Φωτογραφίες: Σπύρος Μητρόπουλος
63 High
Μέσα στην κάψα του απογεύματος, αν και με ένα χαλαρό αεράκι να δροσίζει αυχένες και κλειδώσεις, εμφανίστηκαν οι 63 High (εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενοι). Ξεκινώντας με ska punk και εμφανώς αναφερόμενοι σε φίλους τους μαζεμένους από κάτω, αλλά για να μετεξελιχθούν σε σκληρότερους δρόμους (σχεδόν αμιγώς punk και μέχρι και με ελαφρά μεταλλικά - της σχολής Rage Against + Molthrop στοιχεία σε σημεία των ενορχηστρώσεων) και ξεπερνώντας επιτυχώς το παρεΐστικο κλίμα, κατάφεραν να κερδίσουν εντυπώσεις από το λιγοστό, δυστυχώς γι’ αυτούς, κοινό. Τα μάλλον άστοχα ενίοτε σχόλια τα εκλαμβάνουμε περισσότερο ως απόδειξη του - λογικού και ας μην το παραδέχονταν - άγχους τους. Λογική η κορύφωση του set τους με Ramones και πολύ επιτυχημένα τα διπλά φωνητικά στην εκτέλεση. Καλή πραγματικά μπάντα, που στέκεται άνετα έξω μιας και κατέχει τα όργανά της και τα τραγούδια της. Αρκεί να λείψουν οι περιττολογίες από μικροφώνου και να βελτιωθούν τα Αγγλικά σε επίπεδο προφοράς.
Στυλιανός Τζιρίτας
Τελικά ρε παιδιά, σε ποιον ανήκει το Καραϊσκάκη; Στον Κόκκαλη; Στους οργανωμένους οπαδούς του Γαύρου; Στην εφημερίδα Πρωταθλητής; Στους -αγενέστατους ως επί το πλείστον - σεκιουριτάδες; Σε οποιονδήποτε θελήσει να τα κάνει λαμπόγυαλο; Ας μας το πουν δηλαδή να το ξέρουμε. Γιατί αυτό το χθεσινό δεν έχει ξαναγίνει: να υπάρχει ΜΙΑ (1) πόρτα εισόδου στο γήπεδο και μάλιστα από αυτές που λειτουργούν ηλεκτρονικά και τελικά 200 άτομα να κατάφεραν και να μπήκαν «αέρα» μέσα. Οι εκδοχές που έχουν δοθεί μέχρι στιγμής είναι δυο:
1. Το «σύρμα» (λέγεται πως) είχε πέσει από το μεσημέρι στο athens.indymedia.org και ήταν σαφές: ραντεβουδάκι ρομαντικό με καδρόνια, ξύλα και κράνη ανάμεσα σε ΑΕΚτζήδες Εξαρχειώτες και Γαύρους στο στάδιο για μια πατροπαράδοτη κλοτσοπατινάδα. Μη μου πείτε ότι οι μπάτσοι δεν παρακολουθούν αυτού του είδους τα αριστεροεπαναστατικά site. Ήξεραν - γιατί αν δεν ήξεραν είναι βλάκες και άσχετοι. Τώρα, αφού ήξεραν, τι σκατά έκαναν; Τίποτα. Ισως απλά να είπαν «άσε τώρα μωρέ, που να μπλέκουμε με τους οργανωμένους» και απλά το άφησαν να περάσει. Και το ντου έγινε, λίγο πριν τις 9. Λίγο πριν, όσοι είχαν τα αυτοκίνητα τους στο πάρκινγκ, έτρεμαν στο ενδεχόμενο να τα βρούνε σπασμένα απ' το ξυλίκι που έπεφτε έξω από το γήπεδο - το οποίο ευτυχώς κράτησε λίγο. Μερικά «φιλικά» γδαρσίματα και αμυχές, απ' ό,τι έμαθα. Τι soft που είναι οι Αθηναίοι οπαδοί τελικά. Ούτε να παίξουν σοβαρό ξύλο δεν μπορούν. Θα κατεβάσω τον Καραμπεάζη από τη Θεσσαλονίκη, αυτός τουλάχιστον ξέρει πως να δέρνει.
2. Στον περιβάλλοντα χώρο του σταδίου δεν πλακώθηκαν γαυροαεκτζήδες μεταξύ τους, αλλά φασιστόμουτρα με διάφορους αριστερίζοντες νεανίες και νεανίδες. Το link http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=893780 τα λέει καλύτερα από μένα, αλλά ίσως αν είναι μόνο η μισή αλήθεια.
