Το μεγαλύτερο fetish club του κόσμου ήρθε για τέταρτη φορά στην Ελλάδα, έτοιμο να μυήσει γνώστες και μη στη φιλοσοφία του πόνου, του σαδομαζοχισμού και των δυνατών beat, που χρόνια τώρα καταφέρνει και συνδυάζει με απόλυτη επιτυχία. Αρχικά η ιδέα να γίνει φέτος το event στο Second Skin κι όχι στο Gagarin, με είχε παραξενέψει. Κι αυτό γιατί, γνωρίζοντας την κοσμοσυρροή που θα υπήρχε, αναρωτιόμουν πώς θα μπορούσε ο κόσμος να παρακολουθήσει τα τεκταινόμενα άνετα. Το εγχείρημα λοιπόν στέφθηκε με επιτυχία, μιας και το Torture Garden είναι βασικά μια πρόταση για alternative clubbing με συνδυασμό freakshows, και όχι μία συναυλία. Τι κι αν δεν θα μαζεύονταν 1000 άτομα όπως τη δεύτερη χρονιά του στο Gagarin; Το feeling είναι μετράει.
Φτάνοντας λοιπόν στο club, γύρω στις 12, ο κόσμος ήταν λιγοστός και μουδιασμένος, παρατηρούσε τον χώρο και προσπαθούσε να εγκλιματιστεί. Στα decks βρισκόταν αρχικά ο David TG, ο ιδρυτής του Torture Garden, με μουσικές επιλογές από Rammstein μέχρι Robyn. Εναλλαγή στις κονσόλες, με την ομάδα Wrapped In Plastic να παίρνει τα ηνία και οι ρυθμοί να ανεβαίνουν. Ο κόσμος είχε αρχίσει να μαζεύεται, και γύρω στη 1 το πρώτο show ξεκίνησε. Η πανέμορφη Lady Anne Angel παρουσίασε ένα αισθησιακό fire show, καταπίνοντας φωτιές, ενώ η ατμόσφαιρα του καμπαρέ ήταν έντονη στις κινήσεις και την παρουσία της. Μετά από αυτή τη performance οι ρυθμοί του electroclash και του electro ξαναγέμισαν το club. Οι δύο resident dancers του Second Skin χόρευαν ηδονικά πάνω από τα κεφάλια των DJs, ενώ αργότερα η ομάδα WIP συνδύασε τα καταιγιστικά beats με ένα χορευτικό σόου συνοδευμένο από uv lights. 
Είχε έρθει η ώρα να κατέβω λίγο στην κατακόμβη του Second Skin, η οποία είχε μετονομαστεί σε Dungeon Room. Όταν κατέβηκα, είδα έναν πολύ απειλητικό τύπο, ντυμένο με στρατιωτική αμφίεση να μαστιγώνει ένα αλυσοδεμένο ημίγυμνο κοριτσάκι υπό τους ήχους του “Headhunter” των Front 242. Η ατμόσφαιρα στο μπουντρούμι ήταν πιο «αρρωστημένη» και ο κόσμος εκεί φαινόταν ότι περίμενε η κατάσταση να γίνει πιο interactive. Δεν έκατσα όμως να δω την dominatrix να δίνει ένα μάθημα σε «άτακτους» θαμώνες, καθώς η ώρα είχε πάει 2:30 και ήταν η σειρά του freakshow της Syban. Η Ιταλίδα performer επέλεξε την μουσική από τη Λίμνη των Κύκνων για να μεταμορφωθεί μπροστά στα μάτια μας. Ντυμένη μισή στα λευκά και μισή στα μαύρα, με το μισό της πρόσωπο και σώμα αγγελικό, ενώ το άλλο μισό σαπισμένο, καρφίτσωσε σιγά-σιγά μαύρα και άσπρα φτερά πάνω στο δέρμα της, και στο τέλος έμοιαζε με έναν ανθρωπόμορφο κύκνο.
