Φωτογραφίες: Olga K
Αν τελικά κάθε πράξη είναι πολιτική, τότε τα τραγούδια της Anne Clark είναι μια πράξη αντίστασης σε μια υπνωτισμένη από τα media και τον εύκολο πλουτισμό κοινωνία. Η Anne του new wave και της electronica ρίχνει ξανά τα ζάρια και, μετά από 13 χρόνια αποχής, επιστρέφει για να πει μια διαχρονική αλήθεια: ότι αυτός ο κόσμος θα αλλάξει μόνο από εμάς τους ίδιους. Κάποτε… τώρα.
Μπαίνοντας στο Gagarin λίγο μετά τις οκτώ το βράδυ, η εικόνα που αντίκρισα ήταν μάλλον απογοητευτική: ελάχιστος κόσμος, ίσως όχι πάνω από 150 άτομα, και η σκηνή ήταν ακόμη άδεια. Οι Elica βγήκανε γύρω στις οκτώμισι και δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ πως αυτοί οι δύο τύποι μοιάζουν σαν περίεργοι επιστήμονες που μελετούν τον ηλεκτρονικό ήχο, έτσι όπως ήταν ντυμένοι με λεπτά μαύρα μπουφάν – σηκωμένους γιακάδες – μαύρα παντελόνια και μαύρες μπότες. Ηλεκτρική κιθάρα, synths, samplers και ένα laptop ήταν τα εργαλεία τους, καθώς κι ένα περίεργο sampler που κρατούσε ο ένας από τους δύο στα κομμάτια όπου δεν έκανε παιχνίδι με τα πλήκτρα. Ηλεκτρονικοί ήχοι χωρίς φωνητικά, βαθύς βόμβος από τα beat και σε κάποιο σημείο η ηχογραφημένη φωνή του φίλου τους Κωνσταντίνου Βήτα να συνοδεύει τις μουσικές για μοναχικά ambient τοπία, ενώ η εικόνα ενός αεροπλάνου που πετάει κάπου μακριά προβάλλεται στο background. Από τη μέση περίπου του set και μετά, η ηλεκτρική κιθάρα βγήκε στο προσκήνιο και ο κόσμος, ο οποίος είχε αρχίσει εν τω μεταξύ να συρρέει στον χώρο, χειροκρότησε αρκετά «ένα καινούργιο τραγούδι, από το επόμενο άλμπουμ μας, που είναι ακόμα σε μορφή demo», όπως ανακοίνωσαν οι ίδιοι οι Elica. Εσωστρεφείς, αλλά γεμάτοι ένταση, έπαιξαν τελικά κάτι λιγότερο από μια ώρα και γύρω στις εννέα και είκοσι μάς είπαν αντίο, αφήνοντας πίσω τους ένα σχεδόν γεμάτο από κόσμο, πλέον, Gagarin.
Ευτυχώς δεν περιμέναμε πολύ για την Anne Clark, αφού οι αλλαγές πάνω στη σκηνή διήρκεσαν μέχρι τις δέκα παρά τέταρτο. Πέντε λεπτά αργότερα, η μαυροφορεμένη Anne στεκόταν ήρεμη μπροστά από το μικρόφωνο και πετούσε δολοφονικά τις λέξεις στον αέρα: «Imagine...Imagine All This Silence», με το industrial ηλεκτρονικό τοπίο του “If” να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας. Βλέποντάς την κάποιος από κοντά καταλαβαίνει εύκολα ότι οι φωτογραφίες μάλλον την αδικούν. Γιατί βγάζει μια γλυκύτητα και μια σεμνότητα, που πολλοί λίγοι καλλιτέχνες διαθέτουν μετά από τόσα χρόνια στη μουσική βιομηχανία. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι δεν παίρνει πολύ σοβαρά τον εαυτό της και τον ρόλο της – πράγμα σπάνιο στις μέρες μας.
«Καλησπέρα Athens», μας είπε η Anne Clark με χαρακτηριστική προφορά του Croydon και μας χάρισε ένα μικρό χαμόγελο, συνεχίζοντας το σετ με παλαιότερα τραγούδια (“Nightship”, “Elegy For A Lost Summer”), για να περάσει αργότερα σε υλικό από το τελευταίο της άλμπουμ. Έτσι, είπε στη σειρά τα “Hardest Heart”, “Psalm”, “Know”, “Waiting” σε ακουστικό ύφος (και με ατμόσφαιρα η οποία θύμιζε αρκετά Current 93), μέχρι που δόθηκε το σήμα για ακόμα μια επιστροφή στους πιο σκληρούς ηλεκτρονικούς ήχους του παρελθόντος, από το “Counteract” μέχρι το αποθεωτικό “Sleeper In Metropolis” σε μια πιο ατμοσφαιρική και dark εκτέλεση, που έκανε τον κόσμο να χορεύει. Αργότερα, η dark wave ποιήτρια έκανε ένα μικρό break για να μας παρουσιάσει την μπάντα της: ο τσελίστας (Jan-Michael Engel), o κιμπορντίστας (Murat Parlak), o drummer (Niko Lai), ο κιθαρίστας (Jeff Aug) και ο υπεύθυνος για τους ηλεκτρονικούς ήχους (Rainer Von Vielen), οι οποίοι μας άφησαν ενεούς σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας και που εισέπραξαν ιδιαίτερα θερμό χειροκρότημα. Ήταν δεμένοι, καθόλου φλύαροι, απόλυτα συγχρονισμένοι, πολύ δυναμικοί και εντελώς... βιρτουόζοι. Με μια λέξη, άπαιχτοι!
