Το Avopolis ταξίδεψε ως το Βέλγιο, κάνοντας τα αδύνατα δυνατά ώστε να δει όσα περισσότερα μπορούσε στο φετινό, τετραήμερο Rock Werchter - το οποίο και τι δεν είχε: από Radiohead, Chemical Brothers, Duffy, Jay-Z, Justice, Neil Young, R.E.M., Moby, Beck, Sigur Rós, Underworld, Grinderman και Slayer, μέχρι τους hot MGMT, τους επανενωμένους Verve, τους Gnarls Barkley, τους Editors, τους My Morning Jacket, τους Vampire Weekend, τους Hot Chip, ακόμα και τον Mika. Έτσι για να θυμόμαστε ότι καλά τα φεστιβάλ εδώ, υπολείπονται όμως ακόμα σε πολλά πράγματα σε σχέση με το τι συμβαίνει σε μια άλλη μικρή ευρωπαϊκή χώρα, τόσο σε επίπεδο τιμών εισιτηρίων, όσο και οργάνωσης, πρόσβασης και - βέβαια - θεάματος...
1η Μέρα: 2Many DJs, Air Traffic, Chemical Brothers, Counting Crows, Lenny Kravitz, Mika, Modern Skirts, National, R.E.M., Shameboy, Soulwax, Vampire Weekend
Όταν ήρθε στα χέρια μου το μαγικό χαρτάκι-εισιτήριο, ένιωσα ότι είχα το νικητήριo λαχνό διαγωνισμού, παρόλο που το αντίτιμο ήταν στα 165 ευρώ. Βέβαια για 4 μέρες και για τόσα πολλά και καλά ονόματα μαζεμένα έμοιαζε με δώρο. Και πιστέψτε με ήταν!
Πέμπτη 3 Ιουλίου - πρώτη μέρα του Rock Werchter και ξεκινάμε στις 15:30 από τον κεντρικό σταθμό τρένων των Βρυξελλών, με το δωρεάν πάσο που μας παρέχεται με το εισιτήριο του φεστιβάλ, για μία διαδρομή μετ’ επιστροφής από οποιοδήποτε σημείο του Βελγίου. Αυτό ευνοούσε περισσότερο εκείνους που έμεναν στο κάμπινγκ φυσικά, αλλά εμείς αποφασίσαμε να έχουμε τη ζεστασιά ενός κρεβατιού σε κεντρικό ξενοδοχείο. Του χρόνου πάντως αποφασίσαμε να πάμε στο κάμπινγκ, βλέποντας τα χαμόγελα και ακούγοντας τις χαρές και τα πανηγύρια από τις σκηνές, κάθε φορά που γυρνάγαμε. Φτάνοντας λοιπόν στη πόλη του Leuven, μετά απο 25 λεπτά περίπου, μας περίμενε ειδική γραμμή λεωφορείων σε συνεννόηση με την πόλη, τα οποία μας έβγαζαν λίγο έξω από την κεντρική είσοδο. Τα δρομολόγια ήταν σταθερά κάθε μισή ώρα, όλη την ημέρα και τη νύχτα!
Φτάνοντας στο σημείο αποβίβασης του λεωφορείου μετά από 10-15 λεπτά, υπήρχε οργανωμένη υποδοχή, με σακούλες σκουπιδιών παντού και συρμάτινους φράχτες οι οποίοι σε οδηγούσαν στην είσοδο. Περνώντας μέσα από κάποιες εισόδους για τα κάμπινγκ - μιλάμε για 5 διαφορετικά κάμπινγκ γύρω-γύρω από το φεστιβάλ - ο κόσμος ήταν ήδη πολύς γύρω μας και αρχίσαμε να ανησυχούμε για το πότε θα καταφέρουμε να περάσουμε την κεντρική είσοδο - αφού ξέραμε ότι η πρώτη μέρα ήταν ήδη sold out. Αυτό σήμαινε 60.000 κόσμος, με τις πόρτες να έχουν ανοίξει από τις 13:00 και η ώρα να είναι ήδη 16:25, με τους Air Traffic να έχουν ανοίξει ήδη το main stage και τους Modern Skirts δίπλα στο Pyramid Marquee (το «μικρό» stage) ήδη να παίζουν. Τους ακούγαμε στη διαδρομή μέχρι την κεντρική είσοδο. 25 λεπτά. Τόσο κράτησε όλη η αναμονή για να περάσουμε 2 σημεία ασφαλείας, να μας δώσουν το μαγικό βραχιολάκι και να τσεκάρουν τις τσάντες μας. Οι μικρές φωτογραφικές μηχανές περάσανε χωρίς καμία αντίρρηση σημειωτέον.
