C: Real
Παρά τις αρχικές ανακοινώσεις, το event «άνοιξαν» οι δικοί μας C:Real, και όχι η Gabriella Cilmi – όπως άλλωστε και έπρεπε. Με την εξαίρεση δυο-τριών συμπαθητικών στιγμών, ποτέ δεν με άγγιξε η pop των C:Real, ούτε η κομμένη και ραμμένη για μαζικά γούστα «ροκιά» τους, ούτε βέβαια και συγκινήθηκα από την αρκούντως μελοδραματική εκτέλεση στο “With Or Without You”, που προοριζόταν για highlight της εμφάνισής τους. Καθώς όμως έχει τύχει να τους δω 5-6 φορές ως τώρα, οφείλω να τους αναγνωρίσω πως έπαιξαν το καλύτερο live τους από αυτά τουλάχιστον τα οποία έχω προσωπικά παρακολουθήσει, όντας άψογοι επαγγελματίες σε όλα τους – ιδιαίτερα η τραγουδίστριά τους, Ειρήνη Δούκα, η οποία ζωντανά επιβάλλεται με τη sexy παρουσία της, ενώ ακούγεται και πολύ καλύτερα από τις στούντιο στιγμές της μπάντας.
Χάρης Συμβουλίδης
Gabriella Cilmi
Αν και teenager, δεν της φαίνεται. Η Αυστραλέζα teen pop sensation των ημερών μας (μα και τραγουδοποιός, για όποιους την έχουν παρακολουθήσει) μπορεί να μην έπεισε στο σύντομο πέρασμά της από την Αθήνα ότι διαθέτει ρεπερτόριο – πέρα από το “Sweet About Me” – έπεισε όμως σίγουρα για τις φωνητικές της δυνατότητες, την άνεσή της επί σκηνής και βέβαια το τσαγανό της. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως η σχέση της με τη μουσική ξεκίνησε με το “Whole Lotta Love” των Led Zeppelin, στο οποίο και αποτόλμησε μια αν μη τι άλλο γενναία διασκευή. Περιμένω να μεταφραστούν όλα αυτά σε κάτι πιο ουσιώδες και λιγότερο βαρετό – πάντα με σημαία τα sexy looks της, καμία αντίρρηση επί τούτου...
Χάρης Συμβουλίδης
Kaiser Chiefs
Καλώς τα παιδιά, καλώς τα 3-0, όπως ίσως θα έλεγε και ο σαρδαμικός αμπελοφιλόσοφος της στρογγυλής «θεάς» με τα παντός καιρού ερυθρά κοντομάνικα Νίκος Αλέφαντος για τα παλικάρια από το Leeds. Στους οποίους, αν πριν από λίγα χρόνια που πάσχιζαν άνευ label να προωθήσουν το 7" “Oh My God», βολοδέρνοντας από vevue σε vevue, έλεγες ότι κάποτε θα έπαιζαν σε ένα μνημειακό κτίριο της Ελλάδας πριν τους R.E.M, το πιθανότερο είναι πως θα κάγχαζαν στη μούρη σου. Από τις 21.35 της Κυριακής και για περίπου μισή ώρα οι μόνοι αποδέκτες του φλεγματικού τους σαρκασμού ήταν ο καθωσπρεπισμός, τα ακατάσχετα χασμουρητά και η καθεστηκυία τάξη, που, εμμέσως, είχε επιβληθεί από τα προηγούμενα act. Γκολ από τα αποδυτήρια (1-0) με το ολόφρεσκο, παιχνιδιάρικο νέο single “Never Miss A Beat” (μείνετε συντονισμένοι για το νέο album), η αρένα πάνω-κάτω και ο Ricky Wilson cocky αλλά και προσιτός, ποζεράς αλλά και φιλέλληνας (kalispera, eyharisto). Ξόρκι στα γκομενικά της συμφοράς (“Everyday I Love You Less And Less”), άλλο ένα νέο χιτάκι για να γουστάρουμε (“You Want History”) και βουτιά στη ζαχαρωμένη σάχλα του “Ruby” – με τους τελευταίους οσφυοκαμπτικούς να αίρουν τις αναστολές τους για χορό (2-0). Αφού ακόμα ένα καινούργιο κομμάτι δοκιμάστηκε και πέρασε τις δύσκολες εξετάσεις του κοινού με άριστα (“Half The Truth”), ήρθε η ώρα των οχλοκρατικών εκδηλώσεων: “I Predict A Riot” και οι αναρριχητικές ταρζανιές του Ricky στις σκαλωσιές θύμισαν αβίαστα Jarvis Cocker εποχής Φρεαττύδας 1998! Η απτή απόδειξη ότι στα live οι Kaiser Chiefs αυξάνουν εκθετικά την αξία τους ήρθε με το φινάλε του “We Are The Angry Mob” (3-0), αποδίδοντας μια μάλλον μέτρια Jam-ική άσκηση σε ένα παλμώδες sing-a-long, ζωγραφίζοντας ένα όμορφο χαμόγελο σε όλα τα τυχερά παιδιά της αρένας. Οι Kaiser, όντας αφτιασίδωτα cool και επιτήδεια διασκεδαστικοί, ήλθον, είδον και...εθέριζον! Η βραδιά, όμως, δικαιωματικά άνηκε στους εξ’ ημισείας συντοπίτες και τελευταίους εκ’ των διάσημων international playboys: στους R.E.M...
