Φωτογραφίες: Nikos Z
Ο Melvin Sparks είναι ένας low profile άνθρωπος, γεμάτος από εμπειρίες, ο οποίος στα 62 του χρόνια νιώθει και πάλι ζωντανός και δημιουργικός. Όσοι βρεθήκαμε στο Half Note από τις 3 έως 9 Οκτωβρίου απολαύσαμε ένα δυναμικό και γεμάτο ενέργεια trio, που γκρουβάρει ασύστολα. Για διόμισυ ώρες περίπου ο Sparks, απολύτως προσηλωμένος στην κιθάρα του και με λιγοστές κινήσεις (το μόνο λυμένο πάνω του ήταν τα χέρια του), παρέδωσε μαθήματα άρτιας τεχνικής, ισορροπώντας ανάμεσα στη groovy γραμμή που διατρέχει τον Jack McDuff έως τους Galactic. Το καθαρότατο jazzy-bluesy-funky παίξιμό του κουβαλούσε μυρωδιές από πρωτεργάτες του είδους όπως Jimmy McGriff, Lou Donaldson, Grant Green, B.B.King, Sonny Phillips, το κυριότερο δε ήταν ότι το κράμα αυτό το έκανε δικό του μονομιάς. Οι αξιόλογοι μουσικοί που τον συνόδευαν, ο Matt Oestreicher (organ) και ο Bill Carbone (drums), αυτοσχεδιάσανε με ιδιαίτερη αισθητική, ευφυείς ιδέες και μπρίο πάνω στα μονοπάτια του δασκάλου και φίλου τους Sparks, αναδύοντας ένα μοναδικά ρυθμικό και ανεβαστικό set. Οι μελωδίες γνωστών κομματιών όπως “Summertime”, “Pick Up The Pieces”, “Everytime I Play Gonna Be Funky”, αλλά και προσωπικές συνθέσεις του δεξιοτέχνη κιθαρίστα από το Houston, μαγνήτισαν το πολυπληθές κοινό. Οι μόνες φράσεις που ακούσαμε από τον πρωταγωνιστή της βραδιάς ήταν «groove, yeah, alright και πάλι groove» και, πιστέψτε με, αυτές ήταν όλα τα λεφτά. Η κιθάρα του μίλησε σε όλους μας, αφήνοντας αξέχαστες εντυπώσεις.
Q & A
Έχουν ειπωθεί πολλά κατά καιρούς για έναν από τους μάστορες της κιθαριστικής τέχνης, τον εξαιρετικό Melvin Sparks, όμως για μένα εξακολουθεί να παραμένει ένα άγνωστο και «υποτιμημένο» κεφάλαιο στην ιστορία της μουσικής. Στο πλαίσιο της επταήμερης εμφάνισής του στο Half Note, τον συνάντησα κλεφτά για μία mini συνέντευξη και ομολογώ ότι με κέρδισε ειλικρινά. Ο μεγαλόσωμος, ευτραφής και λίαν γλυκός Sparks αφήνει για λίγο την πιστή του «ερωμένη», την κιθάρα και μοιράζεται μαζί μας κάποιες σκέψεις και στιγμές της πολυποίκιλης μουσικής του πορείας…
Σας έχουν αποκαλέσει ανάμεσα σε άλλα και «groove master», «μύθο της acid jazz» ή «πρωτεργάτη της soul jazz». Πού στέκεται στ’ αλήθεια ο μουσικός Melvin Sparks μέσα σε όλα αυτά;
«Δεν είμαι τίποτα από όλα αυτά και δεν με αντιπροσωπεύει αυτή η εικόνα. Ας με λένε «βασιλιά» ή «master of the groove», ας με αποκαλέσουν στην τελική και «βασιλιά της Ελλάδας», το ίδιο μου κάνει. Σε προσωπικό επίπεδο είμαι ένας συνηθισμένος, καθημερινός άνθρωπος, που παίζει κιθάρα και κάνει το κέφι του. Δεν είναι δουλειά μου να βάζω ή να λειτουργώ με ταμπέλες, άλλοι το κάνουν, κι ας το κάνουν. Είτε έτσι, είτε αλλιώς, η ψυχή μου παραμένει ίδια και αναλλοίωτη».
