως έτσι δικαιολογείται και η… κατηφής αντίδραση του Kapranos, όπως και το γεγονός ότι άφησαν ανολοκλήρωτο (λόγω τεχνικού προβλήματος με τα ντραμς) το τελευταίο κομμάτι χωρίς να ζητήσουν καν συγνώμη…
Setlist: Walk Away, No You Girls, The Dark of the Matinιe, Can't Stop Feeling, This Fire, Do You Want To, Turn It On, Take Me Out, Ulysses, What She Came For, The Fallen, Michael, Lucid Dreams, Jacqueline.
Nick Cave & The Bad Seeds
Παρά τις συχνές επισκέψεις του στη χώρα μας, τούτη ήταν η πρώτη φορά που είχα την ευκαιρία να τον ακούσω με τους Bad Seeds. Δεν έπεισε. Οι (δικοί του) Grinderman απέδωσαν στο περυσινό Werchter ένα σκαλί πιο πάνω. Πέρα από ορισμένους 40άρηδες, οι οποίοι έδειχναν να το απολαμβάνουν, οι λοιποί – και ειδικότερα οι teenagers που ανέμεναν τους Kings Of Leon – έμοιαζαν αδιάφοροι, αρκετοί μάλιστα προτίμησαν την Pyramid Marquee σκηνή, όπου την ίδια ώρα εμφανιζόταν η Kate Perry.
Setlist: Tupelo, Dig! Lazarus! Dig!, Red Right Hand, Deanna, Midnight Man, The Ship Song, Henry Lee, Moonland, The Mercy Seat, The Weeping Song, Papa Won't Leave You Henry, Stagger Lee, We Call Upon The Author.
Kings Οf Leon
Τους είχαμε απολαύσει και στο περυσινό Werchter, όταν είχαν βεβαίως εμφανιστεί απογευματάκι και όχι ως το μεγάλο όνομα της μιας εκ των τεσσάρων ημερών. Από τότε έχουν όμως κερδίσει τις γενικές εντυπώσεις με τον σκληρό, αλλά και ποπ αμερικάνικο ήχο τους και τη γοητευτική φυσιογνωμία του frontman τους. Απέμενε μόνο να βρουν το single εκείνο που θα απογείωνε την καριέρα τους. Έτσι, όταν ήρθε το “Sex On Fire”, κατέδειξε ότι η φαμίλια (τρία αδέρφια και ένας ξάδερφος) του μπαρμπα-Λέον (Leon είναι το μεσαίο όνομα του πατέρα των τριών) έχει το ταλέντο και το timing για την έκρηξη. Για πρώτη φορά το Werchter γέμισε σε τέτοιο βαθμό με αυτοσχέδια πλακάτ, μέσω των οποίων τα… κοριτσόπουλα εξέφραζαν τον έρωτά τους για τον Caleb Followill, λατρεία κανονική! Το εντυπωσιακότερο όμως με την μπάντα από το Τενεσί είναι το γεγονός ότι… αράδιασαν μια 20αδα τραγουδιών από τα τρία άλμπουμ τους και η πλειοψηφία του κόσμου ήξερε να τους ακολουθήσει τραγουδώντας σχεδόν σε όλα. Φαίνεται ότι τα δυτικοευρωπαϊκά ραδιόφωνα δεν επιμένουν μόνο στα δυο χιτάκια από το πρόσφατο Only Βy Τhe Night… Πάντως, αλήθεια είναι ότι το “Use Somebody”, αλλά κυρίως το “Sex On Fire” πρέπει να ακούστηκαν σε ολόκληρο το Βέλγιο τόσο μαζικά που τραγουδήθηκαν! Οι Kings Of Leon στάθηκαν περισσότερο από αξιοπρεπώς ως headliners σε ένα τόσο μεγάλο φεστιβάλ, αλλά συγκρίνοντας τους με τους ομολόγους τους των υπολοίπων ημερών (Oasis, Prodigy, Coldplay, Metallica) το συμπέρασμα είναι ότι έχουν ακόμη δρόμο να διανύσουν. Το βασικό είναι ότι βρίσκονται στον σωστό.