Ο ήχος ερχόταν δυνατός και καθαρός πριν ακόμη περάσουμε την είσοδο και με τις 2 τεράστιες led οθόνες στα πλάγια του main stage μπορούσες να δεις τα καλύτερα που γίνονταν επάνω στη σκηνή. Με 6 κάμερες το λιγότερο να κάνουν λήψη και σκηνοθεσία που ήξερε ότι υπάρχει εκεί για όσους δεν είναι μπροστά, δεν έχανες σχεδόν τίποτα. Στο Pyramid Marquee μπορούσες μάλιστα να σταθείς είτε μέσα στη «πυραμίδα» είτε απ’ έξω με μία led οθόνη να σου δείχνει τα καθέκαστα από 3 διαφορετικές λήψεις. Έτσι προλάβαμε και τα δύο πρώτα συγκροτήματα, περίπου στη μέση της εμφάνισης τους.
Ο κόσμος περιφέρονταν στους δύο χώρους, οι οποίοι χωρίζονταν από μία δίοδο 50 μέτρων, ώστε να πηγαινοερχόμαστε με ασφάλεια, ενώ και στους 2 χώρους υπήρχε lounge area για αυτούς που θέλουν να αράξουν σε στεγαζόμενους πάγκους, είτε κάτω από τις τέντες, είτε στο κτίριο του κυρίως χώρου που έμοιαζε με παλιό ανοιχτό στάβλο. Γενικά υπήρχαν στο σύνολο 11 μπαρ με μπίρα και κόλα (2,5 ευρώ το ποτήρι), στα οποία ο μέγιστος χρόνος αναμονής που είχαμε ήταν 5 λεπτά και αυτό σε νεκρή ώρα ανάμεσα σε συγκροτήματα - ναι, 5 λεπτά (!!), όχι, δεν είναι τυπογραφικό - ενώ υπήρχαν και πολλά περίπτερα για φαγητό κάθε γούστου - από πίτσα, πατάτες τηγανιτές, σάντουιτς και γλυκά, μέχρι και βιολογικά προϊόντα και ακόμη και ένα υπαίθριο Wine & Dine εστιατόριο! Επίσης μπορούσαμε να περιπλανηθούμε στα προωθητικά περίπτερα τα οποία προσφέρανε διάφορα δώρα, να αράξουμε στο γρασίδι, να χορέψουμε με live DJs στο περίπτερο του χορηγού μπίρας στον χώρο του Pyramid Marquee (την ώρα που δεν είχε live) ή να περάσουμε τον χρόνο μας όπως εμείς θέλουμε με την παρέα μας ή τις γνωριμίες μας. Μάλιστα υπήρχε περίπτερο που πουλούσε τα 10 προφυλακτικά με 2 ευρώ και το cult περίπτερο με τα γνωστά σε όλους μας HARIBO! Και αν χρειαζόταν να πάμε στις τουαλέτες, υπήρχαν 6 σημεία με σήμανση και περίπου 80-100 χημικά κουβούκλια το καθένα αλλά και κάτι σαν «στάνες» για τους άρρενες που δεν μπορούν να περιμένουν. 4 λεπτά αναμονή το περισσότερο που χρειάστηκε να περιμένουμε και το κορυφαίο: οι διοργανωτές παρείχαν χαρτί τουαλέτας!!!
