Φωτογραφίες: Αίγλη Δράκου
A Storm Of Light
Του Στυλιανού Τζιρίτα
Θα μπορούσαν να υπάρχουν και στοιχοθετημένες καρέκλες αντί ορθίων. Δεν πρέπει να μπερδευόμαστε με τη συντεταγμένη των Neurosis που αποτελούν, ποικιλοτρόπως, το βιωματικό παρελθόν των A Storm Of Light, Josh Graham. Τα καθίσματα θα υπήρχαν μόνο ως θέσεις παρακολούθησης και όχι ανατροπής του σκληρού χαρακτήρα της αμερικάνικης μπάντας. Η συμφωνικότητα που επιδεικνύουν είναι τόσο δυνατή, ώστε ακόμα και ένας απαίδευτος σε επίπεδο κινησιολογίας και γνώσης του κώδικα ηχολήπτης (του club) δεν μπορεί να σβήσει τελετουργικά. Διότι η τελετουργικότητα είναι σύμφυτη με τη συμφωνικότητα των A Storm Of Light. Χωρίς καμία επιτηδευμένη κίνηση, ρούχο ή φρασεολογία, το group εμφανίστηκε 26 λεπτά μετά τις 9 στη σκηνή και επέδειξε τη δική της Δαντική οπτική. Μια γωνία λήψης της πραγματικότητας η οποία, εκτός από ήχο, συνοδευόταν από θαυμάσιες κινούμενες εικόνες με το μοντάζ τους να πατάει στο αμερικάνικο underground των τελευταίων 30 ετών, πλέκοντας πάνω του την επιστημονική φαντασία, την αυτοσυνείδηση του ανθρώπινου γένους πάνω στον πλανήτη (και την καταστροφή αυτού), το δέος προς το άγνωστο, τον φόβο ως εμπειρία κι όχι ως βαυκαλισμό. Οι εικόνες του Graham θα έστελναν τους ιθύνοντες της Greenpeace στη σύνταξη και στον δημόσιο γέλωτα, μιας και μακριά από ντουντούκες και εντυπωσιασμούς παρουσιάζαν έναν οργανισμό – τη Γη – που ασθματικά βαδίζει προς το τέλος του. Όλα αυτά μπλεγμένα στην περίπλοκη ιστορία του διαστημοπλοίου-κιβωτού που παρουσιάζουν στον πρώτο δίσκο τους And We Wept The Black Ocean Within. Η απόγνωση και ταυτόχρονα η αυτογνωσία πώς μπορούν όμως να επιτευχθούν σε επίπεδο ηχητικής πρότασης; Με ένα πηχτό άνοιγμα της κιθάρας, ήταν η απάντηση, το οποίο αναιρούσε την ίδια τη φύση του οργάνου, κάνοντάς το να ηχεί σαν ιδιότυπος Μάλερ σε παρτιτούρες του Μουσόργκι και με ένα βαθύ στους ρυθμούς του αλλά με εκρήξεις πέρα από τη λέξη «κορύφωση» και πετρώδες στην αδιαλλαξία του μπάσο. 
Τα τελευταία είναι όσα έδωσαν τη λογική της ισότονης συμφωνίας που επί μία ώρα οι A Storm Of Light απέδωσαν επί σκηνής, έχοντας απέναντι τους μία σάλα που διακαώς επεδίωκε να αποθεώσει την ακριβολογική, εσωτερική αλλά πεπερασμένη στις λύσεις της (ηχητικές και ψυχολογικές) ιαπωνική τετράδα των (άξιων) Mono, αφήνοντας και μέρος οπαδών των Neurosis με σκέψεις (θετικές αλλά και απορίας). Αλλά και με καραβέλες και ημιβυθισμένα θωρηκτά να μπλέκονται με θαυμάσιους επιδρομείς-σφυροκέφαλους καρχαρίες και με παγόβουνα περασμένου μεγαλείου να παρελαύνουν πίσω τους, δείχνοντας πως ένας άνθρωπος μεγαλωμένος στην Αριζόνα, ο Josh Graham, κατάφερε να δει με τόσο διαυγή τρόπο, μετά την έρημο της τελευταίας, τη μαύρη θάλασσα και τον ατέρμονο ορίζοντα. Οι A Storm Of Light το βράδυ της Παρασκευής έφτασαν στον ορισμό του Blixa Bargeld περί συγκροτήματος: τον καιρό που προσπαθούσε να αναμείξει τη μαοϊκή λογική με την πρωσική πειθαρχία, ο τελευταίος είχε ορίσει το συγκρότημα ως «ομάδα ανθρώπων που παίζει σε ένα δωμάτιο μουσική. Από τη στιγμή που εξέρχονται του δωματίου για να κάνουν συναυλίες ή δίσκους είναι μία μετάλλαξη». Οι A Storm Of Light βγήκαν λοιπόν από το δωμάτιο και παραμένουν πιστοί στον ορισμό του μουσικού/δημιουργού. Θα πρέπει να είμαστε περήφανοι που είδαμε αυτή τη μπάντα στο εναρκτήριο ταξίδι της.