Το “Prayer Before Birth” – από τη νέα της δουλειά – μπήκε πολύ δυνατά και η Anne το τραγούδησε μαζί με τον Rainer Von Vielen, ο οποίος μετά το τέλος του “Prayer” έμεινε μόνος μαζί με τον drummer στη σκηνή – οι υπόλοιποι και η Anne αποχώρησαν – για να μας παρουσιάσει ένα πολύ καλό προσωπικό σόου, με δύο κομμάτια στα οποία χρησιμοποίησε ιδιαίτερες τεχνικές παραμόρφωσης στη φωνή, παράγοντας ήχους άλλοτε σε πολύ χαμηλές κι άλλοτε σε ιδιαίτερα υψηλές συχνότητες – σαν να είχε καταπιεί sampler! Αρχικά το κοινό απλώς παρακολουθούσε, αλλά μέχρι να τελειώσει ο Rainer, όλη η πλατεία χόρευε ηλεκτρισμένη. Τότε περίπου ανέβηκε στη σκηνή και ο κιμπορντίστας, ο οποίος έδωσε ρεσιτάλ – με χέρια που δεν προλάβαινες να παρακολουθήσεις από την ταχύτητα με την οποία ανεβοκατέβαιναν στα πλήκτρα – ενώ λίγο αργότερα η Anne εμφανίστηκε ξανά με το beat του “Full Moon” να δονεί τον χώρο. Τη συναυλία έκλεισε το σπιντάτο “Boy Racing” με τον κόσμο να συμμετέχει στο party και να χειροκροτεί δυνατά. Το encore δεν θα αργούσε. Άλλωστε η Anne δεν είχε πει ακόμα τις τελευταίες της λέξεις, το επικό “Our Darkness”...
Μετά από λίγα λεπτά (και πολύ μπιζάρισμα), ο τσελίστας με τον κιμπορντίστα εμφανίστηκαν ξανά (αυτή τη φορά ήταν η σειρά του τσέλου για ρεσιτάλ), για να παίξουν δύο instrumental κομμάτια, το ατμοσφαιρικό “Journey By Night” και το εκρηκτικό “Zest”, το οποίο λειτούργησε ως dance γέφυρα για το “Now” που ερμήνευσε αμέσως μετά η Anne, κλείνοντας έτσι για δεύτερη φορά τη συναυλία. Το κοινό είχε βέβαια πάρει φωτιά, το Gagarin σειόταν από τα χτυπήματα των ποδιών στο ξύλινο πάτωμα και κανείς μα κανείς, δεν είχε διάθεση να φύγει – τουλάχιστον προτού ακούσει το “Our Darkness”. Ήταν τελικά ζήτημα χρόνου, ή καλύτερα δεύτερου πανηγυρικού encore. Οι μουσικοί βρήκαν έτσι ξανά τον δρόμο για τη σκηνή, η Anne Clark στάθηκε για ακόμα μια φορά cool μπροστά από το μικρόφωνο και μαζί με τον Murat τραγούδησαν αργά το μελωδικό “As Soon As I Get Home”. Στην δε εισαγωγή του “Our Darkness” ο κόσμος ξέσπασε σε φωνές, σφυρίγματα και χειροκροτήματα, κίτρινα φώτα γέμισαν τη σκηνή, προβολείς έριχναν λάμψεις στον χώρο και τα ρολόγια άρχισαν να μετρούν ανάποδα τον χρόνο – χρόνια πίσω. Λίγο πριν τελειώσει το τραγούδι, η Anne Clark εγκατέλειψε τη σκηνή μαζεύοντας τις παρτιτούρες και τους στίχους της, οι μουσικοί έπαιζαν ακόμα και το κοινό χόρευε με τον ήχο μιας ολόκληρης δεκαετίας.
Αν τελικά «η πιο επαναστατική πράξη είναι η αλήθεια» όπως έλεγε ο Marx (σημ. αρχισυντάκτη: μεγάλη, αληθινά μεγάλη ρήση!), τότε η Anne Clark έκανε τη δική της επανάσταση με αλήθειες που τρύπησαν το ταβάνι του Gagarin και αιωρήθηκαν στον ουρανό αυτής της πόλης: «Love Is Dead In Metropolis/ What A Waste/ The City – A Wasting Disease». Καλές γιορτές, λέμε...
