Γνωρίζοντας ότι για πολλούς η 16 Ιουλίου έχει μπόλικο άρωμα «αναβίωσης» ή και «νεκρανάστασης» punk ηχοχρώματος, επέλεξα να παρευρεθώ στη συναυλία της Lizz Wright παρέα με φίλους, έτσι για αλλαγή. Η όμορφη και αισθαντική κόρη ιερέα απο τη Georgia του αμερικανικού νότου έγινε ευρύτερα γνωστή και αγαπητή στο κοινό μέσω της ραδιοφωνικής επιτυχίας του “My Heart” (από το The Orchard), έτσι κανείς δεν απόρησε από τη sold out εμφάνισή της το βράδυ της Τετάρτης.
Ο κόσμος (κυρίως των βορείων προαστείων, για να μην πω της συγκεκριμένης περιοχής), είχε συγκεντρωθεί από νωρίς για να πιάσει μία θέση και να απολαύσει τη νέα jazz-soul-gospel αποκάλυψη. Τί κι αν η Lizz Wright έχει κυκλοφορήσει άλλους δύο πολύ καλούς δίσκους (ίσως και καλύτερους από τον τελευταίο, κατά την ταπεινή μου γνώμη), μεγάλη μερίδα, όμως, του ελληνικού κοινού τη λάτρεψε με ένα κομμάτι. Λίγο μετά τις 9.30, τρεις μουσικοί (ακουστική κιθάρα, drums, μπάσο) πλαισίωσαν τη σύγχρονη «μούσα της μαύρης μουσικής», όπως έχει πολυχαρακτηριστεί τελευταία. Η παρουσία της αριστοκρατική, μετρημένη, ντροπαλή και αφάνταστα «γειωμένη», τόσο που δεν το περίμενα. Η επιλογή των κομματιών αφορούσε στην πλειονότητα το πρόσφατο album, με κάποιες πινελιές από τους παλαιότερους δίσκους, όπως “Stop”, “Trouble”, “Salt” κ.α.
Ανεξάρτητα αν γνωρίζει κανείς το ύφος και τη γενικότερη αισθητική της συγκεκριμένης καλλιτέχνιδας (smooth jazz-soul, αν μπορείς να το χαρακτηρίσεις), ομολογώ ότι το αποτέλεσμα ήταν ολίγον αποκαρδιωτικό, με το σκεπτικό ότι ένιωθες ότι ακούς τον δίσκο, δίχως κάποιο νεύρο, κάποια έξαρση, groove ή κάτι άλλο. Οι απαιτήσεις μιας live εμφάνισης σαφώς ποικίλλουν και οφείλουν να διαφοροποιούνται από το εκάστοτε album, γεγονός που έλειπε και έκανε την «αρνητική» διαφορά σε αυτή τη συναυλία. Για μία ώρα και κάτι το κοινό φαινόταν (;) να ακούει προσεκτικά, να βαριέται αφόρητα, να αναλογίζεται αν βρίσκεται στη σωστή συναυλία και να ρουφάει το ανάλαφρο μουσικό αεράκι της Wright. Η ίδια, μάλιστα, σχολίασε πόσο ήσυχοι και προσεκτικοί είμασταν, γεγονός που την ευχαρίστησε ιδιαίτερα. Το encore του “My Heart” και άλλων δύο πιο gospel κομματιών χαροποίησε τους παρευρισκομένους, οι οποίοι πρόσφεραν ένα δυνατό πλην σύντομο χειροκρότημα.
Κατά τις 12 η μουσική βραδιά είχε φτάσει στο τέλος της με μπόλικη γεύση ηρεμίας και γαλήνης και τολμώ να πω ότι η εκφραστική και σίγουρα ταλαντούχα τραγουδοποιός κάπου πέρασε και δεν άγγιξε. Δεν ξέρω αν τελικά ήταν σωστή η επιλογή μου για τη Lizz Wright έναντι των Sex Pistols και των New York Dolls, όμως νιώθω ικανοποιημένη που είδα μία καλλιτέχνιδα την περίοδο της ακμής της και της όποιας αναγνώρισης, και όχι ετεροχρονισμένα, όπως συνηθίζεται τα μάλα στην πολύπαθη χώρα μας.