Στο συναυλιακό μέρος της πρώτης μέρας, στο main stage την σκυτάλη πήραν οι παλιοί, καλοί Counting Crows με αποκορύφωμα φυσικά το γνωστό - ακόμη και στις πέτρες - “Mr. Jones”, ενώ δίπλα οι Vampire Weekend εντυπωσίαζαν με τις Simon & Garfunkel επιρροές τους. Συνέχεια με τον Mika στην κυρίως σκηνή, με ένα μεγάλο cast από μουσικούς και χορευτές, ανάμεσα τους και τα αγαπημένα του “Big Girls”. Κάπου εκεί έπεσε και η εγκαινιάζουσα βροχή - όπως γίνεται κάθε χρόνο από ό,τι μας είπαν - με τον περισσότερο κόσμο να έχει ήδη προμηθευτεί τα δωρεάν αδιάβροχα από τους χορηγούς ή με το μικρό αντίτιμο των 2 ευρώ από τα μαγαζιά που πουλούσαν ρούχα κτλ. Δεν πτόησε κανέναν η βροχή, ούτε τον Mika, ο οποίος μάλιστα έμεινε και μισόγυμνος για να ευχαριστήσει τον γυναικείο αλλά και μερικούς από τον αντρικό πληθυσμό...
Δίπλα εντωμεταξύ οι National έδιναν πολύ καλά δείγματα. Μία μπάντα που φέρνει στο στιλ των Madrugada και άρα σίγουρα θα αρέσει σε πολύ κόσμο στη χώρα μας. Λίγο πριν βγει ο Lenny Kravitz στο main stage απολαύσαμε τους Shameboy, οι οποίοι ανέβασαν τους ρυθμούς με electro και μετά κατευθυνθήκαμε προς Lenny’s way… Αεράτος, με μια καλή μπάντα και έναν πολύ καλό σαξοφωνίστα, μας έδωσε μια μικρή γεύση από το τελευταίο του album, αλλά δεν παρέλειψε να μας πει, για άλλη μια φορά, ότι “It Ain’t Over Till It’s Over”, καθώς βέβαια και τα “American Woman” και “Are You Gonna Go My Way” στο encore, αφού προηγουμένως κατέβηκε από τη σκηνή και έφτασε μέχρι και το control για να χαιρετίσει από κοντά τους fans οι οποίοι ήταν κατενθουσιασμένοι. Αξίζει να τον δείτε στο Terra Vibe τον Αύγουστο. Λίγο μετά, δίπλα, οι Soulwax τα έσπαγαν ανελλειπώς, θέλοντας να δώσουν το δικό τους παρόν, είχε όμως έρθει η ώρα των R.E.M. Όσοι τους είχαν δει την τελευταία φορά που ήρθαν στην Ελλάδα θα θυμούνται αυτή τη χαλαρή ατμόσφαιρα εκείνη την καλοκαιρινή βραδιά του Ιουνίου. Τώρα όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Με ένα καινούργιο δυνατό album και artistic visuals στις οθόνες και στο background, απέδειξαν ότι είναι ακόμη μια μεγάλη μπάντα, ακούραστοι και ενεργοί. Μάλιστα γνώρισα και έναν κύριο 64 χρόνων ο οποίος τους απόλαυσε και έφυγε με ένα πλατύ χαμόγελο. Το alter ego των Soulwax ή 2ManyDJs, τους οποίους ακούμε παντού, γιόρτασαν την πρώτη μέρα του φεστιβάλ με 1980s tech mash-ups και τον κόσμο να χορεύει ασταμάτητα. Την βραδιά έκλεισαν οι Chemical Brothers με φοβερά visuals και ένα απίστευτα χορευτικό tribal κομμάτι στο τελείωμα, που άφησε τους πάντες ευχαριστημένους.
2η Μέρα: Air Traffic, Ben Folds, Black Box Revelation, Coolkids, Digitalism, Duffy, Hot Chip, Jay-Z, Monza, Moby, My Morning Jacket, Slayer, Verve, Patrick Watson, Neil Young, Zita Swoon
Δεύτερη μέρα και νωρίς-νωρίς, γύρω στις 12, ξεκίνησαν οι συμπαθητικοί Black Box Revelation και οι απλώς OK Coolkids, για να συνεχίσουν οι Monza - που δεν ενθουσίασαν - και ο Patrick Watson στο Main Stage και στο Marquee αντίστοιχα. Οι Slayer που ακολούθησαν στην κεντρική σκηνή, έκαναν εντύπωση και μας ευχήθηκαν «have a fucking nice life» από το στόμα του τραγουδιστή Tom Araya. Δίπλα οι Ben Folds μας έδιναν έναν folk τόνο ο οποίος δεν ξετρέλανε και πολλούς και μετά από λίγη ώρα ξαναπήγαμε στο Main Stage για να δούμε τους περιβόητους Babyshambles, οι οποίοι δεν εμφανίστηκαν ποτέ! Στη θέση τους είδαμε τους Air Traffic για άλλη μια φορά, οι οποίοι σε δεύτερη ακρόαση είναι όντως καλοί.
