Φωτογραφίες: Αρετή Σταυροπούλου
Υποτίθεται ότι πρέπει να σας μεταφέρω την ατμόσφαιρα της συναυλίας των Deep Purple στη Μαλακάσα. Ας είμεθα σοβαροί. Οι μισούντες τα «παππούδια» δεν έχετε μπει καν στη λογική να ανοίξετε το link, οπότε εσάς σας ξεχνάω. Υπάρχετε εσείς οι άλλοι, που χωρίζεστε σε δύο κατηγορίες: στους ιδεαλιστές/ελπίζοντες και στους ιδεαλιστές/ρεαλιστές. Τους πρώτους σας καταλαβαίνω, αλλά δεν θα ικανοποιηθείτε. Οι δεύτεροι μπορείτε να διαβάσετε άφοβα.
Τα υπέρ της συναυλίας
* Άρχισε στην ώρα της.
* Παρουσιάστηκε τεράστια ηλικιακή και μορφολογική γκάμα κοινού. Έβλεπες στο Terra Vibe από φρικουλάκια 18 χρονών μέχρι και 58αρηδες – με τις δεύτερες συζύγους ή τα τέκνα από τις πρώτες (με ή χωρίς αυτές). Αν σας φαίνονται αστεία αυτά, το σίγουρο είναι ένα. Οι Deep Purple δεν παίζουν για να σοκάρουν με κάποια rock ‘n’ roll σημαία παρά πόδας αλλά για να πάει κάποιος να περάσει όμορφα δυο ώρες. Κάτι σαν οικογενειακή ταβέρνα ποιότητας – και δεν αποτελεί μομφή αυτό. Πας, καλομαγειρεμένο φαγητό, ήσυχος κόσμος ακόμα και όταν παρεκτρέπεται (μπύρες/τσίγαρους), χαιρετάς και 5-6 γνωστούς παλιόφιλους (διότι από τους νεώτερους του κυκλώματος δεν παίζει παρά μόνο ένα ατέρμονο «πφφφφφφφ!» όταν μιλάνε για τους Purple).
* Είχε πολύ καλούς γνώστες της Purple δισκογραφίας. Αγαλλίασα όταν ο κόσμος ζήτησε το “My Woman From Tokyo” – γιατί καταλαβαίνεις έτσι ότι κάποιοι, εκτός από μουσική για συνοδεία της μπύρας, θέλουν και κάτι πιο γκρουβαριστό. Βέβαια δεν τους έγινε η χάρη. Το setlist της μπάντας ήταν αυστηρά καθορισμένο. Όποιος έψαχνε για λίγο στα blogs ανά τη δικτυακή χώρα το έβρισκε αμέσως.
* Τα φώτα της παράστασης ήταν θαυμάσια.
* Ο Roger Glover αποδείχθηκε εργάτης/σκυλί του οργάνου του, μα και στυλοβάτης της μπάντας.
* To setlist περιλάμβανε τo “Space Truckin’” – χωρίς υπερβολές ήταν η καλύτερη στιγμή της συναυλίας, με έναν freak out ήχο που ταιριάζει στο νόημα των στίχων του τραγουδιού.
* O Don Airey είναι ένας θαυμάσιος κύριος, αλλά και θαυμάσιος κιμπορντίστας.
* Ο Ian Gillan είχε κέφια (όπως πάντα κατά μία έννοια). Η φωνή του ήταν μάλιστα μέχρι και καλύτερη από παλαιότερες εμφανίσεις των Deep Purple στη χώρα μας. Δεν προσπαθεί να πιάσει νότες που θα τον διαπομπεύσουν. Άμα δε αρχίσει να παίζει και με spoken word λογικές πάνω σε κάποια σημεία εγώ θα κλείσω διαρκείας στο να βλέπω τη γριά αλεπού.
* Περάσαμε ωραία.
* Πέρασα ωραία βρίζοντας τον Steve Morse, που είχε όμως δυο πολύ καλές ηχητικές στιγμές (αλλά όχι μέσα σε τραγούδια, παίζοντας μόνος του).
Τα κατά της συναυλίας
* Απογοητευτική η ενορχήστρωση στο μπάσιμο της συναυλίας, με το “Highway Star” να σε στέλνει ή στο στρώμα για υπνάκο ή στο πλησιέστερο γραφείο συμβολαίων θανάτου με αντικείμενο της σκανδάλης δύο ανθρώπους: Τον Steve Morse (αμερικανιές στην κιθάρα αλλά τελείως ανέμπνευστες) και τον ηχολήπτη, ο οποίος αντί να έχει τον ήχο-διαμάντι που έπρεπε σε ένα τέτοιο τραγούδι πέταξε ένα βότσαλο ήχου θολό, με μία μπουκωμένη rhythm section.
