Φωτογραφίες: Olga K
Το να βλέπεις τους Public Enemy ζωντανά είναι μια διδακτική εμπειρία για δυο κυρίως λόγους: Αρχικώς, διότι παίρνεις μαθήματα περί “αειθαλούς ενέργειας” στη σκηνή, από ένα σχήμα που τα μέλη του έχουν σχεδόν κάτασπρα πια μαλλιά και αφετέρου γιατί βλέπεις ζωντανά μπροστά σου την ιστορία της rap μουσικής να ξεσπάει σαν καταιγίδα στην πιο κινηματική της μορφή. Γιατί οι Public Enemy δεν είναι ένα σπουδαίο hip hop συγκρότημα. Οι Public Enemy είναι το hip hop προσωποποιημένο: το hip hop του κινήματος, της αντίδρασης, της ενέργειας από και προς τη σκηνή. Η μουσική από ανθρώπους προς ακροατές και τούμπαλην. Το τελευταίο σαββατοκύριακο του Νοεμβρίου οι Public Enemy ήρθαν, σάρωσαν και έφυγαν για το επόμενο. Σαν να μη πέρασε μια μέρα από το 1992 στο Βεάκειο, σαν να μη πέρασε ένα 24ωρο από την αποθήκη στην Πειραιώς το 2003. Σου απόδειξαν περίτρανα πως, όταν το rap είναι το CNN των μαύρων ανθρώπων, το ρεπορτάζ θα είναι live και θα βγει με αίμα, ιδρώτα και σηκωμένες γροθιές για να ενημερώσει τον κόσμο «by all means necessary», όπως θα σου έλεγε και ο KRS-One.
Τη συναυλία άνοιξαν τα Χνάρια, ο DJ Moya και ο Totem, όλοι καλλιτέχνες της Freestyle Productions, που ομολογουμένως δεν ήταν άσχημοι ή κακοί αλλά μάλλον παντελώς αδιάφοροι. Ο τελευταίος έβγαλε κι ένα, άκυρο κατά τη γνώμη μου, λογύδριο περί της ύπαρξης χορηγών στη διοργάνωση του live, διαχωρίζοντας τη θέση του από το «καταστατικό» τoυ low bap περί «No Sponsors». Eκεί που ενοχλήθηκα προσωπικά ήταν στο γεγονός ότι ακούστηκε (ή έτσι το εισέπραξα τουλάχιστον) κάτι σαφώς υπαινιχτικό περί των Public Enemy σε σχέση με την παρουσία τους πριν 10 χρόνια… Σεβαστό, όμως με τη σειρά του κανείς έχει την επιλογή είτε να μην παίξει support με αυτούς τους όρους, είτε να παίξει θεωρώντας ως σημαντικότερο το ότι ανοίγει ένα σχήμα τόσο σπουδαίο για την ιστορία της hip hop μουσικής. Εξάλλου, εκτός από το «Uzi που ζυγίζει ένα τόνο», η σιωπή καμιά φορά «είναι χρυσός»…
Oι Public Enemy βγήκαν πλήρης σύνθεσης με live κιθάρα και τύμπανα, τον DJ Lord στους ατσάλινους τροχούς με κέφια (πολύ καλά routines και παρουσία αντάξια της παράδοσης του Terminator X), έναν Flavor Flav καταπονημένο, τον Chuck D με διάθεση 23χρονου newbie στα house parties του Long Island και την περίφημη SW1 να κραδαίνει αγέροχα τα (αντικατεστημένα από Uzi) ξίφη katana (ο Professor Griff έλαμψε δια της απουσίας του). Με διάρκεια σχεδόν δυόμιση ωρών, το μόνο συναίσθημα που θα μπορούσε να σε κατακλύσει είναι αυτό της φρενίτιδας. Ξύλο μετά μουσικής (την Κυριακή πιο χαλαρά), θετικά μηνύματα και τόνοι ενέργειας σε κάθε άκουσμα κομματιών από το θρυλικό It Takes A Nation of Millions to Hold Us Back (το παίξανε αυτούσιο τη στιγμή που άλλοι hip hop καλλιτέχνες παίζουν 45 λεπτά μετρημένα με το ρολόι). Αναμενόμενες και οι κραυγές στο “Fight The Power”, το soundtrack μιας γενιάς η οποία ήταν παρούσα στο Gagarin (πολύ σαραντάρηδες μετά των οικογενειών τους).
Συνολικά ένα live που θα θυμόμαστε ακριβώς όπως το 1992 και το 2003. Οι Public Enemy όχι μόνο άξιζαν τα χρήματα τους, αλλά για μια ακόμη φορά απόδειξαν περίτρανα σε όλους ότι πρόκειται για ένα σχήμα «Louder Than a Bomb»…