Όπως και οι εξίσου αξιοπρόσεκτοι My Morning Jacket στο Pyramid Marquee έδειξαν οτι έχουν και αρκετούς φαν. Δίπλα ο κόσμος ετοιμαζόταν να υποδεχτεί τον Jay-Z και εμείς αναρωτιόμασταν πόσο θα αργήσει. Μας έβγαλε όμως λάθος και οφείλω να πω, πως πρώτη φορά στη ζωή μου είδα όλα μα όλα τα συγκροτήματα να βγαίνουν στην ώρα τους! Ειδικά σε ένα τόσο μεγάλο φεστιβάλ. Ο Jay-Z ήταν άνετος, πολύ κεφάτος και αυτό πέρασε και στον κόσμο. Με μία live μπάντα και έναν DJ να τον υποστηρίζει, έκανε ένα μικρό R ’n’ B και soul πάρτυ και το απολαύσαμε δεόντως. Κρίμα που δεν εμφανίστηκε και η καλή του Beyonce, αλλά δεν πτοηθήκαμε μιας και δίπλα αργότερα απολαύσαμε την 1960s pin-up στιλ Duffy, η οποία έχει και πολύ καλή φωνή και πολύ σέξι εμφάνιση, που ολοκληρώθηκε με μία πολύ καλή παρουσία και φυσικά με το “Mercy”. Όλα αυτά δικαίως την κατατάσσουν ως το κορυφαίο όνομα αυτή τη στιγμή στην Μεγάλη Βρετανία. Και ξαφνικά στην κεντρική σκηνή βγήκαν οι επανενωμένοι Verve. Κάτι το καινούργιο album το οποίο ξεφεύγει από αυτό το γνώριμο λυρικό στοιχείο, κάτι το ύφος του Richard Ashcroft, ο οποίος με κάποιον σίγουρα τα είχε πάρει, γενικά κάτι μας κράταγε από το να πούμε ότι είμαστε πανευτυχείς για αυτήν την επανένωση.
Έτσι κατευθυνθήκαμε προς Zita Swoon, αγαπημένοι του ελληνικού κοινού και φυσικά των Βέλγων - αφού είναι ντόπιο προϊόν - οι οποίοι αποτελούν εγγύηση για χορό και εμφανίστηκαν με δύο αισθησιακές τραγουδίστριες να τους συνοδεύουν. Λίγο μετά αράξαμε στο Lounge Area και περιμέναμε τον μεγάλο - από όλες τις απόψεις - Neil Young. Μας δικαίωσε και με το παραπάνω, με μια εμφάνιση που δεν σε έκανε να ξεχνάς την ηλικία του, αλλά και την εμπειρία, την φοβερή ποιότητα και την θεατρικότητα που έχει επί σκηνής. Στο τέλος κατάφερε και έσπασε και τις χορδές της κιθάρας του κάτω από τα χειροκροτήματα του κόσμου. Η βραδιά συνέχισε σε πάρτυ στιλ, με τους Hot Chip να μας αναγκάζουν να χορέψουμε με τις μουσικές τους στο Marquee και με τον Moby δίπλα, στο γνώριμο του στυλ να βασίζεται στην κλασική του συνταγή παίζω-λίγο-απ’ όλα-και-βάζω-και-το-track-που-γράφτηκε-στο-“Guiness World Records”-για-να-αποθεωθώ. Πιο καλή εντύπωση μας έκαναν οι Digitalism, οι οποίοι είναι πολύ φρέσκοι και με πολύ κέφι επί σκηνής - με την «πυραμίδα» να χοροπηδάει από την αρχή ως το τέλος.