Ο ρόλος της Syban δεν τελείωσε εκεί. Λίγο μετά το show της, και ενώ η μουσική του Γιώργου Φακίνου είχε αρχίσει να «βαράει» επικίνδυνα από τα decks, επιδόθηκε σε ένα pole dancing τραβώντας όλα τα βλέμματα. Και αυτός ο χορός απέσπασε για λίγο τον κόσμο από τη σκηνή, μέχρι να είναι όλα έτοιμα για την εμφάνιση του μεγάλου ονόματος του event, κι αυτό που ο κόσμος φαινόταν να περιμένει. Η Καναδέζα Satomi ξεπροβάλλει στη σκηνή, φορώντας ένα λευκό κιμονό και κρατώντας μια ομπρέλα. Αφαιρεί το πάνω μέρος, μένοντας γυμνή, και αρχίζει να δένεται μόνη της. Για όσους δεν γνωρίζουν από τη τέχνη του bondage, συνήθως τους performers πρέπει να τους δέσει κάποιος άλλος ειδικός, ο επονομαζόμενος rigger. Η Satomi λοιπόν κατάφερε να δεθεί μόνη της και, με τη βοήθεια του άντρα της Lukas Zpira, αιωρήθηκε για λίγο πάνω από τη σκηνή. Αλλά αυτό δεν ήταν το τέλος. Ξαφνικά, εμφανίζει στη σκηνή, μέσα από το εσώρουχο της, ένα νεκρό χταπόδι! Ε, το τι έκανε με το συμπαθές μαλάκιο δεν μπορώ να σας το περιγράψω ακριβώς, απλά μπορώ να πω ότι η κατάσταση έγινε πολύ up, close and personal…
Μετά από αυτό το σόου αποχώρησα από το club, έχοντας ανάμεικτα συναισθήματα. Στα θετικά βάζω σίγουρα την επιλογή του Second Skin, αν το ζητούμενο ήταν να λειτουργήσει η ατμόσφαιρα του club. Η δυνατή μουσική και η εναλλαγή των σόου έδενε πολύ καλύτερα συγκριτικά με το παρελθόν. Μπορούσες να περιπλανηθείς στα δύο stages και να χορέψεις, χωρίς να κάθεσαι να περιμένεις τον επόμενο performer που θα ανέβει στη σκηνή. Αν και στο Gagarin υπήρχαν και τα θετικά – όπως π.χ. τεράστια videowall, πιο πλούσια σκηνικά, και πιο μεγάλη άνεση. Αλλά δεν υπήρχε σίγουρα το ζητούμενο vibe. Φέτος όμως, για κάποιο λόγο, τα σόου, αν και πολύ καλά, ήταν περισσότερο «μαλακά» από άλλες φορές - αν και αυτό αφορούσε την πρώτη μέρα, όχι τη δεύτερη. Δεν υπήρχαν οι πραγματικά φρικιαστικοί Phycho Psyborgs, δεν υπήρχε ο διεστραμμένος Tusk, ούτε ο Johny Dragon να χορεύει σαν ξυλοπόδαρος ανάμεσα στον κόσμο. Επίσης δεν υπήρχε επίδειξη μόδας φέτος, ένα από τα πιο δυνατά χαρτιά των περασμένων Torture Garden. Από την άλλη, βέβαια, η δεύτερη μέρα είχε τον μεγάλο Lukas Zpira να κρεμιέται από τη σάρκα του από το ταβάνι του Second Skin και τη Syban να τρώει τα εντόσθιά της, για λόγους όμως ανωτέρας βίας δεν κατάφερα να παραβρεθώ στο Torture Garden και τη δεύτερή του μέρα, που είχε σχεδιαστεί ως πιο hardcore.
Θεώρησα πάντως αρνητικό που ελάχιστος κόσμος φαινόταν πραγματικά «υποψιασμένος», κι αυτό φαινόταν από το ντύσιμο μέχρι την κινησιολογία τους μέσα στο club. Γιατί σε τέτοια events, όλα μετράνε, το σημαντικό είναι να γουστάρεις να εξερευνήσεις το διαφορετικό, χωρίς να το κρίνεις και κυρίως να έχεις όρεξη να πειραματιστείς. Λοιπόν, αυτό δεν το είδα στο φετινό κοινό, οι περισσότεροι φαίνονταν σαν «ματάκηδες» οι οποίοι το άκουσαν από κάποιο γνωστό και είπαν να περάσουν μια βόλτα. Ε, δεν είναι έτσι όμως, γιατί στο extreme clubbing που χρόνια τώρα πρεσβεύει το Torture Garden, οι πραγματικοί σταρ είναι οι θαμώνες. Χωρίς θαμώνες έτοιμους να δεχθούν extreme καταστάσεις, το όλο θέμα φαίνεται να χάνει τη λάμψη του.
Παρ’ όλα αυτά, όσοι πήγαμε με τη διάθεση να περάσουμε ένα διαφορετικό βράδυ και να νιώσουμε λίγο σαν να βρισκόμαστε σε club του εξωτερικού, δεν περάσαμε άσχημα, το αντίθετο μάλιστα. Εις στο επανιδείν λοιπόν για τον Κήπο των Βασανιστηρίων και ευχόμαστε του χρόνου να επανέλθει πιο άρρωστο, πιο kinky, και πιο άγριο…
