Ο καλαίσθητος χώρος του Σχολείον στην Πειραιώς είχε λίγο από τα χρώματα και τα αρώματα της πλατείας Ταξίμ στην Κωνσταντινούπολη, καθώς το κοινό που είχε συγκεντρωθεί για να απολαύσει το περίφημο Taksim Trio αποτελούνταν στην πλειονότητά του από Τούρκους και αλλοτινούς πολίτες της Πόλης, μαζί με καλοντυμένες κυρίες, αλλά και χίπικες, ώριμες φιγούρες της δεκαετίας του 1960. Η έκπληξή μου για την ανταπόκριση σε αυτό το sold out μουσικό κάλεσμα της γειτονικής χώρας, στο πλαίσιο «Ήχοι Του Κόσμου» του Φεστιβάλ Αθηνών, έδωσε τη θέση της σε μία υπέροχη βραδιά με βιρτουόζους μουσικούς και πάθος αληθινό για τη μουσική.
Η αίσθησή μου, από την αρχή της βραδιάς, ήταν ότι οι περισσότεροι που βρισκόμασταν εκεί γνωρίζαμε ακριβώς τί επρόκειτο να ακούσουμε, μακριά από κλασικά και προβλέψιμα μοτίβα «ανατολίτικης αύρας» ή «μικρασιάτικου αρώματος». Και φυσικά ουδεμία στιγμή το trio των Husnu Senlendirici (κλαρίνο, πρώην βασικό μέλος των Laco Tayfa), Ismail Tuncbilek (σάζι) και Aytac Dogan (κανονάκι) δεν πρόδωσε τις προβλέψεις μας, αλλά αντιθέτως μάς απογείωσε. Μελωδίες, αρμονίες, ταξίμια που συναντούν τη λαϊκή μουσική, την jazz, την arabesque και την παράδοση της Μικράς Ασίας, έρεαν με τέτοια αφθονία, αυτοσχεδιασμό αλλά και συγκρότηση, ώστε συνειδητοποιούσα αμήχανα με πόση ευκολία και πόση δύναμη με παρασύρει αυτή η μουσική. Υπήρχαν στιγμές όπου τα τρία όργανα γινόντουσαν ένα και ανέδυαν ηχοχρώματα οθωμανικά, flamenco και tango (όπως παρατήρησε και ένας φίλος!). Το κλασικό και το παραδοσιακό ηχεί αρκετά σύγχρονο και συνάμα πειραματικό στα επιδέξια χέρια των Taksim Trio. Σύσσωμο το κοινό χειροκροτούσε με επευφημίες, σιγοτραγουδούσε-σιγομουρμούριζε μελωδίες, έκανε σχόλια και παραγγελιές στα τούρκικα (με επιμονή στο κομμάτι “Istanbul”), ενώ κάποια στιγμή ένας Ελληνοτούρκος σηκώθηκε και χόρευε από τη θέση του. Και για να μην δώσω έναυσμα για λανθασμένες εντυπώσεις, η βραδιά δεν είχε τίποτα «λαϊκό», «τσιφτετελοειδές» και «μπουζουκοειδές» - απλά υπήρχαν ελάχιστοι (ένας ή δύο) οι οποίοι πορώθηκαν από τα ανατολίτικα ταξίμια (κυρίως του καταπληκτικού κλαρίνου). Η φαντασία του παιξίματος, το απόλυτο δέσιμο, τα υποδειγματικά δομημένα σόλο και τα πλούσια αρμονικά περιγράμματα ήταν μερικά από τα στοιχεία που φώτιζαν το εμπνευσμένο Taksim Trio.
To ομώνυμο album του Taksim Trio ήταν σίγουρα ένα από τα πιο αξιόλογα της χρονιάς που μας πέρασε. Και επιβεβαιώνει το γεγονός ότι, ολοένα και περισσότερο, συναντάμε σπουδαία μουσική και ερμηνευτές μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
