Φωτογραφίες: Nikos Z
«Πώς μπορεί μία συνοριακή γραμμή να είναι πιο σημαντική από μία ανθρώπινη ζωή; Στο Σαν Φρανσίσκο και σε όλη την Αμερική κυριαρχεί το αίσθημα του φόβου από την πλευρά των χιλιάδων ετερόκλητων μεταναστών. Καθημερινά αντιμετωπίζω ασθενείς από Μεξικό, Κολομβία, Ουρουγουάη, Φιλιππίνες που λόγω φόβου καταφθάνουν λίγο προς το τέλος της ζωής τους και αναζητούν θεραπεία και ελπίδα. Ξέρετε πόσοι χιλιάδες μετανάστες πεθαίνουν γι’ αυτό τον λόγο;». Ο κοινωνικοπολιτικός προβληματισμός, η ποίηση των Σούφι, η δίψα για μία καλύτερη ζωή και σεβασμό στα πανανθρώπινα δικαιώματα, η μουσική από κάθε μεριά του πλανήτη, το θέατρο και η ιατρική είναι μερικά από τα κύρια γνωρίσματα της Rupa Marya και της αξιόλογης μπάντας της, April Fishes. Σε πολύ σύντομο διάστημα το όνομά της ακουγόταν σε έντυπα και ραδιόφωνα της εγχώριας και διεθνούς κοινότητας και όλοι ήταν περίεργοι για την ιστορία αυτής της μικροσκοπικής καλλιτέχνιδας, η οποία δίνει τη δική της μάχη από σκηνής και όχι μόνο.
Ο λόγος είναι η ίδια η προσωπικότητα της Rupa που διακρίνεται για έναν εκλεκτικό τυχοδιωκτισμό, μία έντονη και ενεργή πολιτικοποιημένη στάση ενάντια στην αδικία, τη φτώχεια και την καταπάτηση κάθε ανθρώπινης αξίας και ιδεολογίας, την ενασχόλησή της ταυτόχρονα τόσο με την ιατρική όσο και με τη μουσική καθώς και ένα προσωπικό μουσικό ιδίωμα. «Σε όλη μου τηζωή, ίσως χάρη στο συνεχές και αλλόκοτο ταξίδι της ζωής μου μεταξύ Ινδίας, Γαλλίας, Αμερικής και Μεξικού, αναζητούσα την αλήθεια που θα αποκαλύψει άγνωστες πτυχές μου και θα με φέρει πιο κοντά στον συνάνθρωπο», μάς είπε η ίδια το βράδυ του Σαββάτου. Ο χώρος της Αυλαίας ήταν από νωρίς κατάμεστος από νεανικό και μεγαλύτερο κοινό, το οποίο αδημονούσε να ακούσει την κυρία αυτή, που επευφημείται ποικιλοτρόπως τον τελευταίο καιρό. Λίγο πριν την εμφάνισή της, το συγκρότημα Brothers In Plugs –τέσσερα αδέλφια, φοιτητές της αρχιτεκτονικής σχολής του ΕΜΠ με αδυναμία στη rock μουσική – ξεδίπλωσαν μία ατμοσφαιρικά ηλεκτρισμένη σκηνική παρουσία με υλικό προσωπικό, όσο και με καλοδουλεμένες rock διασκευές. Ξεχωρίσαμε την καθάρια bluesy φωνή του τραγουδιστή-κιθαρίστα και τη groovy διάθεση των υπολοίπων (συνθεσάιζερ, ντραμς, κιθάρα-μπάσο) και νομίζω ότι υπάρχει μέλλον, εφόσον δουλευτεί επισταμένα ο αγγλικός τους στίχος – μιας και στη σύνθεση δεν υστερούν καθόλου.
