Η Sandra [Ann Lauer-Cretu] είναι λίγο-πολύ γνωστή σε όλους μας και ιδιαίτερα στη γενιά των 30 και κάτι. Η βασίλισσα των 1980's - όπως την αποκαλεί το πόστερ της συναυλίας - έφτασε (αν και κάπως καθυστερημένα) και στη χώρα μας, ένα όμορφο καλοκαιρινό βράδυ, σε έναν υπέροχο, υπαίθριο συναυλιακό χώρο, για να προσπαθήσει να μας ταξιδέψει πίσω στο χρόνο και τις αναμνήσεις.
Το πάρτυ ξεκίνησε στις 21.00 περίπου, με τον γνωστό μας Γιώργο Sagnier σε ρόλο DJ-VJ, κάνοντας μια αναδρομή στα πιο χαρούμενα - και cult πλέον -κομμάτια της δεκαετίας του 1980, μέσω των videoclips τους, τα οποία προβάλλονταν σε μια γιγαντοοθόνη που είχε στηθεί στη σκηνή της Τεχνόπολης. Μεταξύ άλλων είδαμε / ακούσαμε: Modern Talking, Samantha Fox, Sabrina, Gazebo, Opus, Kim Wilde και φυσικά Sandra. Προσωπική μου άποψη είναι πως θα μπορούσε να είχε κρατήσει λιγότερο το set του, αλλά φαντάζομαι πως ήταν θέμα διοργάνωσης και χρονοδιαγράμματος. Ο κόσμος πάντως (η προσέλευση του οποίου ξεπέρασε κατά πολύ τις προσδοκίες μου, παρά την καλοκαιρινή περίοδο που διανύουμε και την...άχαρη συναυλιακά, Τετάρτη) φαινόταν ήδη να το διασκεδάζει, ανεξαρτήτως ηλικίας, στυλ και μουσικών προτιμήσεων.
Λίγο μετά τις 22.00 στη σκηνή ανέβηκε το support group VHS, το οποίο δεν είχα ξανακούσει και οφείλω να ομολογήσω πως ήταν ιδιαίτερα πετυχημένο. Το πενταμελές group είχε γυναικεία και ανδρικά φωνητικά, σαξόφωνο, κιθάρα, και δύο άτομα στα πλήκτρα, ενώ όλο το setlist τους αποτελούνταν αποκλειστικά από διασκευές γνωστών κομματιών των 1980s (“Piano Fantasia”, “Walking On Sunshine”, “Self Control”, “Billie Jean” κ.ά.). Στο τελευταίο τους κομμάτι ανέβηκε και ένας χορευτής στη σκηνή, κλείνοντας το show τους με - τι άλλο; - το “Fame” της Irene Cara. Η ενέργειά τους και η γενικότερα προσεγμένη σκηνική τους παρουσία (ιδιαίτερα ο φωτισμός ήταν πολύ καλός) νομίζω πως άφησαν σε όλους θετική εντύπωση και προθέρμαναν το ετερόκλητο πλήθος ακόμη περισσότερο.
