Φωτογραφίες: Νίνα Ποπώφ, Ροζίνα Αράπη
Από live εμφανίσεις θρυλικών συγκροτημάτων όπως οι Damned δεν ξέρει κανείς τι να περιμένει, προτιμά να μην περιμένει τίποτα. Έτσι ώστε, αν η συναυλία ξεπεράσει τις προσδοκίες του να φύγει με το χαμόγελο χαραγμένο στο πρόσωπο, αν από την άλλη απογοητευτεί να μην το πάρει τόσο κατάκαρδα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν χρειάζεται καν να αναφερθούμε στη δεύτερη επιλογή. Ήταν χωρίς αμφιβολία ένα από τα καλύτερα live των τελευταίων χρόνων, τόσο από άποψη επιλογής συγκροτημάτων για support όσο και από άποψη συμμετοχής και επικοινωνίας με το κοινό από τους ίδιους τους Damned.
Η βραδιά άνοιξε γύρω στις 10 με τους Illusion Fades, ένα από τα πιο δημοφιλή ελληνικά gothic rock συγκροτήματα. Ξεκίνησαν με το αγαπημένο “Dead White Snow” και στη συνέχεια, παρά τα προβλήματα στον ήχο, τα οποία οδήγησαν σε ξαφνικές διακοπές, ερμήνευσαν με πάθος μερικά από τα πιο γνωστά τους κομμάτια χωρίς να πτοούνται. Τα χρόνια εμπειρίας και πραγματικής αγάπης στη μουσική τους φάνηκαν στο μέγιστο βαθμό. Συνέχεια με άλλο ένα ελληνικό group, τους Mighty Shakers, τους οποίους κακώς δεν είχαμε ανακαλύψει νωρίτερα. Με 1970s punk αναφορές και δυναμική rock ‘n’ roll διάθεση, ηλεκτρισμένες κιθάρες και πολύ καλή σκηνική παρουσία, ήταν εξαιρετική επιλογή για να μας βάλουν στο κλίμα γι’ αυτό που επρόκειτο να ακολουθήσει.
Ο κόσμος φαίνεται να περνάει ήδη πολύ καλά, σιγά-σιγά μαζεύονται και περισσότεροι... Η ώρα πλησιάζει 12, τα φώτα χαμηλώνουν για τρίτη φορά και αναμένουμε την επεισοδιακή εμφάνιση των Damned, με το άγχος μήπως έχουν κι αυτοί τεχνικά προβλήματα και μας χαλάσουν τη μαγεία. Φοβόμασταν, η αλήθεια είναι, ότι όλο και κάποιο εμπόδιο θα βρεθεί, αλλά την απάντηση σ’ αυτό μας την έδωσαν οι ίδιοι οι Damned και η ερμηνεία τους. Πρώτος στη σκηνή καταφθάνει ο κιθαρίστας Captain Sensible, ή μάλλον πετάγεται, καθώς η ενέργειά του φαίνεται να παρασύρει το σώμα του. Με σήμα κατατεθέν τον κόκκινο μπερέ και μ’ ένα μπλουζάκι-κοινωνικό σχόλιο (McShit αντί McDonalds), ξεκινάει να παίζει το “Love Song”, ενώ υποδεχόμαστε τον τραγουδιστή Dave Vanian. Το κοινό ξεσηκώνεται αμέσως και ακολουθεί το συγκρότημα στο μουσικό ταξίδι του στο χρόνο, ακούγοντας ζωντανά κομμάτια από όλα τα albums τους, με εξαίρεση το Phantasmagoria, στο οποίο οι Damned είχαν κάνει μια στροφή προς τη gothic ξεφεύγοντας από τον καθαρόαιμο punk ήχο. Αυτή η βραδιά όμως ανήκε στην punk και γι’ αυτό δυστυχώς δεν ακούσαμε ούτε “Shadow Of Love” ούτε “Absinthe”. Από το πιο πρόσφατο Grave Disorder έπαιξαν μόνο το “She”. Ακούστηκαν, βέβαια, όπως ήταν φυσικό, τα μεγαλύτερα hits, όπως τα “Neat Neat Neat”, “Eloise” και “New Rose”, κατά τα οποία έγινε κυριολεκτικά πανικός. Οι πρώτες σειρές μετατράπηκαν σε moshpit, μπύρες πετάγονταν στον αέρα και έλουζαν τους μπροστινούς, έγιναν ακόμα και απόπειρες crowdsurfing - δύσκολο, εφόσον δεν είχε τόσο κόσμο όσος θα χρειαζόταν για το εν λόγω εγχείρημα.
Ο Vanian, αρκετά αλλαγμένος εξωτερικά αλλά με τη φωνή πάντα ίδια, ο Sensible σε τρελή υπερένταση, με την καλή έννοια - μιλούσε πού και πού στο κοινό με τη βαριά αγγλική προφορά του - ο Stu West στο μπάσο, στα πλήκτρα ο Monty Oxymoron, ο οποίος πραγματικά έδωσε ρέστα, όπως και ο Pinch στα drums. Το Gagarin το βράδυ της Παρασκευής μπήκε στη rock χρονοκάψουλα και έβγαλε τους περίπου 500 πιστούς που προσήλθαν για να δουν τον Captain Sensible και την παρέα του στη δεκαετία του 1970 και του 1980. Τότε που οι γκριζομάλληδες που αντικρίζαμε δίπλα μας φορούσαν μποτάκια Dr. Martens και σκισμένα τζιν. Μπορεί να τα εγκατέλειψαν, αφήνοντας την punk ανεμελιά, για μια δουλειά με 9-5 ωράριο και μια αμφίβολη σύνταξη, ευτυχώς όμως η ψυχή τους δεν μεγάλωσε και έδωσαν το παρόν, μαζί με παιδιά 20 χρονών με πολύχρωμα μαλλιά και παραμάνες στη μύτη. Και ευτυχώς ο Captain παραμένει το ίδιο τρελός, ενεργητικός και επαναστάτης όπως τον θυμούνται. Όπως θα είναι για πάντα.
