Φωτογραφίες: Τζένη Καπάδαη
Ετοιμάζομαι να φύγω από το σπίτι, αρπάζω και το πιο πρόσφατο, αν και περυσινό, άλμπουμ τους Sex Change από το ράφι για να το φρεσκάρω στη μνήμη μου (οπότε και συνειδητοποιώ ότι έχω οκτώ άλμπουμ τους, που σημαίνει ότι ίσως και να μη μου λείπει κανένα τους, όχι και λίγο πράγμα τελικά μιας που δεν θυμάμαι να με ενθουσίαζαν και τόσο ποτέ…) και φτάνω στο Gagarin πριν ξεκινήσει το support του Μπάμπη Παπαδόπουλου. Μπαίνω μέσα και παθαίνω εγκεφαλικό : περίπου τριάντα άτομα έχουν έρθει έγκαιρα για τη συναυλία. Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου, ο indie κόσμος δεν είχε τιμήσει με την παρουσία του μια συναυλία που όλες οι ενδείξεις έδειχναν ότι θα ήταν υπέρ του δέοντος καλή. Ήταν βέβαια και η μέρα περίεργη, βραδιά αργίας που πολλοί μπορεί να είχαν φύγει για τετραήμερο, αλλά το έργο αυτό το έχουμε ξαναδεί: σπουδαίες μπάντες να αγνοούνται, είτε γιατί δεν είχε πέσει το απαραίτητο σπρώξιμο από διάφορους παράγοντες, είτε απλά λόγω αδιαφορίας…
Και δεν είναι μόνο το βασικό όνομα της βραδιάς που μας άφησε με τις καλύτερες εντυπώσεις, και το support του Μπάμπη Παπαδόπουλου ήταν εξίσου άριστο. Έπαιξε ακουστική και ηλεκτρική κιθάρα, και με τη βοήθεια ενός sampler και διαφόρων εφέ έχτιζε συνθέσεις οι οποίες είχαν και ενδιαφέρουσα συνθετική ραχοκοκαλιά και μπόλικο παραγωγικό αυτοσχεδιασμό. Ότι πρόκειται για έναν από τους καλύτερους Έλληνες κιθαρίστες το ξέραμε από την εποχή που έπαιζε με τις Τρύπες, απλά τώρα είδαμε και ένα άλλο πρόσωπό του, που μας το επιβεβαίωσε.
Οι Trans Am τώρα είναι τρία παλικάρια, οι οποίοι παίζουν είτε σαν ένα straight rock ‘n’ roll power τρίο, που σημαίνει ότι μπορεί κάποιες στιγμές να τους δείτε να προσπαθούν να μιμηθούν τους πατεράδες όλων, τους Stooges, είτε να πιάνουν τα keyboards τους, να τραγουδούν με vocoders, και γενικά να φλερτάρουν στα όρια της ροκ φόρμας με έναν ηλεκτρονικό τρόπο. Και στις δύο περιπτώσεις, τη βάση της οργανικής τους ανάπτυξης παίζουν τα ντραμς του Sebastian Thomson, ένα ανθρώπινο μηχανάκι που κρατάει στιβαρά τον ρυθμό για να ζωγραφίζουν από πάνω οι συμπαίκτες του, Philip Manley (κιθάρα, πλήκτρα, μπάσο, φωνή) και Nathan Means (μπάσο, πλήκτρα, συνθετική φωνή, donut). Έπαιξαν σχεδόν ολόκληρο το Sex Change, και σε κομμάτια σαν τα “Exit Management Solution” και “Shining Path” τα έσπασαν κυριολεκτικά. Γενικά έπαιξαν με πολύ κέφι (παρά το αποκαρδιωτικό θέαμα των 100-150 ατόμων που τελικά προσήλθαν στο χώρο) και δεν μας έκαναν να βαρεθούμε δευτερόλεπτο. Κάτι μου λέει ότι πρέπει να ακούσω ξανά τους δίσκους τους με μεγαλύτερη προσοχή, και αυτό σκοπεύω να κάνω…