Ζαννής Βούλγαρης
R.E.M.
Έκθεση ιδεών δεν θα’ θελα να γράψω. Κανένας δάσκαλος αυτού του κόσμου δε θα ’βαζε θέμα για το σκέφτομαι-και-γράφω το «Πώς περάσατε χτες στη συναυλία των R.Ε.Μ.;”. Είναι φορές που δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Απλά χαίρεσαι που είχες την τύχη να παρακολουθήσεις μια συναυλία όπου πρωταγωνιστής υπήρξε μια από τις σπουδαιότερες rock μπάντες αυτού του πλανήτη, την οποία μάλιστα απόλαυσες μπροστά σου αγέραστη και δυνατή – όχι μέτρια ή σκιά του εαυτού της – να προσφέρει πραγματική μυσταγωγία επί σκηνής. Οι R.E.M. χτες επέδειξαν τον ολοκληρωμένο καλλιτεχνικό τους εαυτό. Έριξαν και το πολιτικό τους καρφάκι για τον Bush, ερωτώμενοι σχετικά στη ζωντανή τους συνέντευξη στο MTV, μας υποσχέθηκαν και ένα γεμάτο 90λεπτο σετ, υπόσχεση την οποία κράτησαν. Η εμφάνισή τους ήταν συγκλονιστική. Σύμμαχοι σ’ αυτό, η μελετημένη οργάνωση, ο άψογος ήχος (η πλέον κατάλληλη επιλογή από άποψη ακουστικής το Καλλιμάρμαρο Στάδιο), η σκηνοθεσία που σε έκανε να μην ξεκολλάς το βλέμμα σου από τα videowalls.
Ανέβηκαν στη σκηνή λίγο πριν τις 11, και όποιος είχε χάσει την πίστη του νομίζω πως την ξαναβρήκε. Με τον Michael Stipe να σε πυρπολεί ανηλεώς με το εκτόπισμα της καλλιτεχνικής του περσόνας είναι δύσκολο να φύγεις από μια τέτοια βραδιά αλώβητος. Μας καλωσόρισε με το “Living Well Is The Best Revenge” απ’ το Accelerate, album στο οποίο οι R.E.M. στάθηκαν αρκετά, ερμηνεύοντας επίσης τα “Hollow Μan”, “Man-Sized Wreath” και “Horse To Water”, γεγονός που ξένισε κάποιους οι οποίοι προσδοκούσαν να μην επιμείνει η μπάντα τόσο στην πρόσφατη κυκλοφορία της. Όπως και να ’χει, η πιο συγκινητική στιγμή της βραδιάς καταγράφηκε στο ανυπέρβλητο “Drive”, όπου το συγκρότημα έριξε και τα τελευταία οχυρά. Για να αποτελειώσει το έργο του με τις πινελιές των επιτυχιών “The Great Beyond”, “The One I Love”, “Orange Crush”, “Imitation Of Life” και φυσικά του – το ξέρουν πια και οι πέτρες - “Losing My Religion”, οπότε και σείστηκε δικαιολογημένα όλο το στάδιο, με το κοινό να συμμετέχει σύσσωμο, πραγματική απόλαυση...
Κάπου εκεί το κανονικό σετ έλαβε τέλος, οπότε οι R.E.M. έβαλαν πλώρη για το encore, το οποίο μάλιστα προανήγγειλαν με ευφυή τρόπο μέσω των videowalls. Ανέβηκαν, λοιπόν, και έπαιξαν το “Supernatural Superserious” (επίσης από τo Accelerate), με την τελευταία λέξη να αφήνεται στα “It’s The End Of The World As We Know It (And I Feel Fine)” και “Man On The Moon”. Και μετά τέλος...και τι τέλος! Με παρατεταμένο χαιρετισμό από τους Stipe-Mills-Buck προς το κοινό, το οποίο ζητούσε επίμονα τη συνέχεια – ένα κοινό χαμογελαστό και ικανοποιημένο από την, ομολογουμένως, πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα εμπειρία. Έτσι απλά λοιπόν. Ήρθαν, είδαν, νίκησαν. Και άφησαν ανοιχτούς λογαριασμούς με όσους περίμεναν και δεν άκουσαν το “Everybody Hurts”...
Σημείωση: απορώ ακόμα γιατί πολλοί την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια ακριβώς αφότου είχαν ακούσει το “Losing My Religion”. Από πότε οι R.E.M. είναι one hit μπάντα; Επίσης, γιατί στην αρένα επικρατούσε νεκρική σιγή ενώ στις κερκίδες ο κόσμος είχε και κέφι και ενέργεια; Συνήθως το ανάποδο δεν συμβαίνει;
Βάσια Μπακογιάννη
Και μια - απαραίτητη - προσθήκη από έναν αναγνώστη μας...
Η ιστορικότερη στιγμή του live: O Mills αλλάζει με τον Stipe, για να τραγουδήσει ένα από τα πιο κλασικά 80's τραγούδια των R.E.M., το (Don’t Go Back to) Rockville (Reckoning 1984). Αυτή η εκτέλέση δεν υπαρχει πουθενα, μονο live. Φυσικά άκρα του τάφου σιωπή από κάτω. Μόνο κάποιοι σαραντάρηδες άρχισαν να χαμογελούν…
Παντελής Γκουντής