Setlist: Be Somebody, Taper Jean Girl, My Party, Molly's Chambers, Red Morning Light, Fans, California Waiting, Closer, Crawl, Four Kicks, Charmer, Sex On Fire, The Bucket, The Notion, On Call, Slow Night So Long, Knocked Up, Manhattan, Use Somebody, Black Thumbnail.
ΗΜΕΡΑ 4η
Black Eyed Peas
Δύσκολο να κολλήσουν στην κεντρική σκηνή ενός τόσο μεγάλου φεστιβάλ. Ίσως θα έπρεπε να είχαν εμφανιστεί στην Pyramid, η οποία είναι και κατά το μεγαλύτερο μέρος της κλειστή. Δεν έδειξαν κάτι το ιδιαίτερο, η Fergie δεν… αποκάλυψε και πολλά, τα τραγούδια τους είναι μεν μια χαρά, αλλά ταιριάζουν περισσότερο σε ένα νυχτερινό club, παρά σε ένα μεσημέρι του χαώδους Werchter.
Setlist: Let's Get It Started, Don't Phunk with My Heart / Shut Up (flard), Rock That Body, Meet Me Halfway, My Humps, Imma Be, Will.I.Am DJ set, Now Generation , Pump It, Where Is The Love?, I Gotta Feeling, Boom Boom Pow.
Kaiser Chiefs
Παραμένουν φοβεροί και τρομεροί! Εντάξει, το τελευταίο άλμπουμ τους ήταν απογοητευτικό, αλλά στα live εξακολουθούν να τα «σπάνε». Ο Ricky Wilson δεν κάθεται ήσυχος δευτερόλεπτο. Κατάφερε, μετά από τρία τραγούδια, να έχει ήδη ιδρώσει με το τρεχαλητό του να μην έχει τελειωμό. Χορεύει, σκαρφαλώνει στις σιδεριές, γίνεται ένα με τον κόσμο, γενικώς απολαμβάνει τη μουσική του. Τα “Ruby”, “I Predict A Riot” και “The Angry Mob” ξεχώρισαν, αλλά η κορυφαία στιγμή ήρθε με το τελευταίο κομμάτι “Oh My God” και το απόλυτα ταιριαστό δίστιχό του «Oh My God, I can’t believe it, I’ve never been this far away from home», το οποίο τραγουδήθηκε από όλους τους… ταξιδευτές του Werchter!
Setlist: Never miss a beat, Everything is average nowadays, Everyday I love you less and less, Heat dies down, You want history, Ruby, Love's not a competition, Na Na Na Na Naa, Like it too much, Modern way, Half the truth, I predict a riot, The angry mob, Take my temperature, Oh my God.
Nine Inch Nails
Αρχικά έμοιαζαν ιδανική επιλογή για να «ανοίξουν» τους Metallica. Ωστόσο, δυο παράγοντες φάνηκαν ικανοί να «μουτζουρώσουν» λιγάκι την εμφάνιση των Nine Inch Nails. Πρώτον, το γεγονός ότι η συσσωρευμένη κούραση από το 4ήμερο και το επικείμενο πέσιμο της αυλαίας από τους Metallica δεν άφηναν περιθώρια για… αλλοφροσύνες. Δεύτερον, οι οπαδοί της κομπανίας των Hetfield & Ulrich είχαν από νωρίς πιάσει θέση μπροστά-μπροστά, αδιαφορώντας, όμως, παντελώς για τους NIN, κάτι που έκανε κακό στη δημιουργία σωστής ατμόσφαιρας. Για πρώτη φορά είδαμε τόσο λίγο κόσμο στην κεντρική σκηνή όταν οι NIN έπαιξαν τις πρώτες νότες τους. Ακόμη και όσοι ήταν παρόντες προτιμούσαν να απολαμβάνουν ξαπλωτοί τις μπύρες τους υπό τους ήχους της παρέας του Trent Reznor. Από τη μέση του live και μετά, όμως, τα πράγματα άλλαξαν. Φαίνεται ότι η μεστή εμφάνιση των NIN και ο εξαιρετικός ήχος τους ανάγκασαν τον κόσμο να πληθύνει και να σηκωθεί όρθιος. Αποτέλεσμα ήταν το ζεστό χειροκρότημα στο τέλος για μια σπουδαία μπάντα, η οποία πραγματοποιεί, άλλωστε, την τελευταία περιοδεία της.