Εγώ θέλω να μάθω από ποια γαμημένη πόρτα και με τη συγκατάθεση ποιανού μαλάκα (των σεκιουριτάδων; της ίδιας της HotBeez; του σταδίου;) άνοιξαν οι μπουκαπόρτες και μπήκαν μέσα αυτοί. Και την έπεσαν αμέσως στα VIP του γηπέδου, ακόμη και σε γυναίκες, όπως σωστά παρατήρησε ο Δημήτρης Κανελλόπουλος. Μετά από λίγο ανέβηκα εκεί μετά φόβου θεού, πίστεως και αγάπης, όπου άκουσα τον εξής διάλογο από τρεις τύπους οι οποίοι είχαν αράξει στα τραπέζια: «ρε μαλάκα, σκάει ο πρώτος με ένα κράνος και του σκάω δυο μπουκετίδια στο κεφάλι και κάνει πίσω». «Καλά του έκανες του μαλάκα», λέει ο άλλος από δίπλα, «και λίγα του έκανες». «Ναί», συνεχίζει ο πρώτος, «θα τον γαμούσα αν έκανε ένα βήμα παραπάνω». «Μπράβο ρε μαλάκα», καταλήγουν όλοι οι υπόλοιποι με βαριά φωνή από το πλεόνασμα τεστοστερόνης το οποίο τρέχει στους αδένες τους. Παίξτε καμιά «πηχτή» να ξεχαρμανιάσετε μωρέ που μου θέλετε και τσαμπουκάδες…
Τελειώνω με το ερώτημα: υποθάλπτει η αστυνομία - με την ανοχή της - πυρήνες οργανωμένων οπαδών, οι οποίοι έχουν κάνει τσιφλίκι τους ένα ολόκληρο γήπεδο, ναί ή όχι; 
Και με όλα αυτά χάσαμε και τους New York Dolls. Καλύτερα δηλαδή που αποσπάστηκε η προσοχή μας κι είχαμε με κάτι να ασχοληθούμε, γιατι οι Dolls ήταν θανατερά βαρετοί. Σημάδι ότι, τελικά, όσο respect κι αν τους προσάπτουμε, δεν πρόκειται να μείνουν στη μουσική ιστορία παρά μόνο για μερικά πολύ σπουδαία τραγούδια. Τα “Pills” του Bo Diddley, “We're All In Love” και φυσικά τα “Personality Crisis” και “Jet Boy” ακούστηκαν όπως πραγματικά έπρεπε, δηλαδή ως τα πιο crossover κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ μεταξύ του glam και του punk.
Όμως ειλικρινά δεν κατάλαβα τη χρησιμότητα της διασκευής του “Piece Of My Heart” της Janis Joplin. Ο Johansen βγήκε στη σκηνή με κοντό οινοπνευματί (το χρώμα που είναι πολύ τση μοδός φέτος) μπλουζάκι, το οποίο είναι φανερό πως είχε ψωνίσει λίγες ώρες πριν απ' τα BSB ή τα Bershka (θα σας γελάσω, μια γυναικεία γνώμη είναι χρήσιμη εδώ), μοιάζοντας κάτι σαν ανίερη μείξη ανάμεσα στον Mick Jagger (από τον λαιμό και κάτω) και τον Δημήτρη Καραθάνο των Dread Astaire (από τον λαιμό και πάνω), ενώ ο Sylvain έφερε τραγιάσκα εις την κεφαλήν, την οποία ποτέ δεν αποχωρίστηκε. Η ατάκα του τέλους, δια στόματος Johansen, ήταν η καλύτερη της βραδιάς: «ευχαριστούμε την Ελλάδα, γιατί η λέξη μύθος είναι δική σας και εμείς τόσα χρόνια ζήσαμε τον δικό μας μύθο».
Πιο πριν είχαν βγει κόκαλο από τα ξίδια και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο οι μανκουνιανοί Courteeners. Τώρα τι είχε στον νου του αυτός που τους παρομοίασε με τους Oasis, ειλικρινά δεν ξέρω. Να πάει αμέσως να αγοράσει ένα νέο ζευγάρι αυτιά. Το μόνο κοινό που έχουν είναι το μικρό όνομα των τραγουδιστών τους: Liam. Καλά παιδιά, μια χαρά, ΟΚ, άψογο το “Acrylic”, ναί, θα αγοράσουμε το album σας, ωραία και τα τσαντάκια που πουλούσατε, αλλά ως εκεί. Όχι δα και οι «σωτηρες της βρετανικής μουσικής», πόσο μάλλον όταν επιλέγουν να κλείσουν το σετ τους με το “Tomorrow” των James. Ο τραγουδιστής μεσιέ Fray, ανάμεσα στα “What Took You So Long” και “Not 19 Forever”, λίγο ακόμη και θα αναφερόταν σε άτομα του κοινού με τα μικρά τους ονόματα, μετά δείχνει έναν φίλο και συνάδελφο λέγοντας «σε αυτόν έδωσα μια από τις πέντε καλύτερες συνεντεύξεις μου» (κατόπιν έμαθα βέβαια οτι συνολικά στη ζωή του έχει δώσει μόλις έξι) και μας αποχαιρετούν όσο βαρετά και νωχελικά είχαν ανέβει στη σκηνή.