3η Μέρα: Band Of Horses, Ben Harper & Innocent Criminals, Editors, Dovanon Frankenreiter, Galactic, Gnarls Barkley, Gossip, Hives, Kings Of Leon, MGMT, Róisín Murphy, Kate Nash, Radiohead, Sigur Rós, KT Tunstall, Whighs
3η μέρα και δεν προλαβαίναμε να βλέπουμε τα καλά ονόματα να βγαίνουν και στις δύο σκηνές. Με τους Whighs και τους Galactic πρώτα για ζέσταμα και στη συνέχεια με τους Gossip και την απίστευτη Beth Ditto να τα δίνει όλα στο Main Stage. Δίπλα οι πολλά υποσχόμενοι MGMT και συνέχεια πίσω πάλι με τους εκρηκτικούς και χλευαστικούς Hives, οι οποίοι γουστάρουν να προκαλούν με ατάκες όπως «είμαστε το καλύτερο συγκρότημα» κτλ. Φυσικά όλοι καταλαβαίναμε τη πλάκα και το παιχνίδι συνεχιζόταν, ενώ δίπλα οι Band Of Horses χλιμίντριζαν κομμάτια που έβρισκαν πολύ κόσμο να τραγουδάει μαζί τους. Ώρα για τους Editors στην κεντρική με τον Dovanon Frankenreiter δίπλα, ο οποίος δεν μπόρεσε να μας κρατήσει για πολύ μακριά τους. Πολύ καλοί οι Editors με τον ήχο απο τη σκηνή να βγαίνει καθαρός όπως με όλα σχεδόν τα συγκροτήματα που είδαμε. Kings Of Leon και Kate Nash δίπλα για τη συνέχεια, με την Kate να μας θυμίζει λίγο Woodstock και τα παιδιά των λουλουδιών και τους Kings Of Leon να μας εκπλήσουν με την εμφάνιση τους αλλά ακόμη περισσότερο με την εμφάνιση της Liv Tyler (!), η οποία πέρασε απο δίπλα μας κατευθυνόμενη στα παρασκήνια για να συναντήσει (μάλλον) τον τραγουδιστή. Μια μικρή κατάθλιψη την έπαθα που δεν πρόλαβα να της μιλήσω, αλλά ευτυχώς βγήκε ο Ben Harper με τους Innocent Criminals να μου φτιάξει τη διάθεση με τις folk-americana μουσικές του. Πολύ ευγενικός και με αγάπη για τη μουσική, μας έκανε να τον παρακολουθούμε με απόλυτη προσοχή. Ο μπασίστας Juan D. Nelson γνώρισε την αποθέωση και ο Ben Harper τη δικαίωση οτι είναι ένας μεγάλος μουσικός.
Η KT Tunstall δίπλα δεν ήταν καμιά τρέλα. Ειδικά όταν περιμένεις να δεις Gnarls Barkley αμέσως μετά και τους Sigur Rós να ετοιμάζονται να εμφανιστούν δίπλα. «I think you ’re craaaazy», λοιπόν, και όλοι μαζί να τραγουδούν ενώ ο Cee-Lo ζεσταινόταν και μας έδειξε τα κιλάκια του μα και τα πολυάριθμα tattoo του, αφού έμεινε με ένα μαύρο φανελάκι στο τέλος. Έτσι πήγαμε στους Sigur Rós και απολαύσαμε αυτό το εξωτικό φρούτο από την Ισλανδία. Πολύ όμορφα σκηνικά και κοστούμια, με την μπάντα να δείχνει ως το δεύτερο μεγάλο όνομα της χώρας τους μετά την Björk και πολλούς να τους ονομάζουν τους Radiohead της Ισλανδίας. Μόνο που οι ίδιοι οι Radiohead έβγαιναν σε λίγο. Διάλειμμα με την φοβερή Ιρλανδέζα Róisín Murphy, πρώην τραγουδίστρια των Moloko: όσοι την είδατε στο Synch φέτος καταλαβαίνετε τι εννοώ. Οι υπόλοιποι απλά χάσατε.
