Gutter Twins

Τα Σατουρνάλια ήταν μια από τις πιο σημαντικές γιορτές της αρχαίας Ρώμης, αφιερωμένη στο θεό Σατούρνους, το δικό μας Κρόνο δηλαδή, η οποία άρχιζε στις 17 Δεκεμβρίου και κρατούσε μια βδομάδα, μέχρι τις 23 Δεκεμβρίου. Εκείνες τις επτά ημέρες επικρατούσε στη Ρώμη ένα καθεστώς απόλυτης ασυδοσίας, γλέντια, ξύδια, παρτούζες και ακολασίες, γι' αυτό και αργότερα ο Χριστιανισμός χρησιμοποιούσε τη λέξη «Σατουρνάλια» ως συνώνυμο της λέξης «όργια».

Ο,τι όργια είχαν να κάνουν στη ζωή τους οι μεσιέ Dulli και Lanegan, τα έκαναν. Κόντεψαν αμφότεροι να τα τινάξουν (κυρίως ο Mark, μια με το περιστατικό του τρακτέρ κι άλλη μια από Ο.D.), έφτασαν στις Πύλες της Κολάσεως, όπου προφανώς και δεν τους δέχτηκαν γιατί θα τους διέφθειραν ακόμη περισσότερο και τους ξαπόστειλαν στη Γη ώστε να εκμαυλίσουν όλους όσοι είχαν απομείνει αγνοί και άσπιλοι. Αυτοανακηρύχθηκαν «The Satanic Everly Brothers» και, μετά από πέντε χρόνια συνθετικής και εκτελεστικής υπομονής, έδωσαν το Saturnalia, δηλαδή το album που θα έκανε ακόμη και τον ίδιο τον Τσίζους Κράιστ να φιλήσει σταυρωτά τον Μπαμπά και το Περιστέρι-Ρet και να μαζέψει τα μπαγκάζια του για τον Κάτω Κόσμο - for good. Or Evil.

Τα φώτα χαμηλώνουν, παίρνοντας εκείνο το χαρακτηριστικό χρώμα - κάτι μεταξύ μωβ και κοβαλτίου - και οι πρώτες νότες του “Stations” υπενθυμίζουν ότι κατά βάση όλοι μας θα θέλαμε να είχαμε γεννηθεί με χαίτη-λασπωτήρα σαν τους Allman Brothers και να σιγοτραγουδάμε νέγρικα σπιρίτσουαλς, που θα μας θυμίζουν τα βάσανα μας. Όσο απόλαυση είναι να ακούς τον Lanegan στο album, άλλο τόσο είναι να βλέπεις τον Dulli στη σκηνή. Στη σκηνή, όμως, ο Mark είναι κυριολεκτικά φυτεμένος, δεν κουνάει χέρι ή πόδι, κοιτάει συνεχώς προς τα κάτω σαν να μετράει πόσες ρίγες έχει το σανίδι που πατάει και - στις σπάνιες στιγμές που σηκώνει το βλέμμα - βλέπει από κάτω γυναίκες οι οποίες έχουν γράψει πίσω από τα βλέφαρα τους «I LOVE U», όπως οι μαθήτριες του Ιντιάνα Τζόουνς. Ο Greg, από την άλλη, στο album καλό θα ήταν να μην άνοιγε και πολύ το στόμα του (γιατί και που το κάνει, δεν ακούγεται μπροστά στον άλλο) όμως στη σκηνή ο άνθρωπος είναι και πιο δραστήριος και πιο εκδηλωτικός - παρόλο που στο προπερσινό live είχε σαφώς περισσότερα κέφια.