Setlist: 1,000,000, Terrible Lie, Heresy, March Of The Pigs, Piggy, I'm Afraid Of Americans, Burn, Gave Up, Non-Entity, The Big Come Down, Wish, Survivalism, Suck, The Hand That Feeds, Head Like A Hole, Hurt.
Metallica
Αν και είχαν να αντιμετωπίσουν την κούραση του κόσμου, ο οποίος κουβαλούσε πίσω του ένα καταπληκτικό, αλλά συνάμα και εξαντλητικό τετραήμερο, οι Metallica κατάφεραν να δώσουν μια εξαιρετική παράσταση και να αναγκάσουν κάθε έναν από εμάς να καταθέσει και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών του για να συμμετάσχει σε αυτήν την απόλυτη metal γιορτή. Και λέμε metal, διότι όπως συνηθίζουν τα τελευταία χρόνια οι Metallica, άφησαν εκτός τα άλμπουμ Load, Reload και St. Anger προς τέρψιν των πιο παλιών φίλων τους, αλλά μάλλον προς απογοήτευση των οπαδών της πιο σύγχρονης εποχής τους. Πάντως, τα κομμάτια από το πρόσφατο Death Magnetic ήταν, βεβαίως, εκεί μαζί με πολλά από τα «διαμάντια» του παρελθόντος. Βλέποντας τους Metallica επί σκηνής, το συμπέρασμα είναι ότι τελικά σε τέτοιου μεγέθους γκρουπ, μικρή σημασία έχει το setlist. Οτιδήποτε και να έπαιζαν οι Hetfield, Ulrich & Co και πάλι θα ήταν συναρπαστικά. Το πάθος, η όρεξη, η πληθωρικότητα που καταθέτουν στη σκηνή, τα τριάντα σχεδόν χρόνια εμπειρίας, το γεγονός ότι ο Trujillo έχει πια δέσει με τα υπόλοιπα μέλη, αλλά και τα οπτικά εφέ με τις φωτιές και τους κεραυνούς συνθέτουν μια μαγική βραδιά, ιδανική για το κλείσιμο ενός υπέροχου φεστιβάλ.
Setlist: Blackened, For Whom the Bell Tolls, Creeping Death, Of Wolf and Man, One, Broken, Beat & Scarred, Cyanide, Sad But True, (Welcome Home) Sanitarium, All Nightmare Long, The Day That Never Comes, Master of Puppets, Dyers Eve, Nothing Else Matters, Enter Sandman, Last Caress/Hit The Lights, Seek and Destroy.
Συνοπτικά το line-up είχε ως εξής (έτσι για να πάρετε μια γεύση και από όσα συγκροτήματα δεν προλάβαμε να δούμε, τουλάχιστον εξ’ ολοκλήρου):
1η μέρα: Prodigy, Oasis, Placebo, Dave Matthews Band, Lily Allen, Eagles Of Death Metal
Tiga, Pendulum, Laurent Garnier, Fleet Foxes, Emiliana Torrini, Expatriate
2η μέρα: Coldplay, Killers, Bloc Party, Elbow, Amy Macdonald, White Lies, Just Jack
Lady Gaga, Arsenal, Jason Mraz, Streets, M.Ward, Priscilla Ahn, Henry Rollins
3η μέρα: 2manydjs, Kings Of Leon, Nick Cave & The Bad Seeds, Franz Ferdinand, Limp Bizkit, Rodrigo Y Gabriela, Social Distortion, Triggerfinger Boys Noize, Grace Jones, Katy Perry, Mogwai, Yeah Yeah Yeahs, Regina Spektor, Jasper Erkens
4η μέρα: Metallica, Nine Inch Nails, Kaiser Chiefs, Black Eyed Peas, Mars Volta, Seasick Steve, Mastodon, Metro Station Milk Inc., Royksopp, Ghinzu, The Script Lady Linn & Her Magnificent Seven, De Jeugd Van Tegenwoordig, Hickey Underworld