Δεν μπορούσαμε να κάτσουμε δυστυχώς πολύ γιατί μας περίμενε ο κύριος Yorke στο Main Stage. Άτυχοι αυτοί που έκλεισαν εισιτήρια για να τους δουν στο Glastonbury μιας και η οικολογική συνείδηση τους, τους έκανε να ακυρώσουν την εμφάνιση τους εκεί. Το Rock Werchter όμως ακόμη και εκεί πήρε καλούς βαθμούς και η ώρα πια είχε πάει 23:30. Ξεκίνησαν με το πρώτο track του In Rainbows και αμέσως ξεχάσαμε όλα τα υπόλοιπα συγκροτήματα εκείνης της ημέρας. 3 πολυθρόνες στην κορυφή της σκηνής με 3 άτομα να κάνουν απευθείας λήψεις από εκεί και συνεχή κοντινά πλάνα στον Thom, τον Johnie και τους υπόλοιπους, ήταν η τέλεια συνοδεία σε αυτό που βλέπαμε και ακούγαμε. Φυσικά δεν αρκέστηκαν στο τελευταίο τους album και μας χάρισαν μιάμιση ώρα με φοβερή μουσική, visuals και με τον Thom Yorke να υμνεί τον Neil Young λέγοντας ότι «είναι μεγάλη τιμή να εμφανίζεσαι στο ίδιο stage όπου μια μέρα πριν έπαιξε ο Neil Young». Δική μας ήταν η τιμή που είχαμε μία τέτοια συνέχεια. Μία πολύ-πολύ καλή μέρα και νύχτα.
4η Μέρα: Anouk, Beck, dEUS, Devotchka, Grinderman, Hercules & Love Affair, John Butler Trio, Justice, Kaiser Chiefs, Kooks, Nightwish, Panic At The Disco, Raconteurs, Mark Ronson, Underworld, Tim Vanhamel
4η και τελευταία μέρα του φεστιβάλ - αλλά καθόλου ασήμαντη. John Butler Trio στην κεντρική και Devotchka δίπλα για «πρωινό» μιας και πάλι τα live ξεκινούσαν στις 12 και κάτι, όπως και τις δύο προηγούμενες ημέρες. Συνέχεια με Panic At The Disco και Tim Vanhamel αντίστοιχα. Ονόματα που στην Ελλάδα δύσκολα θα σκεφτόταν κανείς να φέρει μόνα τους, όμως άξια έφερναν κόσμο από νωρίς και στις δύο σκηνές. Η “Nobody’s Wife” Anouk, με αρκετά κιλά πιο πάνω απ’ ότι τη θυμόμαστε στο video, συνέχισε στο main stage με rock διάθεση. Δίπλα έπαιζαν οι Hercules And Love Affair με την εκρηκτική Nomi να κλέβει την παράσταση και τον Antony Hegarty από τους Antony & The Johnsons να δίνει το δικό του ξεχωριστό χρώμα με τη φωνή του.
Δίπλα πάλι με τους Kooks, οι οποίοι είναι ανερχόμενο όνομα και το ξέρουν. Μας το απέδειξαν με μία πολύ καλή εμφάνιση. Ώρα για τον Mark Ronson στο Marquee, για να ξεκινήσει άλλο ένα πάρτυ με πολύ καλά φωνητικά και το “Valerie” να μην στερείται τίποτα χωρίς την Amy Winehouse, αφού η κοπέλα που τραγούδησε απέδειξε ότι δεν χρειάζεται να είσαι βουτηγμένος στην παρακμή για να δίνεις καλές ερμηνείες. Πολύ καλός γενικά ο Mark Ronson και αρκετά συμπαθής με το λονδρέζικο στιλ του. Με το απωθημένο της συναυλίας των White Stripes που διακόπηκε στην Αθήνα πήγαμε στο Main Stage να δούμε το άλλο project του Jack White. Οι Raconteurs βγήκαν και αυτοί στην ώρα τους με απόλυτα rock ύφος, φρεσκάδα και τις παραμορφώσεις στις κιθάρες να μας κεντρίζουν το ενδιαφέρον. Ο κύριος White πέρασε αρκετή ώρα δείχνοντάς μας την πλάτη του και πειράζοντας τα διάφορα πηνία και ποντεσιόμετρα τα οποία είχε μπροστά του, δίνοντας το δικό του αναλογικό στίγμα. Άξιοι μουσικοί στο σύνολο, οι οποίοι κατάφεραν να μην γίνουν η σκιά του, παρ’ όλο που ξέρουμε όλοι ότι είναι ο frontman.