Στις 10.45 ακριβώς έσκασαν μύτη και οι Pistols. Και στην αρχή τρέμεις γιατί μπροστά σου είναι η ζωντανή ιστορία της μουσικής κι εγώ θα ήθελα να είμαι στην πρώτη σειρά με μπλουζάκι “I Love Pink Floyd” μπας και εισπράξω καμιά τιμητική ροχάλα-παράσημο, αλλά είμαι 31, γαμώτο, και δεν έχω κουράγιο για μαϊμουδιές. Το “Pretty Vacant” με παίρνει και με σηκώνει, μπουκάλια φεύγουν στη σκηνή στο “Holidays In The Sun” και στο “Submission” ένα από αυτά τραυματίζει τον Lydon στο μέτωπο. Στιγμές Iggy Pop @ Φρεαττύδα, εποχές '96 έρχονται στο νου, ο Lydon απειλεί να φύγει από τη σκηνή - προφανώς ξεχνώντας πως 30 χρόνια πριν έσπαζε ο ίδιος μπουκάλια στη μάπα του. Αλλά έτσι είναι. Μαζί με το σώμα, γερνάνε και τα νεανικά σου χούγια.
Ο Steve Jones, fuck yeah, είναι σαν bouncer από χαμαιτυπείο του Λίβερπουλ: νομίζεις ότι ανά πάσα στιγμή θα κατέβει από τη σκηνή και θα σε σοδομίσει με την κιθάρα του. Αλλά οι Pistols, συνολικά, είναι γραφικοί, ιδίως ενδυματολογικά, με εκείνο το φόρεμα-meets-μπλούζα του Lydon, που φωνάζει από μακριά «με έντυσε ο Λάκης Γαβαλάς». Τα “Anarchy In The UK” και “God Save The Queen” έρχονται στο τέλος να βάλουν φωτιά σε ένα γήπεδο που ποτέ του δεν κατάφερε να πάρει φωτιά: ίσα-ίσα άρπαξε λίγο η φλόγα, μέχρι να τη σβήσει ολοκληρωτικά η ανικανότητα και η ηλιθιότητα αυτών που δεν θα μάθουμε ποτέ.
 Μπράβο, τέλος, στην οργάνωση: τα πλήρη μπαρ, η τεράστια σκηνή και οι μεγάλες γιγαντοοθόνες ήταν πραγματικά άψογα. Μη-μπράβο για τον ήχο, πάλι μπουκωμένος ήταν και μάλλον πρέπει να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι ποτέ δεν πρόκειται να ακούσουμε μια σωστή, ηχητικά, συναυλία στην Ελλάδα, παρά μόνο αν έρθει να μείνει μόνιμα στην Αθήνα ο Phil Spector. Διαβάστε Ακόμα
Κυριακή βράδυ στο κέντρο της πόλης, μια χούφτα μουσικοί ένωσαν δυνάμεις επί σκηνής, για τη δεύτερη ημέρα του Meet...
Σχεδόν spiritual εμπειρία (για όσους πιστούς αποδέχτηκαν το κάλεσμα) ήταν η δεύτερη εμφάνιση των...
Ένας χιονάνθρωπος, ένας Bίκινγκ, ένας μάγος, ένας πιγκουίνος και ένα απίθανο opening act μπαίνουν...
Featured
Ξεχνάμε την Mariah Carey και τον Frank Sinatra και αναζητούμε το soundtrack των φετινών εορτών στα ράφια...
Ο Βασίλης Σπανός είδε και σχολιάζει την τελευταία ταινία του αγέρωχου θρυλικού Αμερικανού...
Συνομιλήσαμε με τον μουσικό με αφορμή την κυκλοφορία του νέου άλμπουμ του «Μοναχοπαίδια», την...
Best of NetworkΔεν υπάρχουν άρθρα για προβολή 
|