Τελικά κατά τις 23.00, η πρωταγωνίστρια της βραδιάς ανέβηκε στη σκηνή, με τη συνοδεία δύο χορευτών και το κοινό ήδη από τις πρώτες κιόλας νότες του “Maria Magdalena” είχε αρχίσει να... αφηνιάζει! Η Sandra, αν και κοντεύει τα πενήντα, διατηρείται σχετικά καλά. Ήταν άνετη και χαμογελαστή με ντύσιμο/βάψιμο διακριτικό και απλό, δεν είχε όμως καμία σχέση με τις παλιότερες στυλιστικές της επιλογές, απογοητεύοντας μάλλον αρκετούς φανς. Καλή εντύπωση έκανε η ενέργειά της επί σκηνής, καθώς και το γεγονός πως η φωνή της έχει μείνει αναλλοίωτη (κάτι ειπώθηκε περί playback, αλλά δεν νομίζω - τουλάχιστον όχι στην αρχή του live). Πολύ αρνητική εντύπωση όμως έκανε η έλλειψη μουσικών, άρα και η μουσική-κονσέρβα και τα προηχογραφημένα (ανδρικά) φωνητικά, χωρίς ωστόσο αυτό τελικά να χαλάσει ιδιαίτερα τη διάθεση της πλειοψηφίας του κοινού, το οποίο δεν άφηνε στίχο να πέσει κάτω. Η ίδια η Sandra δεν σταμάτησε να φλυαρεί ανάμεσα στα κομμάτια, να αστειεύεται, να στέλνει φιλάκια και να δέχεται δώρα από θαυμαστές. Σε φάσεις αυτό δυστυχώς καταντούσε κουραστικό και υπερβολικό, αλλά προφανώς είναι μέρος του show της. Ο φωτισμός ήταν μέτριος (τον σχολίασε και η ίδια), ενώ ο ήχος ακουγόταν σε κάποιες φάσεις μπουκωμένος (τουλάχιστον από εκεί που ήμουνα), ενώ σε γενικές γραμμές η σκηνική της παρουσία δεν ήταν αντάξια του αναμενόμενου. Η playback μουσική στο τρίτο κομμάτι (“Little Girl”) κόπηκε κάπως απότομα, αλλά μετά από αυτό η συναυλία κύλησε σχετικά καλά, χωρίς ιδιαίτερα άλλα «λάθη». Και όπως η ίδια η τραγουδίστρια μας υποσχέθηκε στην αρχή, το setlist της ήταν όντως γεμάτο από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της (προσωπικά μου έλειψε μόνο το “Hi Hi Hi”), παρά τη μεγάλη δισκογραφία της, την οποία επίσης φρόντισε να μας υπενθυμίσει. Μετά το δέκατο κομμάτι, και ενώ πλησίαζαν μεσάνυχτα, η Sandra έφυγε από τη σκηνή, για να επανέλθει μερικά λεπτά αργότερα για ένα encore με δύο επιπλέον κομμάτια και να κλείσει τη βραδιά όπως ακριβώς ξεκίνησε - δηλαδή με το “Maria Magdalena”. “Johnny Wanna Live”, “Stop For A Minute”, “In The Heat Of The Night”, “Everlasting Love” και “What Is It About Me?” ήταν μερικά από τα πιο δημοφιλή κομμάτια που ακούσαμε μέσα στα 45 περίπου λεπτά της συναυλίας. Από τα πιο όμορφα κομμάτια της βραδιάς ήταν το “Hiroshima”, του οποίου η μουσική έχει ιδιαίτερες ομοιότητες με αρκετές συνθέσεις των Enigma - το group δηλαδή του παραγωγού και συζύγου της Sandra, Michel Cretu.
Το βράδυ της Τετάρτης ήταν όμορφο, δροσερό και χαρούμενα νοσταλγικό, ό,τι πιο ταιριαστό για μια ζεστή καλοκαιρινή νύχτα. Δεν ήταν τόσο η ίδια η συναυλία, η οποία ήταν μέτρια, όσο ο ενθουσιασμός των παρευρισκόμενων να ταξιδέψουν μέσα από τις μελωδίες πίσω στον χρόνο. Μια ακόμη αφορμή για να κάνουν μια βουτιά στο παρελθόν, να ξαναζήσουν μια άλλη εποχή ή ακόμη και να την απενοχοποιήσουν. Να αναπολήσουν ίσως τα παιδικά ή τα εφηβικά τους χρόνια, τα πρώτα τους ερωτικά σκιρτήματα και τις φαντασιώσεις, τους ασφυκτικά γεμάτους αφίσες τοίχους του δωματίου τους και τα ατελείωτα πάρτυ, με μερικά από τα πιο λαμπερά και αξέχαστα μουσικά κομμάτια.