Για πολλούς κριτικούς και «old school» soul-jazz lovers, η συνεργασία σας με τη μπάντα των Greyboy Allstars αποτέλεσε κατά έναν τρόπο μία «αναγέννηση» και μία «αφύπνιση» του έργου και της αξίας σας. Θα θέλατε να μας μιλήσετε λίγο γι’ αυτό;
«Είναι αλήθεια ότι η συνεργασία μου, αλλά και η μεγάλη περιοδεία που κάναμε με τους Greyboy Allstars, τους Soulive και τους Galactic, με «ξέθαψε» λίγο από τα σκονισμένα ράφια της μουσικής βιβλιοθήκης. Αυτά τα παιδιά συνήθιζαν να παίζουν και να εμβαθύνουν στη μουσική μου και σε εκείνη της γενιάς μου όπως του Sonny Stitt, του Reuben Wilson ή του Dr Lonnie. Κάποια στιγμή έψαξαν για μένα και είδαν πως είμαι ζωντανός. Κάπως έτσι έγινε η αρχή. Ξέρεις, ήμουν για πολλά χρόνια κάπως ξεχασμένος και αυτή η ευκαιρία με έφερε κοντά σε νέο και ολόφρεσκο κοινό, που τώρα ανακάλυπτε τη δουλειά μου. Πίστεψέ με, αυτό από μόνο του είναι συναρπαστικό και σημαντικό. Κατά τ’ άλλα, εμένα πάντα μου άρεσε να παίζω και να δοκιμάζω νέα πράγματα. Το κομμάτι αυτό αποτελεί πολύτιμη εμπειρία για μένα και πάντα αποτελούσε, είτε στεκόμουν δίπλα στον B.B King, τον Jack McDuff, τον Lou Donaldson, είτε σε νεότερους μουσικούς».
Αναφέρατε μόλις τρία μεγάλα κεφάλαια στην ιστορία της μουσικής, αλλά και στην προσωπική σας διαδρομή. Τί θυμάστε από αυτές τις προσωπικότητες;
«Για μένα ο B.B.King είναι ο μεγαλύτερος εν ζωή μουσικός και διασκεδαστής και δεν παίζει κανείς καλύτερα την κιθάρα από αυτόν. Τελεία. Ο Jack McDuff αποτέλεσε στη μουσική κάτι σαν «αποφοίτηση λυκείου», ενώ ο Lou Donaldson «πανεπιστήμιο». Και οι δύο ήταν άριστοι μουσικοί και δάσκαλοι, με τον τρόπο τους. Ο McDuff πάντα με ωθούσε να διαβάζω και να εξασκούμε συνεχώς σε γνωστά ή και άγνωστα πεδία. Από την άλλη, ο Lou δεν σου έλεγε τίποτα αλλά υπογείως σε προκαλούσε να δοκιμάζεις τις αντοχές σου, να τις ξεπερνάς και να μην επαναπαύεσαι ποτέ. Κάθε φορά που παίζαμε παρέα ήταν ένα καινούργιο μάθημα, να παρατηρείς και να ακούς τα πάντα. Θαυμάσιοι άνθρωποι και αξιόλογοι μουσικοί».
Μετά από τόσα χρόνια, πολλαπλές συνεργασίες, συμμετοχές και albums, τί ονειρεύεστε; Υπάρχουν ανεκπλήρωτες επιθυμίες ή κάποια σχέδια για το μέλλον;
«Αυτή τη στιγμή ονειρεύομαι να μην ξυπνήσω από το όνειρο το οποίο ζω και απολαμβάνω με όλη μου την ψυχή. Το μόνο που θέλω είναι να είμαι σε θέση να παίζω κιθάρα και να μοιράζομαι την αγάπη μου για τη μουσική με τους συνεργάτες μου και με το κοινό. Αυτά είναι υπεραρκετά. Όσο για σχέδια για το μέλλον, εδώ και καιρό ετοιμάζω έναν νέο δίσκο με καινούργια κομμάτια – και νομίζω ότι όλα θα πάνε καλά».
