Φωτογραφίες: Σπύρος Μητρόπουλος
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι Kronos Quartet είναι το διασημότερο κουαρτέτο εγχόρδων του πλανήτη. Μη νομίζετε ότι αυτό έχει συμβεί γιατί έχουν απλά μια μοναδική pop ματιά βαθιά μέσα τους. Είναι τέσσερις πραγματικά σπουδαίοι μουσικοί, οι οποίοι πλησιάζουν τις παρτιτούρες που τους παραδίδονται έχοντας ήδη τελειοποιήσει την τεχνική που χρειάζεται για να παίξεις μουσική δωματίου και ψάχνουν τρόπους να διευρύνουν τις γνώσεις – και τις δικές τους, αλλά και των ακροατών τους. Ξέρουν πάρα πολύ καλά πώς πρέπει να προσεγγίσεις τη μουσική του Bartok ή του Arvo Part αλλά έχουν μάθει ακόμα καλύτερα να διαβάζουν τις συνθέσεις των Sigur Ros, του Hendrix, ενώ – από ότι διαπιστώσαμε το βράδυ της Δεύτερας στο Παλλάς – έμαθαν και τις αρχές του ρεμπέτικου και της παραδοσιακής μουσικής των Βαλκανίων γενικότερα.
Ο David Harrington (βιολί), ο John Sherba (βιολί), ο Hank Dutt (βιόλα) και ο Jeffrey Zeigler (τσέλο), στην περίπου δίωρη συναυλία τους, πραγματοποίησαν ένα μουσικό ταξίδι σε – σχεδόν – όλες τις ηπείρους του κόσμου, με αφετηρία τον λαϊκό ήχο του Ιράκ, γνωστό και ως τσούμπι. Ρυθμικό και πρωτόγνωρο στα δικά μας αυτιά, αλλά και μια καλή ευκαρία να παρατηρήσεις τον τρόπο με τον οποίο το κουαρτέτο ισοσταθμίζει κάθε όργανο ανάλογα με τις απαιτήσεις του θέματος που παίζουν. Με λίγα λόγια έβλεπες-άκουγες το τσέλο και κυρίως τη βιόλα να μετακινούνται ακρίβως όπως πρέπει από το ρυθμικό μέρος στο μελωδικό και αντίστροφα. Απολαυστική ήταν και η διασκευή τους στο “Flugufrelsarinn” των Sigur Ros που ακολούθησε, όπου και καταλάβαμε για πρώτη φορά γιατί στο πρόγραμμα, κάτω από τα ονόματα των καλλιτεχνών, υπήρχε το όνομα του Laurence Neff, υπεύθυνου για τον εξαιρετικό φωτισμό της συναυλίας.
Στη συνέχεια ακούσαμε συνθέσεις των Cafι Tacuba, John Adams και Ramallah Underground (από την Παλαιστίνη) μέχρι να φτάσουμε σε ένα από τα highlights της βραδιάς. Το “Dead Man” του John Zorn μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια εντελώς στραπατσαρισμένη και ακαταλαβίστικη jazz, την οποία οι Kronos μετέτρεψαν επί σκηνής σε εκφραστικό performance (ανέμισαν τα δοξάρια τους στον αέρα, έπαιξαν με την έκφραση τους κτλ.) με μια αίσθηση αυτοσχεδιασμού που, στην ουσία, ήταν μια στιβαρή και ολοκληρωμένη άποψη για τη μουσική που παίζουν. Το φινάλε του πρώτου μέρους ήρθε με την εκτέλεση του “Point Of No Return” του Νίκου Κουμεντάκη. Βασισμένο σε δύο τραγούδια από τις ηχογραφήσεις της Μαρίκας Παπαγκίκα, το εν λόγω θέμα είναι μια μεταφορά του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού, αλλά και της συνθετικής αντίληψης του Κουμεντάκη, στην αισθητική των Kronos. Το λίγο μικρότερο σε διάρκεια δεύτερο μέρος σφραγίστηκε με τη σπουδαία σύνθεση της Aleksandra Vrebalov από τη Σερβία και το πολύπλοκο παίξιμο του David Harrington στο βιολί. Έχω την εντύπωση ότι σε αυτό το θέμα οι Kronos άγγιξαν το τέλειο σε θέματα – όχι τεχνικής που λίγο μας ενδιαφέρουν – αλλά ενορχήστρωσης και εκφραστικότητας.
Ο πολύς κόσμος που μαζεύτηκε τους καταχειροκρότησε και τους ανάγκασε να εμφανιστούν για δύο encore ,αν και κανένα από αυτά δεν ήταν από τα δύο θέματα τα οποία τους έκαναν διάσημους στο σινεφίλ κοινό. Συνολικά ήταν μια άψογη βραδιά, από άψογους μουσικούς με διαφορετική ματιά.
