Φωτογραφίες: Nikos Z
Η ισχύς του μπάσου εν τη ενώσει άγγιξε για τα καλά όσους παραβρέθηκαν βραδάκι Τρίτης στο κατάμεστο Παλλάς. Το ποικίλο μουσικόφιλο κοινό τίμησε τρεις δεξιοτέχνες του ηλεκτρικού μπάσου, που κλήθηκαν να μας «διδάξουν» τη μαγεία του αυτοσχεδιασμού και την ισορροπημένη και εμπνευσμένη «συνομιλία» του οργάνου τους. Μιλάμε για τρεις σχεδόν γενιές της τζαζ που στο πλαίσιο της επιτυχημένης σύμπραξης και περιοδείας τους, γνωστής ως Thunder, ανέδειξαν τη jazz fusion και groove πτυχή τους δίχως ίχνος αυτοπροβολής, με γνώμονα μονάχα την αγάπη τους στη μουσική και φυσικά...το μπάσο!
Μέσα σε δύο γεμάτες ώρες, είχαμε την τύχη να ακούσουμε – και κάποιοι να υποκλιθούμε – στις jazz, blues, flamenco, funky και rock μεταμορφώσεις του μπάσου δια χειρός των Clarke, Miller & Wooten. Η εξαιρετική παρουσία των Federico Gonzalez Pena στα πλήκτρα και Derico Watson στα τύμπανα έδεσε αρμονικά τις ρυθμικές και αρμονικές «ευφράδειες» των τεχνιτών οι οποίοι βάλθηκαν να μας αποκαλύψουν τι σημαίνει, σε επίπεδο μουσικό, να επικοινωνείς, να μοιράζεσαι και να τολμάς. Ο νεότερος της παρέας, Victor Wooten, διαθέτει μία άρτια τεχνική, που τον βοηθάει στο να κινείται αιλουροειδώς στα διάφορα μουσικά στυλ. Ο Marcus Μiller (έπαιξε και σαξόφωνο και μπάσο κλαρινέτο) από την άλλη είναι από μόνος του ένας μοναδικός ήχος, που τον ξεχωρίζεις ανάμεσα σε άλλους ακριβώς γιατί το μπάσο αποκτά μία διαφορετική διάσταση με heavy-funk, trip-hop πινελιά (ό,τι και να πω είναι λίγο). Και ερχόμαστε στην ήρεμη, σταθερή και στακάτη φιγούρα του γερόλυκου Stanley Clark, ο οποίος λειτούργησε περισσότερο «πατρικά» και με πλήρη σεβασμό προς το ταλέντο των δύο νεότερων συναδέλφων του. Βέβαια δεν μπορώ να παραλείψω την ανεπανάληπτη στιγμή του “Milano” όπου στα χέρια του το ακουστικό μπάσο ηχούσε σε ρυθμούς blues, rock έως και αφρικανικής κόρας!
Το ειδικό βάρος και η σφραγίδα των τριών πρωτοκλασάτων μουσικών ξεδιπλώθηκε στις συνθέσεις “Los Tres Hermanos”, “When I Fall In Love”, “Grits”, “Mongoose Walk”, “Tutu”, “Jean Pierre”, αλλά και στο εκρηκτικό encore του κλασικού “Schooldays”. Εκείνη τη βραδιά το ηχητικό μας σύμπαν είχε την υπογραφή τριών «μαστόρων» του ηλεκτρικού μπάσου, αλληλοσυμπληρωνόμενων μέσα από τις εσωτερικές εντάσεις, τη ρυθμική εξωστρέφεια, τις ηλεκτρικές παρεκβάσεις και την προσωπική τους μουσική «διαστροφή». Το σημαντικό της υπόθεσης ήταν ότι ένιωσα ένα ενιαίο σώμα μπάσου που προσέγγισε με δημιουργικό και ευέλικτο διάλογο τα διάφορα μουσικά είδη και δεν αναλώθηκε σε μουσικές υπερβολές ή σε ατομικά «παραληρήματα». Ένας τριπλός χείμαρρος με μπάσα σε υψηλή ενέργεια.
