Φωτογραφίες: Σπύρος Μητρόπουλος
Cyanna
Καθώς ο Μάνος μπόρεσε να έρθει στο Στάδιο Καραϊσκάκη όταν έβγαιναν οι Imam Baildi, ανέλαβα να προλογίσω το κείμενό του για την πρώτη μέρα του Fly Beeyond γράφοντας κάτι για τους Cyanna. Οι οποίοι έδωσαν τον καλύτερό εαυτό τους επί σκηνής, παρότι εκείνη την ώρα η ζέστη ήταν ακόμα αρκετή και ο κόσμος ελάχιστος. Τίποτα όμως από αυτά δεν τους πτόησε, αντιθέτως μάλιστα έπαιξαν με μεγάλο επαγγελματισμό και με τρομερό πάθος, σαν να είχαν μπροστά τους ένα γεμάτο στάδιο. Οι λίγοι παρευρισκόμενοι το διασκέδασαν πραγματικά - και όχι μόνο στα δικά τους κομμάτια: έπεσαν π.χ. μπόλικα χειροκροτήματα στη διασκευή τους στο “Seven Nation Army”. Μια εξαιρετική ζωντανή εμφάνιση από μια μπάντα που απέδειξε πως δουλεύει πολύ και δίνει έμφαση στη λεπτομέρεια. Και μια προσωπική γνώμη - ήταν άδικο να τους βάλουν να παίξουν τόσο νωρίς.
Χάρης Συμβουλίδης
Ανεξάρτητα από το τι λένε διάφοροι για το γήπεδο και σε σχέση με την ομάδα που αγωνίζεται εκεί, το Στάδιο Καραϊσκάκη είναι ο ιδανικός για μένα χώρος για τη διεξαγωγή συναυλιών. Αν θέλεις κάθεσαι και βλέπεις, αν θέλεις κατεβαίνεις στην αρένα και μπαίνεις με τη μία κοντά στο σημείο της δράσης, ενώ η πρόσβαση σε ποτά και τουαλέτες είναι πολύ εύκολη. Τώρα το να πηγαίνεις σ’ ένα φεστιβάλ και να βλέπεις επάνω στη σκηνή μπουζούκι, κλαρίνο και γκάιντα είναι ένα πολύ σοβαρό θέμα για μένα προσωπικά. Κι όσο κι αν αναγνωρίζω ότι αυτό που κάνουν οι Imam Baildi είναι τελικά ευφυές - να παίρνουν δηλαδή γνωστά κομμάτια από το παρελθόν της ελληνικής μουσικής και να τα ντύνουν με σύγχρονο ηλεκτρονικό ένδυμα - η δύναμη της παρουσίας τους εξαντλείται αμέσως μόλις τελειώσουν οι γνώριμοι σκοποί που αποτελούν τον κορμό των τραγουδιών αυτών. Στα υπόλοιπα κομμάτια τους ψάχνεις να βρεις μια μελωδία να πιαστείς, μα το μόνο που υπάρχει είναι beats και σόλο από παραδοσιακά όργανα. Έκαναν ως εκ τούτου ένα θεαματικό ξεκίνημα παίζοντας τα κομμάτια τα οποία τους έχουν κάνει γνωστούς και μέσω του ραδιοφώνου, προς το τέλος όμως έκαναν μια κοιλιά, τελειώνοντας χωρίς κάποια κορύφωση. Νομίζω ότι ο κόσμος το περίμενε αυτό το τέλος, απ’ ότι αντιλήφθηκα κι από τις αντιδράσεις των γύρω μου.
Υπήρχε φυσικά και η μεγάλη αναμονή για τους National, που για πολλούς - εμού συμπεριλαμβανομένου - ήταν ο βασικός λόγος για τον οποίον πήγαμε στη συγκεκριμένη ημέρα του φεστιβάλ. Και πραγματικά δεν μας απογοήτευσαν στο ελάχιστο (επειδή άτομα που τους είχαν δει στο εξωτερικό μου είχαν πει ότι ζωντανά δεν είναι τόσο καλοί όσο στους δίσκους τους). Απέδωσαν τα δέοντα και περισσότερα ίσως, ερμήνευσαν μοναδικά το υλικό τους, που προερχόταν βασικά από τα δύο αριστουργηματικά τους albums Alligator και Boxer, η μπάντα όλη τα έσπαγε, και ειδικά το τελευταίο κομμάτι άγγιξε μια απίστευτη κορύφωση, με προεξάρχοντα ασφαλώς τον Matt Berninger - ο οποίος έδωσε ρεσιτάλ σαν μπροστάρης και φυσικός αρχηγός της μπάντας (ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να κάνουμε και στον drummer, που γεννούσε εξαιρετικούς ρυθμούς για βάσεις των τραγουδιών).
