Φωτογραφίες: Olga K.
Η καθημερινή και οι εργασιακές υποχρεώσεις δεν μας επέτρεψαν να φτάσουμε έγκαιρα στο Ολυμπιακό Στάδιο ώστε να προλάβουμε το εγχώριο support των Rosebleed. Για μας μία από τις πλέον επιτυχημένες εισπρακτικά συναυλίες του φετινού καλοκαιριού ξεκίνησε λίγο πριν χαμηλώσουν τα φώτα του σταδίου. Ενώ όμως περιμέναμε να δούμε τους μουσικούς, στις γιγαντοοθόνες είδαμε την εμφάνιση των Santana στο Woodstock. Λίγο μετά εμφανίστηκαν στη σκηνή και οι μουσικοί που απαρτίζουν το συγκρότημα του Carlito, μαζί ασφαλώς με τον ίδιο τον Carlos Santana.
Ένα τέτοιο ξεκίνημα ήταν μόνο μία από τις πολλές εκπλήξεις της βραδιάς, οι οποίες έπεφταν η μια μετά την άλλη, χωρίς να παίρνουμε ανάσα, ούτε εμείς, ούτε και οι επί σκηνής μουσικοί. Πρέπει να είναι από τις λίγες φορές που το κοινό, παρότι κατενθουσιασμένο, χειροκρότησε τόσο λίγο, γιατί η μπάντα του Santana δεν άφησε χώρο ανάμεσα στα τραγούδια ώστε να δεχτεί τις εκδηλώσεις επιδοκιμασίας. Όσον αφορά στην επιλογή των τραγουδιών, είχε βέβαια ήδη ανακοινωθεί ότι ήταν μια περιοδεία επικεντρωμένη στις επιτυχίες. Υπήρχε πάντως μια ισορροπία, καθώς παλιές και πιο καινούργιες επιτυχίες ήταν μοιρασμένες. Έτσι, μια συναυλία η οποία άνοιξε με “Soul Sacrifice” και με “Maria, Maria”, σωστά έκλεισε με “Smooth” και με “Jingo”. Αλλά, όπως και στο σάντουιτς, σημασία έχει το ενδιάμεσο, το περιεχόμενο. Κι αυτό ήταν τόσο πολύ μα και τόσο αναπάντεχο, ώστε ήταν νομίζω ικανό να μετατρέψει σε φανατικό οπαδό και τον πλέον άπιστο Θωμά.
Γιατί άραγε ο Santana, ενώ είναι ένας παγκόσμια αναγνωρισμένος καλλιτέχνης με μεγάλο και κοσμαγάπητο κατάλογο τραγουδιών, επέλεξε να παίξει έναν σκασμό διασκευές, αλλά και να εμφανίζει μικρά κομματάκια από τραγούδια άλλων καλλιτεχνών εμβόλιμα στα δικά του; Ίσως γιατί, έχοντας αυτογνωσία, ξέρει ότι παίζοντας το “She’s Not There” – λίγο πριν μας ξεσηκώσει με το “Evil Ways” – δεν έχει τίποτε να φοβηθείς. Η αναφορά του στους «Αγίους» της Μουσικής ήταν εξοντωτική: ο Santana ξεκίνησε με το “Love Supreme”, απέτισε φόρο τιμής στον Michael Jackson, έπαιξε μια ιδέα “Paint It Black”, ξεσήκωσε καταιγίδα με το “Riders On the Storm”, συνέχισε με το “Black Magic Woman”, τίμησε τον Jimi Hendrix, μπήκε στο “Oye Como Va”, χάιδεψε τους Cream για να τελειώσει, όπως προανέφερα, με το “Smooth”. Όλα αυτά χωρίς διακοπή!
Συγγνώμη, αλλά μόνο που τα γράφω νιώθω να μου κόβεται η ανάσα – πόσο μάλλον οι μουσικοί οι οποίοι τα έπαιζαν, ή το κοινό στο Ολυμπιακό Στάδιο, που παρακολουθούσε εκστασιασμένο. Μετά από αυτά ίσως καταλαβαίνετε ότι οι μικρές διακοπές τις οποίες έκανε ο Santana για να μιλήσει ήταν τόσο αναγκαίες, όσο και απόλυτα ειλικρινείς. Όταν είπε: «I’m just a hippy from Woodstock» δεν νομίζω ότι δυσκολεύτηκε κανείς να τον πιστέψει. Ή όταν μας έλεγε ότι στη ζωή υπάρχουν μόνο δύο πράγματα: η Αγάπη και ο Φόβος και πρέπει επιτέλους να επιλέξουμε την Αγάπη, δεν βρήκε ούτε έναν κυνικό ανάμεσά μας. Ήταν αναμφίβολα μια από εκείνες τις συναυλίες που αλλάζουν ζωές όταν είσαι πολύ νέος και σε στέλνουν σπίτι με ένα μεγάλο χαμόγελο όταν είσαι μεγαλύτερος. Η επιλογή είναι δική σας...
ΥΓ: Να σημειώσουμε κανα-δυο πραγματάκια όσον αφορά στη διοργάνωση της συναυλίας. Πρώτον, εντύπωση έκανε σε όλους η επιλογή να μπει η σκηνή παράλληλα και όχι κάθετα στην αρένα. Να τονίσουμε δε ότι κάτι τέτοιο σημαίνει λιγότερα εισιτήρια, αλλά καλύτερη θέαση. Δεύτερον – και ίσως πιο σημαντικό – δεν έχει ξανατύχει τα παιδιά που ήταν υπεύθυνοι ασφάλειας να αντιμετωπίζουν με τόση ευγένεια τον κόσμο. Αυτά αποτελούν τα καλύτερα εύσημα τα οποία μπορούμε να δώσουμε σε μια τόσο άψογη διοργάνωση.
