Φωτογραφίες: Γιώργος Σιαμανής
Φαίνεται πως η Καθαρά Δευτέρα στο Dada έχει πλέον καθιερωθεί ως μέρα neofolk και πειραματικών ακουσμάτων, καθώς και πριν ένα χρόνο απολαύσαμε ένα μίνι φεστιβάλ με ανάλογους ήχους, με τον αγαπητό Paul Roland, τον Dev (While Angels Watch) και τους δικούς μας Mani Deum. Φέτος η βραδιά ήταν αφιερωμένη στο βιολί, αλλά περισσότερα εντός ολίγου...
Λίγο πριν τις 22:00, και ενώ είχε ήδη μαζευτεί αρκετός κόσμος, το πρώτο συγκρότημα της βραδιάς έλαβε θέσεις επί σκηνής. Λέγονται Empty Frame και οι ίδιοι περιγράφουν τον εαυτό τους ως alternative, αν τους ακούσει κανείς όμως συνειδητοποιεί πόσο περιορισμένος είναι αυτός ο όρος σε σύγκριση με αυτό που έχουν να δώσουν. Acoustic, folk, rock, film music είναι μόνο λίγα από τα στοιχεία που διέκρινα στο live τους. Υποτονικοί κατά βάση αλλά δεν έλειψαν και οι ξαφνικές αλλαγές ύφους από κομμάτι σε κομμάτι και μέσα στο ίδιο κομμάτι, έτσι ώστε να διατηρούν το ενδιαφέρον του κοινού.
Μισάωρο διάλειμμα κατά τις 22:30 και περισσότερος κόσμος καταφθάνει σιγά-σιγά. Oι Mani Deum προετοιμάζονται γιατί είναι επόμενοι, με ανανεωμένο line-up και ένα πρόσφατο συμβόλαιο με τη Dead Scarlet Records. Παρατηρώ νέα όργανα να τοποθετούνται στη σκηνή, καθώς και μια μεγάλη σειρά από κιθάρες! Το set τους ξεκίνησε γύρω στις 23:00 με μια εισαγωγή περί... μολυσμένων γατιών και η πειραματική folk noire άρχισε ξανά να ηχεί στο Dada. Παρά τις ελάχιστες πρόβες με τα τρία νέα μέλη, ήταν δεμένοι και συγχρονισμένοι. Ένα θεματάκι με τον ήχο προκάλεσε σε κάποια στιγμή έναν αναβρασμό, αλλά κανείς δεν πτοήθηκε, δεν υπήρχε λόγος άλλωστε, μία κιθάρα λιγότερη δεν αφαίρεσε τίποτα από τη γενική ατμόσφαιρα. Το set στο σύνολό του περιλάμβανε μόνο δικά τους κομμάτια φέτος, από τα οποία ξεχώρισα τα “The Room Falls Silently”, “My Past Is Leaking Into My Present”, “Love Like Berlin” και το “Nemesis”, με το οποίο έκλεισαν δυναμικά. Μία σημείωση μόνο: Τα καταφέρνουν πολύ καλά για τη μετριοφροσύνη που τους διακρίνει (χωρίς να επικροτώ τα «ψώνια», βέβαια, αυτό είναι το άλλο άκρο)...
Μετά τα μεσάνυχτα, λοιπόν, ήταν η ώρα να υποδεχθούμε τον Βρετανό Matt Howden ως Sieben, το όνομα που χρησιμοποιεί για τη σόλο δουλειά του ως τραγουδοποιός (σαν Matt Howden υπογράφει το neoclassical project του). Sieben σημαίνει «επτά» στα Γερμανικά, παρόλα αυτά είναι μόνο ένας, μόνος με το βιολί του στη σκηνή. Δεν πρόκειται για έναν απλό βιολιστή, καθώς έχει εργαστεί ως παραγωγός, συνθέτης, μουσικός σε ορχήστρα και έχει συμμετάσχει σε δεκάδες συγκροτήματα (να ονομάσω μόνο ενδεικτικά Faith And The Muse, L’ Ame Immortelle, Sol Invictus, Spiritual Front). Εκτός αυτού, ο τρόπος που λειτουργεί επί σκηνής είναι πρωτόγνωρος και εντυπωσιακός. Όποιος δεν γνωρίζει μπορεί εύκολα να πλανηθεί νομίζοντας ότι πρόκειται για προηχογραφημένη performance. Μέγα λάθος! Ο Howden κάνει το εξής: παίζει την εισαγωγή, την ηχογραφεί επιτόπου και τη χρησιμοποιεί σαν loop πάνω στο οποίο βασίζει τη συνέχεια και τα φωνητικά, με το χειρισμό του loop pedal. Αυτή η διαδικασία επαναλαμβάνεται αρκετές φορές μέσα στο ίδιο κομμάτι. Είναι πραγματικά παθιασμένος στην ερμηνεία του, με τις μαγευτικές μελωδίες και τους ενίοτε σουρεάλ στίχους του. Η χαρά του για το live και την επαφή με τον κόσμο και η αγάπη για αυτό που κάνει ήταν εμφανής, καθώς και πριν και μετά τη συναυλία κυκλοφορούσε ανάμεσά μας τραβώντας φωτογραφίες και πιάνοντας κουβέντα με τους επισκέπτες.
Ο Howden παρουσίασε κομμάτια από τη νέα δισκογραφική του δουλειά, “As They Should Sound”, αλλά και από όλα τα προηγούμενα άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει ως Sieben. Φυσικά και επί σκηνής είχε παρεΐστικη διάθεση και μιλούσε συνέχεια στο κοινό, πολλές φορές και στα Ελληνικά, ενώ δεν δίστασε να δεχτεί και... παραγγελιές! Πρωτόγνωρη ήταν και η τεχνική του να τραγουδάει μέσα από το βιολί βγάζοντας ήχους μέσα απ’ αυτό. Όταν κατέβηκε από τη σκηνή, το κοινό τον ήθελε πίσω, και, παρά το γεγονός ότι είχε εξουθενωθεί από την ένταση του live, ήπιε μια γουλιά μπύρα, σκούπισε τον ιδρώτα του και ξανανέβηκε για 1-2 encores. Κάποια προβλήματα με τον ήχο προς το τέλος τον έκαναν να σταματήσει απότομα το τελευταίο κομμάτι, δεν ενοχλήθηκε κανείς, όμως, εφόσον το όλο live του ήταν μοναδικό. Συνεχίσαμε να τον ζητάμε πίσω αλλά απλά δεν άντεχε άλλο, οπότε κατά τις 1:30 αποχώρησε από τη σκηνή αλλά όχι και από το χώρο: Εξακολουθούσε για ώρα να κυκλοφορεί χαμογελαστός στον περίγυρο μιλώντας με όλους...