Κατά τις 12 παρά η πενταμελής μπάντα της Rupa εμφανίζεται και ξεκινά ένα μελωδικό ταξίδι στην πολυσυλλεκτική Tijuana – με τους βασανισμένους και συνάμα «πλούσιους» ψυχικά Μεξικανούς – στο γαλλικό chanson, στο gypsy swing, στην αμερικάνικη folk, στις latin cumbias και στις ινδικές ragas. Κάθε τραγούδι συνοδευόταν από την ερμηνεία του και μερικά λόγια γύρω από την πηγή έμπνευσης. Αυτό που κρατάμε ζωντανό στη μνήμη μας είναι η απλότητα, η ανάγκη για επικοινωνία, οι περιπετειώδεις μουσικές διαδρομές της Rupa, ο ανθρώπινος θυμός της για όλα τα δεινά που συμπορεύονται με τα διάφορα μεταναστευτικά ρεύματα, καθώς και η συνειδητή συμμετοχή της σε ό,τι αφορά στη μουσική, στην έμπνευση, στον άνθρωπο και στην αγάπη – όχι με την ρομαντική έννοια, αλλά με εκείνη της συνεισφοράς, της δημιουργίας και του μοιράζεσθαι. Είναι από εκείνες τις ευτυχείς περιπτώσεις που ένα live σε αποζημιώνει τα μέγιστα από οποιαδήποτε δισκογραφική κυκλοφορία, όχι μόνο ως προς της ερμηνεία ή τη συνολική αύρα όσο ως προς το ξεδίπλωμα μιας καλλιτεχνικής φύσης η οποία σκέφτεται, συναισθάνεται και ενεργεί.
Εκτός από τα αγαπημένα τραγούδια που την ανέδειξαν αρχικά (“Une Americaine A Paris”, “Poder”, “Maintenant”, “Plus Que Moi”) η Rupa αποκάλυψε και υλικό από την επερχόμενη δουλειά της που θα κυκλοφορήσει, όπως μάθαμε, κατά τον Νοέμβριο. Υπήρξαν στιγμές όπου η καλλιτέχνης «συνομιλούσε» μουσικά με τους Manu Chao, Lhasa, Gogol Bordello, Charles Aznavour, Chicha και όλους όσους αναζητούν ακόμη τη θέση τους στον κόσμο διατρέχοντας διαφορετικές κουλτούρες. Οι ερμηνείες της, άλλοτε στα ισπανικά, άλλοτε στα γαλλικά και άλλοτε στα αγγλικά, καθώς και το δεμένο και πολυσυλλεκτικό σχήμα της από Ιράν, Ισπανία και Σαν Φρανσίσκο (ντραμς, ακορντεόν, κοντραμπάσο, τρομπέτα) έδειχνε να απολαμβάνει την ενθουσιώδη αποδοχή και τη συμμετοχή του ελληνικού κοινού, το οποίο δεν σταμάτησε να χειροκροτεί καθόλη τη διάρκεια της βραδιάς. Κάποια στιγμή αστειεύτηκε μάλιστα λέγοντας για τους θεούς που υπάρχουν στην Ινδία όπως παλαιότερα και στην Ελλάδα με τους Ολύμπιους. Κάποτε η ίδια είχε ακούσει την ερμηνεία ότι η εξαφάνιση των τελευταίων συνοδεύεται από μία ιστορία όπου ο Θεός τούς επισκέφτηκε και τους είπε ότι υπάρχει μόνο ένας Θεός, γεγονός που τους οδήγησε στον θάνατο από γέλια. Κατά τις 1.30, και μετά από ένα επίμονο encore δύο κομματιών α-λα-mariachi με βαλκανικά ηχοχρώματα, η βραδιά στέφτηκε με απόλυτη επιτυχία – και θαρρώ ότι όλοι φύγαμε με ένα συναίσθημα ικανοποίησης και όχι μόνο.
Οι Rupa & The April Fishes κουβαλούν ένα πολιτικοποιημένο και ευαισθητοποιημένο μανιφέστο, κοινό σε πολλά σημεία με καλλιτέχνες όπως οι Lila Downs, Manu Chao, Seu Jorge, Celia Mara κτλ., όμως νιώθω ότι η επιθετική τρέλα τους σε συνδυασμό με τις προσωπικές τους ιστορίες, με κεντρίζει κάπως περισσότερο. Είμαι ειλικρινά ανυπόμονη και περίεργη να ακολουθήσω τα μελλοντικά τους μουσικά ταξίδια...