Mono
Του Γιώργου Μιχαλόπουλου
Τι διαφορετικό – πέρα από την καταγωγή τους – έχουν οι Mono από τις άλλες post-rock μπάντες; Παίζουν με τις εντάσεις, κυριαρχούν οι κιθάρες, γράφουν μακρόσυρτα θέματα και έχουν μια εσωτερικότητα ως φιγούρες. Ο τελευταίος τους δίσκος έχει ξετρελάνει τους εντός του Avopolis γραφιάδες κυρίως γιατί αντικατέστησαν την ωμότητα των προηγούμενων δίσκων τους με πλούσιες ενορχηστρώσεις και ποικιλία οργάνων. Ή τουλάχιστον αυτό κατάλαβα εγώ. Άλλωστε πόσα χρόνια έχουν περάσει από την τελευταία φορά που άκουσες για δεύτερη φορά δίσκο που ανήκει σε αυτή την σχολή; Το ντεμπούτο των Σουηδών Sickoakes (Seawards, Type Records, 2006) είναι ο πιο πρόσφατος που θυμάμαι προσωπικά. Αν λοιπόν πρέπει σώνει και καλά να βρεις ένα λόγο να παρακολουθείς τους Mono – και δεν είσαι κιθαρίστας, αφού εκεί είναι πιο σοβαρά τα πράγματα – αυτό είναι αποκλειστικά για τις ζωντανές τους εμφανίσεις. Τα τελευταία 4-5 χρόνια μοιάζουν να είναι συνέχεια σε περιοδεία –με διαλείμματα ηχογραφήσεων – και αυτό τους έχει μετατρέψει στην πιο αλάνθαστη post-rock μπάντα του πλανήτη. Με διαφορά από τους υπόλοιπους και στην εξίσωση βάζω και ολόκληρη την φάρα της Constellation.
Κάτι δεν πήγε καλά όμως στη βραδιά της Παρασκευής στο Fuzz (δεν έχει νόημα να επαναλάβω κι εγώ την αθλιότητα στις τιμές του μπαρ) αν και για άλλη μια φορά οι Mono μάζεψαν αρκετό κόσμο που ήξερε πολύ καλά τι συγκρότημα έβλεπε-άκουγε. Η «απαλότητα» του καινούργιου δίσκου έκλεψε πολλά από τα στοιχεία που κάνει την προσέλευση στις συναυλίες τους απαραίτητη και αυτό φάνηκε κυρίως όταν έπαιζαν θέματα από το παρελθόν τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η απολαυστική εκτέλεση του “Yearning” από τον προηγούμενο δίσκο, το οποίο κατείχε μια εγκεφαλική ορμή που πολύ απλά δεν βγήκε στην επιφάνεια σε κανένα – πλην του “Pure As Snow (Trails Of The Winter Storm)”, από τα κομμάτια του καινούργιου τους δίσκου, που κυριάρχησε το setlist τους. 
Στα περίπου 90 λεπτά που διήρκεσε η συναυλία τους, αναγνωρίζω την τελειότητα της παρουσίασης που απολαμβάνεις να παρακολουθείς αλλά πριν μπλεχτούμε σε ιστορικές-φιλοσοφικές αναλύσεις της θέσης, πορείας, μετεξέλιξης και του αποτελέσματος (τι τελικά έμεινε δηλαδή) αυτού του ήχου, αμφιβάλω αν έφυγαν ικανοποιημένοι όσοι παρευρέθηκαν. Αλλά είμαι και σίγουρος ότι κανείς δεν ενοχλήθηκε πολύ έντονα με την εμφάνιση τους. Αν ακούσετε ή έχετε ακούσει τη συνεργασία τους με τον Katsuhiko Maeda a.k.a World’s End Girlfriend με τον τίτλο Palmless Prayer/Mass Murder θα έχετε μια καλύτερη εικόνα για τη στροφή των Mono στη μουσική δωματίου.
