Φωτογραφίες: Nikos Z
Θα έπρεπε να θεωρούμε τους εαυτούς μας τυχερούς, όσοι βρεθήκαμε στο θέατρο του Λυκαβηττού τη Δευτέρα το βράδυ, γιατί είχαμε την τιμή να βρεθούμε στο πολύ ενδιαφέρον αυτό αφιέρωμα-περιοδεία στην τεράστια προσωπικότητα της Nina Simone, το οποίο ταξιδεύει ανά τον κόσμο υπό τον τίτλο “Sing The Truth”. Τυχεροί λοιπόν που πέρασε και από την Ελλάδα. Η μεγάλη κυρία της jazz έφυγε στα 70 της χρόνια, το 2003, αφήνοντας πίσω της μια πλούσια μουσική κληρονομιά, με τραγούδια και ερμηνείες που θα μείνουν πραγματικά χαραγμένα για πάντα στην ψυχή της jazz. Με αφορμή λοιπόν όλα αυτά, συστάθηκε μια καταπληκτική ομάδα για να στελεχώσει το Sing The Truth: Οι παλαιοί μουσικοί που έπαιξαν στο πλάι της Simone (ως Nina Simone band), η κόρη της Celeste και τρείς απίστευτες φωνές της σύγχρονης jazz, οι κυρίες Angelique Kidjo, Lizz Wright και Dianne Reeves. Αξιοσημείωτη ήταν επίσης η παρουσία του Leopoldo Flemming στα κρουστά. Τα υπόλοιπα όργανα στη σκηνή ήταν ντραμς, κιθάρα, μπάσο, μεταλλόφωνο και πιάνο.
Αρκετός κόσμος άρχισε να μαζεύεται στον Λυκαβηττό, όχι όμως όσος εκτιμούσα. Ο χώρος ήταν διαμορφωμένος με καρέκλες στην αρένα, πράγμα που δυσκόλεψε όσους ήθελαν να χορέψουν και να βρεθούν κοντά στη σκηνή, γιατί έκρυβαν τη θέα από τους καθιστούς. Οι κερκίδες ήταν σχεδόν γεμάτες, με αρκετό κόσμο να λείπει από τα άκρα και τα ψηλά διαζώματα. Φυσικά το ότι δεν ήταν γεμάτο το θέατρο δεν σήμαινει ότι απέτρεψε τη μουσική απ’ το να καθηλώσει – αλλά και να ξεσηκώσει – το κοινό. Οι τέσσερις τραγουδίστριες εναλλάσσονταν στη σκηνή, καλύπτοντας θαυμάσια όλο το φάσμα του ύφους της Nina Simone. Η κόρη της και η Dianne Reeves ανέλαβαν τα πιο κεφάτα και δυναμικά κομμάτια του προγράμματος, ενώ η Angelique Kidjo κάλυψε επάξια την αφρικανική πλευρά του – αξέχαστα τα «τερτίπια» που έκανε στη σκηνή η πολυπτυχής αυτή προσωπικότητα. Τελευταία η Lizz Wright, η οποία απέδειξε ότι επάξια θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες καινούργιες φωνές της jazz (γεννήθηκε το 1980), ερμηνεύοντας πιο μελαγχολικά και αργόσυρτα τραγούδια.
Γενικά ακούσαμε υλικό από διαφορετικά άλμπουμ και εποχές, αν και, όπως καταλαβαίνει κανείς, δεν ήταν αδύνατο να ακούσουμε και τα πάντα: για παράδειγμα πολλοί περίμεναν το “Sinnerman”, κι εγώ το “Pirate Jenny”, όμως μετά από λίγη σκέψη κατάλαβα ότι μερικά κομμάτια δεν γίνεται να ερμηνευτούν από άλλες φωνές πλην της ίδιας της Nina Simone. Έτσι λοιπόν η Kidjo, με την αφρικανική της αμφίεση και το ξυρισμένο κεφάλι, ερμήνευσε το “To Be Young, Gifted And Black” με αρκετά θεατρικό τρόπο και σίγουρα νιώθωντάς το όσο κανείς άλλος παρευρισκόμενος. Η εκρηκτική Dianne Reeves ξεσήκωσε νέους, γέρους και παιδία με το “I Put A Spell On You” ενώ η Celeste Simone ερμήνευσε ικανοποιητικά το “Mississipi Goddamm”. Στην αρχή διατηρούσα κάποιες αμφιβολίες για την τελευταία, καθώς δεν είχα ξανακούσει ποτέ τη φωνή της. 
Όμως μετά από λίγο, όταν το κομμάτι άναψε, η φωνή της απελευθερώθηκε και με έπεισε ότι μπορεί να τραγουδήσει καλά – όχι βέβαια σαν τη μητέρα της. Εκτός αυτών είχε και πολλή ενέργεια πάνω στη σκηνή, ενώ τη μετέδιδε και στο κοινό, το οποίο όσο πέρναγε η ώρα, τόσο πιο κεφάτο και ενεργό γινόταν. Για το τέλος άφησα την εμφάνιση της Lizz Wright. Με το που βγήκε στη σκηνή έκλεισε τα μάτια και ερμήνευσε το “Images” a cappella; όπως άλλωστε έκανε και η ίδια η Nina Simone όσο ζούσε. Πραγματικά έδωσε μια απίστευτη ερμηνεία, με τη φωνή της να καθηλώνει τους πάντες, προκαλώντας ένα φοβερό συναίσθημα συνδυαζόμενη με τους στίχους του τραγουδιού.
Γενικά ο ήχος και ο φωτισμός ήταν άψογοι, ο κόσμος υπερβολικά ευχαριστημένος και κεφάτος – με πολλούς να χορεύουν και άλλους απλά να κουνιούνται στον ρυθμό – ενώ πολλοί τργούδησαν μαζί με τη Celeste, που επέμενε να στρέφει το μικρόφωνο προς το κοινό. Η μπάντα φάνηκε δεμένη και από πλευράς ερμηνείας νομίζω όλοι τους τα πήγαν εξαιρετικά. Θα μπορούσαν να παίξουν λίγο παραπάνω, αλλά, όπως είπε και η θυγατέρα Simone, χρειάζεται τουλάχιστον ένα ακόμη αφιέρωμα για να καλυφθούν τα αμέτρητα τραγούδια που άφησε πίσω της η γιγάντια αυτή μορφή...
