Φωτογραφίες: Σπύρος Μητρόπουλος, Olga K.
Για όσους δεν συνεχίσουν με Lenny Kravitz και Iron Maiden, το συναυλιακό μας καλοκαίρι ολοκληρώθηκε με το πολυαναμενόμενο live της Bjφrk. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από την προηγούμενη εμφάνισή της στον Λυκαβηττό (το 1994 ήταν, αν θυμάμαι καλά), όταν η Ισλανδή -πιτσιρίκα τότε- είχε παρουσιαστεί ξυπόλητη και γλυκιά (αυτό το “Zank you, zank you!” το θυμάμαι ακόμα) και με το “Human Behaviour” είχε ξεσηκώσει ολόκληρο το θέατρο. Τώρα πια η Bjφrk δεν είναι μια εν δυνάμει μεγάλη τραγουδίστρια αλλά μια φτασμένη τραγουδοποιός που ακολουθεί τον δικό της δρόμο, αγνοώντας μουσικούς κανόνες και σύνορα. Όποια κι αν είναι η θέση σου στην πορεία της, αυτό που πρέπει επιτέλους να της αναγνωριστεί είναι η τόλμη της. Το περσινό Volta χαντακώθηκε από κριτικούς και κοινό πολύ περισσότερο από ό,τι του άξιζε, όχι μόνο γιατί αρκετά τραγούδια ήταν κάτω από τον πήχυ που αυτή όρισε, αλλά γιατί ήταν κάτω από τον πήχυ που οι οπαδοί έχουν τοποθετήσει από τις μέρες του Post.
Τώρα πια κάνει εντυπωσιακές παραγωγές με εντυπωσιακούς φωτισμούς, με ακόμα πιο εντυπωσιακό laser show και εξαιρετικό φωτισμό. Αν και ο ήχος ήταν φτωχός, ξεκίνησε με το “Earth Intruders” και το “Hunter” -ένα από τα καλύτερά της κομμάτια- πριν ξεκινήσει την «περιοδεία» σε ολόκληρη τη δισκογραφία της, εστιάζοντας δυστυχώς πολύ στον τελευταίο της δίσκο. Μεταξύ άλλων ακούσαμε τα “Pagan Poetry”, “Anchor Song”, “Oceania”, “Hyperballad”, “Pluto”. Από τις κορυφαίες, όμως, στιγμές ήταν η εξαιρετική εκτέλεση του “Army Of Me”, με πανικό στη σκηνή και τον Bell (των LFO) και τον Corsano να μετατρέπονται σε ανθρώπινους μετρονόμους, όπως και το δίδυμο “Wanderlust” και “Innocence”, με τους οριακά techno ρυθμούς του.
Και κάπου ξεκινούν τα αρνητικά της συναυλίας. Τα μόλις 70 λεπτά της συναυλίας μού άφησαν την αίσθηση της ημιτελούς εμφάνισης. Όχι γιατί το προηγούμενο βράδυ ο Cohen έπαιξε ένα ειλικρινέστατο και αληθινό τρίωρο set, αλλά γιατί η Bjφrk μάς άφησε να περιμένουμε κάτι ακόμα, αφού ξέχασε πολλές καλές της στιγμές.
Πάντως, κλείνοντας με το “Declare Independence” ανακαλύψαμε ότι ο μοναδικός λόγος ύπαρξής του είναι για να το ακούς live. Με τις σημαίες της Bjφrk να ανεμίζουν... η παράσταση έληξε στα γρήγορα.
Τέλος, ας τονιστεί ότι μπορεί η πολιτική ματιά της να είναι επιφανειακή, αλλά η κίνησή της να ζητήσει 2 ευρώ από το εισιτήριο να πάνε σε φιλανθρωπικούς σκοπούς δεν μπορεί και να χρεωθεί ως... λάθος, από τη στιγμή που αυτή η επιθυμία αντιμετωπίστηκε με «ελληνικό» τρόπο (το εισιτήριο ξαφνικά ακρίβυνε κατά 2 ευρώ!).
Συνολικά, λοιπόν, η Bjφrk παραμένει ανατριχιαστική ερμηνεύτρια, εξαιρετική επί σκηνής, αλλά με τίποτα δεν έκανε το κάτι παραπάνω για να χαραχτεί η χτεσινή βραδιά λίγο πιο βαθιά μέσα μας. Ώρα για μπάνια, όμως, οπότε καλό καλοκαίρι.
