Φωτογραφίες: Κερασιά Παπαδημητρίου
Καλύτερο βράδυ Δευτέρας δεν θα μπορούσε να παίξει – θα μπορούσε δηλαδή, αν είχαμε ρίξει 2-3 τεμάχια στον βάζελο, αλλά θα περιμένω μερικά 24ωρα ακόμη γι' αυτό… Αν είχες τα – αρκετά – χρήματα να δώσεις για να δεις 55 λεπτά live από τα πιο δυνατά που θα έχεις βιώσει ποτέ, τότε όλα καλά. Αν πάλι τα 35 ευρώ (συν τα «ξίδια», συν το ταξί/βενζίνη, συν η επίσκεψη στον ωριλά που θα σου ξεβούλωνε το αυτί το πρωί της Τρίτης) σου φαίνονταν πολλά ή είσαι γιος ταχυδρόμου και δεν «βγαίνεις» οικονομικά, τότε καλά έκανες και δεν πάτησες στα Εξάρχεια.
Δεν ήταν πάντως λίγα τα 200 άτομα στο An. Μην τρελαινόμαστε δηλαδή, ούτε να γκρινιάζουμε συνέχεια. Για νέο, φρέσκο πράγμα, τα 200 άτομα μου φαίνονται μια χαρά. Δηλαδή, τι περιμέναμε, να σκάσουν 500 άτομα για μια άγνωστη νέα μπάντα; Στη Βαρκελώνη το καλοκαίρι τους είδαμε 1000 νοματαίοι – αλλά μέσα στα πλαίσια ενός φεστιβάλ και σε μια πόλη 2-3 εκατομμυρίων, που κινείται σε ρυθμούς οργιαστικής, πειραματικής μουσικής. Μια χαρά ήταν τα 200 άτομα. Και εις ανώτερα – αλλά τέρμα στην μεμψιμοιρία.
Αυτό που μου έκανε αλγεινή εντύπωση ήταν το κοινό, ένα κοινό απολύτως απαθές. Από την αρχή ως το τέλος. Ούτε βλέφαρο δεν κούνησαν κάποιοι, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Κάποιοι (κι όχι «απλοί θνητοί» θεατές, άλλα μεγαλοστελέχη μουσικών περιοδικών) κάθονταν επί μια ώρα σταυροπόδι, με τα χέρια στο κεφάλι, σαν να έκλαιγαν την μοίρα τους. Γιατί ήρθαν, αναρωτιέμαι; Για να δώσουν απλά το παρόν; Να χτυπήσουν κάρτα; Να δείξουν ότι είναι κι αυτοί παρόντες, στο μεγάλο indie συναπάντημα της πόλης; Να φανεί ότι «ασπάζονται όλες τις νέες τάσεις» και ότι «είναι πραγματικοί εραστές της μουσικής»; Μα δεν γίνεται να σου αρέσουν ποτέ ΟΛΑ τα είδη της μουσικής και δεν πηγαίνεις ποτέ σε ΟΛΕΣ τις συναυλίες.
Οι δυο Buttons παρουσίασαν ζωντανά όλο το Ηχητικό Κτήνος με τον τίτλο Street Horrrsing κι έστειλαν τους φιλικούς τους χαιρετισμούς στους οπαδούς των Oasis και των Travis, που μάλλον εκείνη την ώρα ήταν σπίτι τους, έτρωγαν ξύλο από την υπέρβαρη γυναίκα τους κι έπιναν το ζεστό τους τσαγάκι, βουτώντας μέσα κουλουράκια κανέλας. Βγήκαν στη μικρή σκηνή, κάθισαν ο ένας απέναντι από τον άλλον, έβαλαν τις λούπες τους σε λειτουργία κι έμειναν εκεί όρθιοι, λες κι έπαιζαν Age Of Empires σε LAN δίκτυο και σκοτώνονταν για το ποιος θα φτάσει πρώτος στην Νανοεποχή.
Στα σοβαρά τώρα, με όνομα Fuck Buttons τι περίμενες; Να ακούσεις μπαλάντες; Ή μήπως κάτι πιο ήρεμο από το απόλυτο χάος; Ξύσιμο άντερων είχαμε. Γκράτζα-γκρούτζα κι άγιος ο θεός. Οπότε, είτε απλά βασανίστηκες από τον τερατωδώς ακατέργαστο ήχο, είτε έκανες υπομονή κι είπες από μέσα σου «που θα πάει, θα τελειώσει το μαρτύριο», είτε απλά θα γούσταρες σε στιγμές όπως το εναρκτήριο “Sweet Love for Planet Earth” με τα κυκλικά κακοφωνικά του περάσματα, το αφρικανικής ρυθμολογίας “Ribs Out”, όπου χόρεψαν οι ελάχιστες γυναίκες και οι γκέι του κοινού (έχουν τον ρυθμό μέσα τους, πώς να το κάνουμε), είτε θα χτυπήθηκες σαν το χταπόδι κάτω με το “Bright Tomorrow”, ίσως το απόλυτο κομμάτι-highlight της φετινής χρονιάς. Η εμπειρία κρατάει μόλις μια ώρα αλλά μετά βγαίνεις από το An και νομίζεις ότι μόλις παραβρέθηκες σε μια ηχητική μεταφορά του Σαλό ή 120 Μέρες στα Σόδομα. Αλλά γουστάρεις ρε πούστη μου… Και όταν πας σπίτι θα ξαναβάλεις το “Street Horrrsing” να συνοδεύει την ταινία του Παζολίνι που παίζει στο mute μέσα στο dvd player...
Υ.Γ.: ο Αργύρης Ζήλος «έσπειρε» πριν την εμφάνιση της μπάντας. Έπαιξε μέχρι και το “Godzilla” των Blue Oyster Cult στο DJ set του. Το υπονοούμενο δηλαδή ήταν πως οι Cult ήταν το πρώτο post rock συγκρότημα όλων των εποχών;
Υ.Γ2: Κάθισε μετά κανείς να ακούσει τον Declan, τον DJ του ΑΤΡ; Ή μήπως αυτός ήρθε για ταξιδάκι αναψυχής στην χώρα μας, κυρίως για να δικαιολογήσει το υψηλό εισιτήριο των Buttons και να σπάσει το ψυχολογικό φράγμα του «35 ευρώ μόνο για μια ώρα μουσικής»;