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι λειτούργησαν σαν Tindersticks που δεν σε στέλνουν για ύπνο (γιατί κάτι τέτοιο έκαναν όταν τους είδα πρόσφατα στο Primavera...), κι αυτή η περιγραφή είναι κατανοητό μία πόσο συναρπαστική εμφάνιση αφήνει να εννοηθεί! Οι National ήταν ατμοσφαιρικοί όσο έπρεπε και χρειαζόταν ώστε να συνοδεύσουν το σούρουπο, ανέβαζαν την ένταση συχνά-πυκνά με αντίστοιχα αξιοσημείωτα αποτελέσματα, και νομίζω ότι κανείς δεν έμεινε παραπονεμένος με την εμφάνισή τους. Θέλουμε να τους δούμε ξανά, και σε κλειστό χώρο κατά προτίμηση!
Οι Massive Attack τώρα ήταν καλοί αυτή τη φορά. Κάποιοι που τους αγαπούν περισσότερο από τους άλλους θα μπορούσαν να πουν ότι ήταν πάρα πολύ καλοί και ίσως να μην τους κοιτούσαμε με μισό μάτι, αλλά το θέμα είναι ότι σε σύγκριση με την απογοητευτική προπέρσινη εμφάνισή τους στον ίδιο χώρο, δεν θα μπορούσαν να ήταν χειρότεροι. Άψογοι σε εκτελεστικό επίπεδο εννοείται μα και με λίγη ψυχή στο παίξιμο, μας έκαναν να ακούσουμε και ορισμένα από τα καινούργια τους τραγούδια, που πρόκειται να κυκλοφορήσουν στο άμεσο μέλλον με τον τίτλο Weather Underground, και μας φάνηκαν μια χαρά, εναρμονισμένα απόλυτα με το γνωστό τους στυλ και οπωσδήποτε καλύτερα από εκείνα του μετριότατου 100th Window.
Από τραγουδιστές τώρα, είχαν κλασικά τον Horace Andy, δεν είχαν την Elizabeth Fraser (ευτυχώς, γιατί δεν θα άντεχα την ίδια πίκρα δεύτερη φορά...), είχαν όμως την συμπαθέστατη Stephanie Dosen - τσεκάρετε το περυσινό της άλμπουμ A Lily For The Spectre για λογαριασμό της Bella Union - καθώς και μια έγχρωμη βοκαλίστρια για την οποία δεν έχω καμία πληροφορία (πάντως, τα “Safe From Harm” και “Unfinished Sympathy” με το οποίο έκλεισαν τη συναυλία τα είπε μια χαρά, αντίθετα με τη Dosen που το “Teardrop” δεν το «είχε» ιδιαίτερα). Πολύ εντυπωσιακό και το light show το οποίο είχαν πίσω τους, έλεγε πολλά με τα πολιτικά τσιτάτα που παρέθετε και ήταν και όμορφο - οπότε δεν έχουμε να πούμε τίποτα κακό για τους χτεσινούς Massive Attack.
Τους Gogol Bordello τους είχα γνωρίσει από την ταινία Kill Your Idols που είχε παρουσιαστεί κάποτε στις Νύχτες Πρεμιέρας και δεν περίμενα τότε ότι εκείνο που παρουσιαζόταν σαν το παρόν της νεοϋορκέζικης rock σκηνής θα γινόταν το χαϊδεμένο παιδί της Madonna! Φαίνεται ότι στην εποχή της παγκοσμιοποίησης που διανύουμε, κάθε ήχος ο οποίος δεν περιχαρακώνεται από Δυτικά ηχητικά μοντέλα έχει πέραση - οπότε και οι τσιγγανοπάνκς που είχαν καταλάβει τη σκηνή μπροστά μας, βρέθηκαν στην κατάλληλη θέση την κατάλληλη στιγμή. Ο κόσμος χόρεψε με την ψυχή του, όπως είχε κάνει φαντάζομαι ελάχιστες ημέρες νωρίτερα και στον Manu Chao, και το group προκάλεσε αβίαστα τον χορό αυτό με το υψηλής ενέργειας «εθνικό» punk του. Εγώ πάλι δεν μπορώ να καταλάβω τι μπορεί να αρέσει σε κάποιον που ξοδεύει τον χρόνο του ακούγοντας rock μουσική και όλα τα γύρω-γύρω από αυτό που έπαιζαν οι Gogol Bordello, εκτός κι αν μπορείς να συμπεριλάβεις στην παραπάνω κατηγορία και τη μουσική της Ουκρανίας παιγμένη με ηλεκτρικά όργανα. Αν έχεις πιεί και είσαι με καλή παρέα και θέλεις να ξεδώσεις λίγο και να χορέψεις, αυτή η μουσική έχει νόημα, αλλιώς δεν βλέπω καθόλου τον λόγο γιατί να ασχοληθώ. Όπως και έκανα, κατευθυνόμενος προς την έξοδο μετά από κανένα μισάωρο…