Ένας άλλος frontman όμως έκλεβε την παράσταση δίπλα. Δεν είναι άλλος από τον Nick Cave που έκανε μία απίστευτα δυναμική εμφάνιση με τους Grinderman. Δυνατός ήχος, με το συγκρότημα να θέλει να γκρεμίσει την «πυραμίδα», που κατάφερε και έμεινε αλώβητη. Η βρωμόστομη και αγριεμένη περσόνα του Nick Cave ικανοποίησε κάθε ροκ ψυχή. Γυρνώντας στην κεντρική σκηνή είδαμε τους Kaiser Chiefs να μας βομβαρδίζουν με τα χιλιοτραγουδισμένα “Ruby” και “Everyday I Love You Less And Less” και τον τραγουδιστή Ricky Wilson να μην στέκεται πουθενά. Κάποια στιγμή εμφανίστηκε και ο παραγωγός του επόμενου album τους, Mark Ronson, για να προωθήσει και αυτός μαζί τους τον δίσκο, που πήρε ήδη πολύ καλές κριτικές από τον κόσμο που βρισκόταν εκεί. Πολύ κέφι και χαμόγελα υπήρχαν γύρω-γύρω στην αρένα.
Δίπλα οι Justice άναβαν δικές τους φωτιές με ένα album που γουστάρουν όλοι, ακόμη και ο Anthony Keidis των RHCP, και ένα remix στο "We Are Your Friends" από Simian να τραγουδιέται σύσσωμα από όλους τους παρευρισκόμενους. Οι Γάλλοι με το metal-rockabilly στιλ τους μας άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις. Η εκκλησία μας όμως θα έχει σίγουρα αντίθετη άποψη, όταν δει τον σταυρό που βάζουν παντού και σχηματίζουν με τα χέρια τους. Διάλειμμα για πίτσα και βάφλα και λίγο μετά στην κεντρική σκηνή ο Beck με την μπάντα του ξεκινάει με μία αρκετά rock εκδοχή του “Loser”. Κάτι απασχολούσε τον Beck. Κάποιοι χαριτολογώντας έλεγαν ότι μάλλον ήταν βαρύ το πουκάμισο που φόραγε. Κάτι πάντως δεν μας άφησε να πούμε τα καλύτερα για ένα τέτοιο μεγάλο όνομα αν και μας έδωσε αρκετές καλές στιγμές - ακόμη και το αγαπημένο μου “Devil’s Haircut” έπαιξε. Οι Underworld στο Pyramid Marquee μας χάρισαν το live που δεν είδαμε λόγω των ανεγκέφαλων στο Ejekt πέρυσι τον Ιούνιο, με τον Karl Hyde να είναι πανευτυχής για την αποδοχή τους από το κοινό και να μας στολίζει με επιφωνήματα όπως «you're beautiful!». Ευχαριστούμε Karl! Το φεστιβάλ έκλεισαν οι Nightwish εκεί, τους οποίους δεν είχαμε το κουράγιο να παρακολουθήσουμε, ενώ στο Main Stage έκλεισαν πανηγυρικά οι Βέλγοι και αγαπητοί στους Έλληνες dEUS, ως headliners της τελευταίας βραδιάς.
Με καλεσμένους κάποιους από τους θεατές επάνω στη σκηνή για το τέλος και φορώντας τα κοστούμια τους, οι dEUS αποχαιρέτισαν το φεστιβάλ και εμάς και εμείς με τη σειρά μας κάναμε το ίδιο, κάτω από τα πυροτεχνήματα τα οποία στόλιζαν τον βέλγικο ουρανό, μαζί με τουλάχιστον άλλους 35 Έλληνες που συναντήσαμε εκεί. Η γεύση που μας έμεινε ήταν πολύ γλυκιά και στις οθόνες οι διοργανωτές μας έλεγαν «see you next year!». Του χρόνου πάλι στο καλύτερο (ίσως) φεστιβάλ του κόσμου; Εννοείται!!
