Τα καλύτερα έρχονται πάντα όταν δεν τα περιμένεις. Κι εγώ τον περίμενα τον Leonard Cohen να είναι πολλά πράγματα, όχι όμως και τόσο συγκλονιστικός. Ομολογώ ότι πήγα να τον δω χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις, ως ένας φαν που, αφού πέρασε χρόνια (και κάποιες δύσκολες βραδιές) συντροφιά με τη δισκογραφία του, όφειλε κατά κάποιον τρόπο ένα απαραίτητο «προσκύνημα». Σκεφτόμουν, ε, 73 χρονών είναι πλέον, ε, το τελευταίο στούντιο album Dear Heather ακουγόταν αρκετά γερασμένο - αμφέβαλλα ακόμα και για το τρίωρο show που είχε ανακοινωθεί. Δεν θα μπορούσα να έχω πέσει περισσότερο έξω και χάρηκα πάρα πολύ για αυτό.
Ο Καναδός τραγουδοποιός & ποιητής μας χαιρέτησε στα Ελληνικά και μπήκε με το “Dance Me To The End Of Love” - και όταν μπαίνεις με μια τέτοια τραγουδάρα δεν μπορεί παρά να κερδίσεις αμέσως τις καρδιές και εντυπώσεις του κοινού. Κοινό, να σημειώσω εδώ, που δεν ήταν και λίγο αριθμητικά, παρά τις προβλέψεις για το αντίθετο από διάφορους επαΐοντες πριν τη συναυλία. Ήδη όμως από το “Dance Me To The End Of Love” φάνηκε ότι ο Leonard Cohen δεν είχε έρθει για να κάνει αστεία: το είπε και ο ίδιος, εμμέσως πλην σαφώς, όταν σε κάποιο σημείο παράφρασε τους στίχους του “Hallelujah”, λέγοντας «I didn’t come to fool you, Athens». Μπήκε στην ώρα του και έπαιξε όντως για 3 ώρες - με το απαραίτητο εικοσάλεπτο διάλειμμα - και δεν έκατσε στιγμή: έμεινε όρθιος στη σκηνή για όλο το διάστημα της συναυλίας. Και απέδειξε ότι δεν είχε έρθει για να εξαργυρώσει «περασμένα μεγαλεία», αλλά γιατί διαθέτει και παρόν πέρα από παρελθόν, και ότι τα 73 χρόνια μπορεί να είναι ένας «βαρύς» αριθμός, στη ζωή μετράνε όμως και άλλα πράγματα, πέρα από τα νούμερα. Η φωνή του, για παράδειγμα, η οποία παραμένει σε εξαιρετικά επίπεδα ή το πάθος με το οποίο τραγουδά, πάθος βαθιά νεανικό. Ο ασπρομάλλης, κομψότατος (με το κοστούμι και το καπέλο του) κύριος Cohen παραμένει νέος, πολύ νέος, μέσα του - και ίσως αυτό να είναι το «μυστικό» του πίσω από το επίτευγμα μιας παγκόσμιας περιοδείας.
Το track list είχε λίγο-πολύ διαρρεύσει και πολλοί από τους παρευρισκόμενους στο Terra Vibe ήξεραν έτσι τι να περιμένουν. Και με την εξαίρεση του «σκοτεινού» “Avalanche”, νομίζω ότι ο Cohen δεν άφησε εκτός κανένα από τα (πολλά) σπουδαία τραγούδια του. Και το “Suzanne” μας έπαιξε, σε μια συγκινητική, ενδοσκοπική, εκτέλεση και το “I’m Your Man” (στο οποίο δεν δάκρυσαν και λίγα μάτια) και το “First We Take Manhattan” και το “Ain’t No Cure For Love” (που αναγκάστηκα να παραδεχτώ πως θα το διάλεγα ως το τραγούδι του γάμου μου, αν αποφάσιζα ποτέ να διαπράξω μια τέτοια ανοησία) και το “Tower Of Song” και το “Gypsy’s Wife” και το “Who By Fire” - θα μπορούσα να συνεχίσω για κάμποση ώρα με το track list. Αν δε έπρεπε να διαλέξω μία στιγμή ως κορυφαία, θα διάλεγα την ουράνια εκτέλεση που ο Cohen επεφύλαξε στο έτσι κι αλλιώς σπουδαίο “Hallelujah”, ενώ δυο λόγια οφείλω, βέβαια, και στο τρομακτικής συναισθηματικής φόρτισης “Famous Blue Raincoat”, το οποίο ακούστηκε στο φινάλε. 
Εξαιρετικοί όλοι οι μουσικοί οι οποίοι συντρόφευσαν τον Leonard Cohen - με προεξάρχουσες τις 3 γυναικείες φωνές στα δεύτερα - και ιδιαίτερα εντυπωσιακό πως ο Cohen υποκλινόταν με σεβασμό προς το μέρος τους, κάθε φορά που μας τους σύστηνε. Η εξαιρετική και ανυπόκριτη ευγένειά του, άλλωστε, πότισε κάθε στιγμή της αθηναϊκής του εμφάνισης - όχι μόνο τα τραγούδια, αλλά σχεδόν κάθε κίνηση των μουσικών πάνω στη σκηνή του, όπως και τη γενικότερη αύρα στο Terra Vibe. Φεύγοντας, όλοι νιώσαμε πως είχαμε παρευρεθεί σε κάτι πολύ σημαντικό, σε κάτι το οποίο είχε τη δύναμη να μας διαπερνά φτάνοντας βαθιά στα σώψυχά μας, ακόμα και στις πιο «δύσκολες» εσοχές.
«Ring The Bells That Still Can Ring, Forget Your Perfect Offering, There Is A Crack, A Crack In Everything – That’s How The Light Gets In»…
