Φωτογραφίες: Tristan
Περίμενε πολύς κόσμος να δει τους Horrors ζωντανά στην Αθήνα απ’ ότι αποδείχθηκε από την ικανοποιητική προσέλευση στο Gagarin, κι εκείνοι με τη σειρά τους αντάμειψαν άπαντες μ’ ένα κλασικό rock ‘n’ roll σόου αντάξιο του ονόματός τους, μα και του πρόσφατου δίσκου τους. Γιατί αν δεν το ξέρετε, το Primary Colours είναι ήδη ανάμεσα στους καλύτερους δίσκους της χρονιάς κατά γενική ομολογία – και σίγουρα θα βρίσκεται στη λίστα με τα δικά μου καλύτερα άλμπουμ του 2009.
Αν θα έπρεπε να κάνουμε μια γενική παρατήρηση, είναι ότι οι Horrors έπαιξαν σχετικά λίγο για τα ελληνικά δεδομένα, ίσως και λιγότερο από μία ώρα, δεν κράτησα ακριβή χρόνο. Έπαιξαν ακριβώς έντεκα κομμάτια, και δεν είναι ότι δεν είχαν άλλο υλικό να παίξουν – δύο δίσκους έχουν, καμία διασκευή θα μπορούσαν να έχουν προβαρισμένη (εξάλλου τι στο καλό, μιλάμε για ένα γκρουπ που φημίζεται για την ψαγμένη δισκοθήκη του, εξ ου και το περίφημο mix cd που έδιναν δώρο με το νέο τους άλμπουμ αν το αγόραζες από τη Rough Trade, γεμάτο obscure μουσικές με περίεργες ατμόσφαιρες και φοβερούς ήχους!) – αλλά αυτή ήταν η επιλογή τους. Και πολύ μου άρεσε αν θέλετε τη γνώμη μου. Δεν καταλαβαίνω τον κανόνα που λέει ότι πρέπει να παίρνεις όσο το δυνατό περισσότερο για τα λεφτά σου, ίσως το ζητούμενο θα πρέπει να είναι να παίρνεις όσο το δυνατό καλύτερο! Και οι Horrors ήταν αληθινά καλοί εκείνο το βράδυ…
Στο κανονικό τους σετ έπαιξαν σχεδόν ολόκληρο το Primary Colours, πιο συγκεκριμένα τα οκτώ από τα δέκα κομμάτια τους. Ξεκίνησαν με το “Mirror’s Image” και το “Three Decades”, όπως στον δίσκο, κι από εκεί έγινε φανερό ότι πρόκειται για μια μπάντα η οποία είναι σε θέση να αναπαράγει πιστά τον ιδιαίτερο ήχο που τους έφτιαξε στο στούντιο ο Geoff Barrow. Είναι καλοί παίχτες, έχουν και το image που τους κάνει αυτούς που είναι, κι αν κάποιες φορές μπορείς να τους περάσεις και για ποζεράδες, ε, ας είναι κι έτσι! Στο κάτω-κάτω, ορισμένοι τέτοιοι έγραψαν λαμπρές σελίδες στην ιστορία του rock. Για το encore κράτησαν τρία κομμάτια από το ντεμπούτο τους Strange House, τα “Count In Fives”, “Sheena Is A Parasite” και “Gloves”. Τα ερμήνευσαν με αρκετό πάθος και έφυγαν.
Δεν μας τίναξαν τα μυαλά αλλά έδωσαν μια παράσταση από εκείνες που τις παρακολουθείς και αποχωρείς ευχαριστημένος για το ότι γέμισες τις μπαταρίες με μία ντόμπρα και ειλικρινή performance. Ίσως λοιπόν να μην μάθουμε ξανά νέα τους όταν τελειώσουν τις περιοδείες προώθησης αυτού του δίσκου (λέω εγώ τώρα…) μα στη μνήμη μας θα μείνουν καταχωρημένοι σαν ένα κουιντέτο με ανησυχίες οι οποίες ξεπερνούσαν την εμμονή τους σε μία συγκεκριμένη εικόνα, όπως τη διαμόρφωσαν τα είδωλά τους, και θέλησαν να κάνουν κάτι διαφορετικό με τα παραδοσιακά υλικά που αποφάσισαν να διαχειριστούν. Εύγε στα παλικάρια, θα χαρούμε να τους ξαναδούμε!
Υ.Γ.: Έπαιξαν και δύο ελληνικά συγκροτήματα support, οι Exposed By Observers και οι Phoenix Catscratch. Προτιμώ όμως να μην σχολιάσω τις επιδόσεις τους...