Ο Mark, με τη γνωστή στωικότητα-παύλα-απάθεια που χαρακτηρίζει όλους τους κατοίκους του Έλενσμπουργκ, προσαρμόζει τον φάρυγγά του στις βαρύτονες νότες των “God's Children” και “I Was In Love With You”. Φοβερό mystique και ένα ντροπαλό χαμόγελο είναι το top των αντιδράσεων του, λες και βγήκε για πρώτη φορά στη σκηνή στη γιορτή του Πολυτεχνείου στο σχολείο του να τραγουδήσει το “Γελαστό Παιδί”. Αλλά, OK, βασικά, χεστήκαμε: δεν είναι υποψήφιος του So You Think You Can Dance, ούτε τραγουδάει στους N’Sync. Τον θέλουμε μόνο να ανοιγοκλείνει το στόμα του. Στο “Live With Me” η φωνή του είναι σαν ένα καυτό μαχαίρι πάνω σε βούτυρο και το βλέμμα του γυαλίζει σαν να έχω απέναντι μου κάποιον serial killer. Στο μυστικιστικό “All Misery/Flowers” θα ορκιζόμουν ότι με κοίταγε, αλλά κατόπιν βλέπω ότι στη σκηνή είναι όπως ο αρουραίος μέσα στη γη: τυφλός. Με τα “Seven Stories Underground”, “Idle Hands” (ίσως η καλύτερη στιγμή του live) και “Bete Noir” στέλνουν sms στον μακαρίτη το Robert Johnson να αναβάλει για λίγο το σιγύρισμα του Καθαρτηρίου και να περιμένει για 500 περίπου άτομα να του έρθουν συστημένα από την Αθήνα για εξομολόγηση. Ο Dulli συνομιλεί με τον Dave Rosser, κιθαρίστα και παραγωγό του Saturnalia, μετά περνάει στα πλήκτρα και δίπλα στο μικρόφωνο, να μοιράζει χαμόγελα στο γυναικείο κοινό από κάτω, λίγο πριν ανέβει στη μπάρα του μπαρ και περπατήσει για λίγα μέτρα τραγουδώντας. Η διασκευή στο “Down The Line” του Jose Gonzalez (από το περσινό του album, In Our Nature) είναι εκπληκτική. Έκαναν το κομμάτι δικό τους. Κτήμα τους. Και οι φωνητικές αρμονίες μεταξύ τους είναι αξιοθαύμαστες. Βρίσκονται στο «γήπεδο» καλύτερα από Cruyff-Νeeskens, πιο «τυφλά» από Maradona-Burruchaga. Αυτό δεν είναι αποτέλεσμα εξάσκησης, σας πληροφορώ. Κάποια δίδυμα ή το ’χουν ή δεν το ’χουν.

«Mister Greg Dulli»: είναι οι τρεις μοναδικές λέξεις που ψελλίζει ο Mark σε μιάμιση ώρα πάνω στη σκηνή, πραγματικό κατόρθωμα για τα μέτρα του. Η αγοραφοβία στα καλύτερά της. Εδώ μάθαμε κατόπιν ότι ήρθε από το Άμστερνταμ ένας φαν/φίλος ειδικά για να τον δει και ο Mark αρνήθηκε να τον συναντήσει. To “St. James Infirmary Blues” του Louis Armstrong έχει δεθεί ες αεί με το γρέντζο της φωνής του Mark και το “Papillon” (από το albun Blackberry Belle των Twilight Singers) κάνει τα φώτα να χαμηλώσουν για να μας τραβήξουν ακόμη πιο κάτω στα Τάρταρα με ένα δαιμονισμένα επιληπτικό “Shadow Of The Season” (δυστυχώς το μόνο κομμάτι από Screaming Trees και η δεύτερη καλύτερη στιγμή του live). Στο encore μας παίρνει, επιτέλους, ο διάολος και μας σηκώνει: “Hit The city”, “Methamphetamine Blues” (με τον Dave Rosser να κάνει τα backing vocals εκεί που λέει «I’ll do it daddy» – απόλαυση!)», και το κοψοφλεβίτικο “Number 9”. The hour is ending, can't you see, there is no way now, to get free…

*τίτλος του best of των Savatage, οι οποίοι δηλώνουν μέγιστοι φαν αμφότερων των Lanegan και Dulli.

Setlist

Stations
God’s Children
All misery
Live With Me
Seven Stories Underground
Idle Hands
Bete Noire
Down The Line
I Was In Love With You
St. James Infirmary Blues
Eat A Peach
Front Street
River Rise
Papillon/Shadow Of The Season
Hit The City
King Only
Methamphetamine Blues
Number 9