* Το setlist – ούτε ένα “Knockin On Your Backdoor” δεν χώραγε;
* Η απουσία του Richie Blackmore. Ναι, είμαι γραφικός, ίσως και περισσότερο από τον ίδιο τον Blackmore – πράγμα εκ της συμβάσεως δύσκολο (σημ. αρχισυντάκτη: δεν το έκανες φύσει αδύνατον;). Αλλά δώστε μου έστω και 25 λεπτά με αυτόν τον δύστροπο, ψηλομύτη άνθρωπο επί σκηνής και εγώ σας χαρίζω 3 ώρες με τον Morse.
* Ο κύριος που κινηματογραφούσε εκ δεξιών όπως βλέπαμε τη μπάντα, πάνω στη σκηνή. Δεν μπορείτε κύριε να σκάτε με τη μικροαστική σας παντόφλα και με βερμούδα παραπέμπουσα σε ακτή της Λούτσας. Από τη στιγμή που αποτελούσε 100% μέρος της εικόνας την οποία έβλεπε κανείς πάνω στη σκηνή ήταν υποχρεωμένοι οι διευθυντές του να του πούνε να βάλει ένα παντελόνι, έστω. Το εννοώ. Παρατηρήστε τους εικονολήπτες στα αμερικάνικα σόου και θα καταλάβετε. Στα μαύρα από την κορφή ως τα νύχια, ακριβώς για να μη δίνουν στόχο.
* To “Perfect Strangers”. Ο κόσμος το περίμενε ως μάνα εξ ουρανού – σχεδόν περισσότερο και από το “Smoke On The Water”. Είναι η υπόγεια αργόσυρτη γκρούβα που σε συνεπαίρνει και εκεί η μπάντα με απογοήτευσε. Κυρίως δηλαδή ο ηχολήπτης, ο οποίος, αντί να βγάλει το μπάσο μπροστά ώστε να οδηγηθεί το σεπτέτο σε βαρύθυμους δρόμους άφησε τον Αμερικανό (τον Steve Morse) να οδηγήσει με την κιθάρα του. Τελείως λάθος μιας και οι Perfect Strangers τιμονιάζουν με μπάσο, ντραμς και πλήκτρα.
* O Steve Morse – και πάλι – γιατί το παίζει ωραίος και νέος. Φοράει το ίδιο λευκό κομμένο στους ώμους μπλουζάκι και κάτι γιορντάνια ινδιάνικα, ενώ είναι φανερό ότι έχει αλλάξει μέχρι και τα δόντια του (όπως κάθε Αμερικανός που σέβεται τον εαυτό του). Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο να βαδίζει κάποιος στα παπούτσια του Ritchie Blackmore αλλά προσωπικά μου φαίνεται λες και η μπάντα, για να πιστοποιήσει ότι από τότε που έφυγε όλα έγιναν καλύτερα έχει δώσει έναν ρόλο δυσανάλογα μεγάλο στον Morse. Και γι’ αυτό δεν μπόρεσα να συγκρατήσω ένα πικρό χαμόγελο όταν το δίδυμο Gillan/Morse έκανε την κλασική μονομαχία φωνής/κιθάρας, στα πρότυπα του Made In Japan. Εκατό η αλεπού, εκατόν ένα το αλεπουδάκι;
Τέλος, ας πει κάποιος σε αυτούς που διαφήμιζαν τόσες ημέρες τη συναυλία – και δεν μιλώ εδώ για τη διοργανώτρια εταιρεία – ότι δεν μπορείς να διαφημίζεις συναυλία των Deep Purple με τον Gillan και να βάζεις το “Soldier Of Fortune” στα trademark τραγούδια τους. Είναι γνωστό ότι ο Gillan δεν τραγουδάει μήτε τη συσκευασία από τα corn flakes που αγοράζει για τα παιδιά του ο David Goverdale.
Υ.Γ.1: Δεν θα σχολιάσω τον Ian Paice. Ποιος είμαι εγώ να κρίνω αν ήταν κουρασμένος ή ελαφρός ποιο αργός; Παρεμπιπτόντως ήταν ο μόνος αλάθητος (μαζί με τον Glover).
Υ.Γ.2: Πάντως περάσαμε καλά. Και πάντα στους Deep Purple δεν χρειάζεσαι τίποτα παραπάνω από μία καλή παρέα (τη γυναίκα σου η κανα-δυο ακομπλεξάριστους κολλητούς σου) αγκαλιά με 2-3 μπύρες για να περάσεις καλά. Προσωπικά είχα φέρει μαζί μου αμαρέτο και τσίμπαγα πάγο από τα –εργατικότατα – παιδιά τα οποία δούλευαν στο μπαρ, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Σημασία έχει ότι άμα σου αρέσει το classic rock...
Ακολουθεί το set list
01. Highway Star
02. Things I Never Said
03. Wrong Man
04. Strange Kind Of Woman
05. Rapture Of The Deep
06. Fireball
07. Contact Lost
08. Sometimes I Feel Like Screaming
09. The Well Dressed Guitar
10. Wring That Neck
11. The Battle Rages On
12. Keyboard Solo
13. Perfect Strangers
14. Space Truckin’
15. Smoke On The Water
16. Hush
17. Black Night
