Κάποιες φορές, μερικά live τα περιμένεις όπως τα παιδιά περιμένουν τα δώρα του Άη-Βασίλη. Γιατί σε αυτά θα δεις ένα συγκρότημα και θα ακούσεις μια φωνή η οποία στοίχειωσε την εφηβεία σου και σε έκανε κοινωνό της μουσικής που ακούς σήμερα. Τι γίνεται όμως όταν αυτή η φωνή είναι κρυωμένη; Ξενερώνεις; Ή είσαι τόσο θαμπωμένος που προτιμάς να εθελοτυφλήσεις;
Η χθεσινή απεργία των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς δεν θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο για τους πολλούς fans, και μάλιστα από διαφορετικές ηλικίες και μουσικά ρεύματα, να δουν τον κύριο Brennan και τους London After Midnight του επί σκηνής. Γύρω στις 10 και μισή εμφανίστηκαν οι Έλληνες Illusion Fades, από τα μακροβιότερα gothic rock συγκροτήματα της εγχώριας σκηνής, οι οποίοι επέλεξαν μερικά από τα πιο γνωστά και αγαπημένα κομμάτια για να προετοιμάσουν ένα κοινό που φαινόταν ότι είχε κουραστεί από την τεράστια αναμονή.
Γύρω στις 11.30, το πέπλο που είχε στηθεί στη σκηνή σηκώθηκε και το video wall άρχισε να προβάλλει εικόνες, σαν ένα μικρό ντοκιμαντέρ γύρω από το albumViolent Acts Of Beauty. Ο Sean Brennan, μαζί με τα άλλα τρία μέλη της μπάντας, εμφανίστηκε επί σκηνής, σχεδόν χωρίς να το καταλάβουμε. Πανύψηλος, επιβλητικός, νεκρικά λευκός, εκπέμπει τον ναρκισσισμό και την εγωπάθειά του από χιλιόμετρα. Του τα συγχωρούμε όμως αυτά γιατί έχει γράψει μερικούς από τους πιο όμορφους σκοτεινούς ύμνους στην ιστορία, όπως το “Your Best Nightmare”, με το οποίο ξεκινήσανε την αφήγηση των «βίαιων μορφών της ομορφιάς». Στο σύνολο του set επικεντρώθηκαν στο τελευταίο τους album, το οποίο δεν έχει εισπράξει και τις καλύτερες κριτικές (ούτε από το Avopolis). Αυτά που ξεχώρισαν ήταν το “America’s A Fucking Disease” και το “Pure”. Στο “Heaven Now”, ο Brennan προσπάθησε πολύ σκληρά να το ερμηνεύσει όπως θα ‘πρεπε αλλά η φωνή του τον πρόδωσε. Το ένα φάλτσο μετά το άλλο, και μια φωνή που με το ζόρι έβγαινε, πράγμα που παραδέχτηκε και ο ίδιος ζητώντας να τραγουδήσουμε μαζί του. Αλλά είναι και επαγγελματίας, οπότε έδωσε συνάμα τον καλύτερο δυνατό εαυτό του. Φυσικά και είναι υπερόπτης και έχει ύφος 1000 καρδιναλίων. Φυσικά και δεν θα αναλωνόταν σε πολλά-πολλά με το κοινό. Αλλά για περίπου μιάμιση ώρα ήταν στη σκηνή και έπρεπε να διατηρήσει τον μύθο του, αλλά και να περάσει και το μήνυμά του για την καταστροφή του κόσμου. Από το set δεν έλειψαν βεβαίως και οι παλιές τους επιτυχίες. Aπό το προ δεκαετίας Oddities ακούσαμε π.χ. το “Demon”, από το Psycho Magnet το “Shatter”, όπως και το προσωπικό αγαπημένο “Where Good Girls Go To Die”.
Εξαιρετική δουλειά είχε γίνει στο video art. Οι εικόνες του Bush, του πολέμου και του μίσους για το τι έχει γίνει η Αμερική σήμερα, έβρισκαν το κατάλληλο soundtrack στα κομμάτια των London After Midnight. Πιο πολιτικοποιημένο δεν γινόταν το live. Αυτή είναι και η κατεύθυνση που μάλλον θέλουν πλέον να ακολουθήσουν, μιας και έχουν επηρεαστεί σε υπερβολικό βαθμό από το industrial και όσα έκανε ο Marilyn Manson πριν περίπου δέκα χρόνια. Δεν με χαλάει, αλλά ο Brennan ξέρει να γράφει καλύτερα ερωτικά τραγούδια. Στο τέλος πάντως αποζημιώθηκα, αφού ακούστηκαν τα δύο παλιά και υπεραγαπημένα “Bondage Song” και “Kiss”. Φυσικά υπήρξε encore, γιατί δε θα μπορούσε να λείψει το “Sacrifice”. Για τελευταίο κράτησαν το “The Kids Are All Wrong”, πάλι από το νέο album. Και χάθηκαν μέσα στη νύχτα.
Με λίγα λόγια, η προχθεσινή εμφάνιση των Αμερικανών γκοθάδων δεν ήταν κακή. Θα μπορούσε όμως να ήταν καλύτερη, καθώς πολλοί θα ήθελαν έναν Brennan λιγότερο σοβαρό και πιο ανθρώπινο, ο οποίος να μην περιορίζεται σε ένα «Thank you, we love you» στο τέλος. Ήταν μια ψυχρή και επαγγελματική εμφάνιση, το συναίσθημα και οι σκέψεις ήταν καθαρά προσωπική υπόθεση του καθενός από εκεί και ύστερα. Όπως και αν το δεις, είναι αλήθεια πως ο μύθος θέλει και ένα μυστήριο για να διατηρηθεί…
