Φωτογραφίες: Nikos Z
Η σαγηνευτική της φιγούρα με τα λεπτά και μακριά κοτσιδάκια και τις πολύχρωμες παραδοσιακές μεξικάνικες φορεσιές – με έμφαση αυτή τη φορά στις ροζ αποχρώσεις – συνοδεύεται σε κάθε ζωντανή εμφάνιση από ένα θανατηφόρο πάθος και μία κατάθεση ψυχής που δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο. Η Μεξικανοαμερικάνα Lila Downs έκανε πάλι το μικρό της θαύμα στο γεμάτο από χαμογελαστά πρόσωπα θέατρο Βράχων, μετουσιώνοντας ένα γοητευτικό μουσικό αμάλγαμα με αρώματα ινδιάνικα, zapotec, mixtec, blues, latin, ranchera, ska, afro-jazz και cumbia. Εδώ και 15 χρόνια παραμένει σταθερή στις αρχές που τη διέπουν και την ξεχωρίζουν από άλλες καλλιτέχνιδες της παγκόσμιας παραγωγής. Έντονα πολιτικοποιημένη και ευαισθητοποιημένη σε θέματα μετανάστευσης, εργατιάς, φτώχειας, καταπίεσης και παγκοσμιοποίησης, η Lila Downs ξεδιπλώνει το δικό της φωτεινό μουσικό καμβά και μας προσκαλεί να την ακολουθήσουμε – κάτι το οποίο έγινε για άλλη μια φορά, μάλιστα, με περισσή χαρά.
Όλα ήταν στη θέση τους – πλην εμού, που άργησα λιγάκι – λίγο πριν τις 10 για την εμφάνιση της επταμελούς πολυφυλετικής μπάντας La Misteriosa και της Μεξικανής ντίβας. Στην προπέρσινη sold out συναυλία της οι εντυπώσεις ήταν άριστες και ουδείς, πιστεύω, είχε άλλες προσδοκίες και για τη φετινή. Σε μία γλυκιά βραδιά με ανάλαφρο αεράκι κυριάρχησαν χρώματα και ήχοι λατινοαμερικάνικου ταμπεραμέντου. Η εντυπωσιακή τραγουδίστρια άνοιξε το μουσικό της κουτί και χάρισε απολαυστικές ερμηνείες σχεδόν από το σύνολο της δουλειάς της – δηλαδή από τους δίσκους Border, La Cantina, Una Sangre και τον πρόσφατο Ojo De Culebra. O χώρος ήταν γεμάτος από μικρές «ανερχόμενες» Lila Downs, που έλαμπαν μέσα σε πολύχρωμα φορέματα, λουλούδια στα μαλλιά και εξωτικά αξεσουάρ. Ένα από τα δυνατά κλειδιά αυτής της καλλιτέχνιδας, πέραν της εκπληκτικής εκφραστικής και φωνητικής της δεινότητας, είναι η επικοινωνία της με το κοινό. Κάτι ο τρόπος που του απευθύνεται, κάτι η ανάγκη της να σε ταξιδέψει στα δικά της μέρη, κάτι το λίκνισμά της πάνω στη σκηνή, όλα αυτά σε φέρνουν πιο κοντά με αυτήν.
Η μουσική της παρέα, πάντα με οδηγό και συνοδοιπόρο στη ζωή και τη μουσική τον κλαρινετίστα-σαξοφωνίστα Paul Cohen, έδειξε να απολαμβάνει κάθε λεπτό και για μιάμιση ώρα περίπου έπαιξαν δυνατά, αισθαντικά, μελαγχολικά, νοσταλγικά και ξεσηκωτικά. “La Llorona”, φώναζε το κοινό και η Lila Downs τραγούδησε μία πιο «προσωπική» εκδοχή αυτού του κομματιού. Ο ενθουσιασμός και η συμμετοχή του κοινού ήταν μεγάλη στα “Cumbia De Mole”, “La Tequilera”, “Cucaracha”, “Ojo De Culebra” και “Perro Negro” μιας και άγγιξε «ευαίσθητες» χορδές που έλκονται από τις γεύσεις της τεκίλας, της μαριχουάνας, των sombrero, cumbia και έχει ο θεός. Δύο χαρισματικοί καλεσμένοι πλαισίωναν επίσης τους φίλους της, ένας Ινδιάνος μουσικός από τη Βολιβία και ένας χορευτής που μπροστά του τα χορευτικά (και μη) κάλλη της Λατινικής Αμερικής έρχονταν σε δεύτερη μοίρα, καθώς έμπλεκε ευφάνταστα ρυθμούς Μεξικού και Βραζιλίας. 
Σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας με δύο επίμονα, μάλιστα, encore, οι ιστορίες, τα χρώματα και οι μουσικές των Mάγιας και των Ινδιάνων συνεπήραν τον κόσμο, ο οποίος έδειχνε να μετέχει ολόψυχα αυτής της μικρής γιορτής. Αυτή είναι, εξάλλου, και η συνταγή της Downs. Με την πρώτη ματιά σε μεταφέρει μακριά, στους δικούς τους τόπους, στους δικούς της ανθρώπους και τις chili ηχοαπολαύσεις. Τι να κάνουμε, η τύπισσα είναι θεά!
