Φωτογραφίες: Δάφνη Ανέστη
Πολλοί αναρωτιούνται τι έχει να προσφέρει μια συναυλία συγκροτήματος των 1980s στα ’00s, όσο θρυλικό κι αν είναι. Ήταν ώρα, λοιπόν, την Κυριακή για ένα από αυτά τα συγκροτήματα να σταθεί στα πόδια του και να μας αποδείξει ότι μπορεί και είναι όντως ζωντανό, παρότι τα μέλη του έχουν πια πενηνταρίσει. Κάποιοι ήρθαν από περιέργεια, κάποιοι από αφοσίωση, κάποιοι απλά για την εμπειρία. Όποιο κι αν ήταν το κίνητρο του καθενός, το κοινό της αθηναϊκής new wave σκηνής φάνηκε αρκετά ομοιογενές και δεμένο και γέμισε το Gagarin, περιμένοντας την πρώτη εμφάνιση των Sad Lovers & Giants σε ελληνικό έδαφος.
Η απουσία support συγκροτήματος οδήγησε σε καθυστέρηση μιας ώρας περίπου – κατά την αναμονή άρχισε να κορυφώνεται και η αγωνία. Ώσπου, λίγο πριν τις 23:00, ακούστηκε το ομώνυμο intro από το πρόσφατο “Melting In The Fullness Of Time” και το μυαλό αφέθηκε να ταξιδεύει στην παραμυθένια ατμόσφαιρα των Sad Lovers & Giants. Μας χαιρέτησαν βγάζοντας αναμνηστικές φωτογραφίες, έλαβαν θέσεις επί σκηνής και λίγο αργότερα ήρθε η σειρά του “In Flux”. Το εν λόγω κομμάτι, όσο υποτονικό κι αν είναι, κατάφερε να προκαλέσει το πρώτο κύμα χαράς – άλλωστε κανείς μας δεν κουράζεται ποτέ να το χορεύει στα γνωστά λημέρια... 
Πιστοί στον ήχο τους οι Sad Lovers & Giants, προς έκπληξη της πλειοψηφίας, σα να μην πέρασε μια μέρα. Ο Garçe είχε όρεξη για επικοινωνία με το κοινό αλλά απ’ ό,τι άκουγα γύρω μου δεν ήμουν η μόνη που είχε πρόβλημα... αποκωδικοποίησης της προφοράς του! Δεν βαριέσαι, ας επικεντρωθούμε στη μουσική, άλλωστε η φωνή του ήταν ίδια και αναλλοίωτη. Στη setlist συμπεριλήφθηκαν κομμάτια εξ’ ολοκλήρου από τις παλιές τους κυκλοφορίες. Ακούσαμε και απολαύσαμε τα αγαπημένα “Alaska”, “Sleep (Is For Everyone)”, “Alice (Isn’t Playing)”, “Cowboys”, “Man Of Straw”, “Imagination”, “Clocktower Lodge”, “Your Skin And Mine”, “On Another Day”, “Echoplay” – σίγουρα κάποια ξεχνώ, η μνήμη μου με προδίδει. Κάπου μετά τη μία ώρα, βέβαια, η προσοχή του κόσμου είχε ξεφύγει κάπως: άλλοι περίμεναν ανυπόμονοι τα πιο γνωστά κομμάτια, άλλοι απλά έδειξαν ίχνη κούρασης. Αυτό ευτυχώς δεν πρόλαβε να γίνει πρόβλημα, εφόσον σύντομα οι Sad Lovers & Giants άφησαν τη σκηνή για να επιστρέψουν πιο ορεξάτοι για encore. Το ζωηρό χειροκρότημα και οι φωνές απέδειξαν πως δεν έφταιγε η μπάντα για την αποσυγκέντρωση του κοινού. Για το τέλος είχαν αφήσει δύο από τα προσωπικά μου αγαπημένα, “Seven Kinds of Sin” και “One Man’s Hell”, έπειτα δεν μπορούσε να λείψει το χιλιοπαιγμένο πλέον “Things We Never Did” και για κλείσιμο το (επίσης χιλιοπαιγμένο) “Clint”, στο οποίο το κοινό παραδόθηκε σε ένα ξεσάλωμα άνευ προηγουμένου, γνωρίζοντας ότι είναι και το τελευταίο track της βραδιάς. Το γνωστό «Goodbye» στο τέλος του “Clint”, υποκλίσεις από το συγκρότημα και περισσότερες αναμνηστικές φωτογραφίες (αντιστροφή ρόλων ή αλλιώς «Γιατί να φωτογραφίζουμε μόνο εμείς τους καλλιτέχνες και όχι κι αυτοί εμάς, τους οπαδούς;») και μετά από ένα σχεδόν δίωρο σετ οι Sad Lovers & Giants αποχώρησαν φανερά ευχαριστημένοι... 
Πέρα από την εξωτερική τους εμφάνιση δεν φαίνεται να έχει αλλάξει τίποτα μέσα τους ή στη μουσική τους, όπως μας εξομολογήθηκε και ο ίδιος ο Garçe στην πρόσφατη συνέντευξη – είναι λες και έμειναν ανέγγιχτοι από τον χρόνο. Και ναι, ξέρω, δεν έπαιξαν το “50:50”, προσωπικά θα ήθελα πολύ να είχα ακούσει και το “The Sky Is A Glove”, αλλά τι να γίνει. Όσο για εσάς που αποφύγατε τη συναυλία λόγω προκατάληψης («Κάθε πράγμα στον καιρό του» κλπ.), ας απαντήσω με τον ανάλογο στίχο: «We would be traitors, we would forget we were young». Κρίμα πάντως που το “Things We Never Did” χάνει τη μαγεία του χωρίς live σαξοφωνίστα...
