Φωτογραφία: Olga K. Η φωτογραφία είναι από τη συναυλία της Diamanda Galás στη Modena της Ιταλίας το 2007.
Τη Diamanda Galás ή θα τη λατρέψεις, ή θα τη μισήσεις. Δεν υπάρχει ενδιάμεσο. Η πρώτη φορά που θα τη δεις ζωντανά θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη σου, κι αυτό γιατί ακούγοντάς τη νοιώθεις πως σκίζει την ψυχή σου για να φτάσει στο απόλυτο σκοτάδι του βάθους της.
Η δική μου πρώτη φορά ήταν το 1999, στη διάρκεια της ‘Malediction And Prayer’ περιοδείας της. Ένα απλό πιάνο, μια εκρηκτική φωνή και μια τρομερή σκηνική παρουσία ήταν αρκετά για να με κολλήσουν στη μουσική της για πάντα. Από τότε παρακολουθώ με φανατική ευλάβεια όλους τους κύκλους δουλειάς της: από το Defixiones: Will and Testament’ στη Ghent και το Σαν Φρανσίσκο, το Serpenta Canta στο Queer Up North φεστιβάλ του Μάντσεστερ και το You’re My Thrill στη Μόντενα. Είτε παίζει σε κάστρο με 150 άτομα και κεριά, είτε σε κλασικά θέατρα και μεγάλα φεστιβάλ με 5000 κόσμο, η Diamanda Galás ξέρει πώς να καθηλώσει το κοινό της με τις 3.5 διαβολικές οκτάβες της.
Το Guilty Guilty Guilty - η τελευταία της κυκλοφορία, για την προώθηση της οποίας επισκέφθηκε την Αθήνα - είναι μια συλλογή τραγικών και εγκληματικών τραγουδιών αγάπης. Τραγούδια για αγάπες που πέρασαν, ανθρώπους που πόνεσαν, έρωτες που χάθηκαν. Τραγούδια όπου το μίσος και η απόγνωση, συναντούν τον έρωτα και την τρέλα. Μια τρομερή κακοκαιρία με εμπόδισε να παρευρεθώ στην ηχογράφησή του στη Νέα Υόρκη το 2006, αλλά έμελλε να έχω την ευκαιρία να το απολαύσω στο ανακαινισμένο (και non-smoking!) Παλλάς. Με άριστη ακουστική, πολύ καλή οργάνωση και υπέροχο φωτισμό, το Παλλάς είναι αδιαμφισβήτητα ένας από τους καλύτερους συναυλιακούς χώρους του είδους.
Ντυμένη στα μαύρα, η Diamanda Galás ανέβηκε στη σκηνή και πήρε τη θέση της στο πιάνο, ξεκινώντας με το μπλουζιάρικο “A Song That’s Been Abused” (από το You’re My Thrill) και το murder ballad του Johnny Paycheck “Pardon Me, I've Got Someone To Kill”. Όπως και ίδια έχει πει στην βιογραφία της, «η φωνή μου είναι ένα δώρο που μου δόθηκε για να εμπνέω τους φίλους και να βασανίζω τους εχθρούς μου», κάτι το οποίο φάνηκε ιδιαίτερα μέσα από την εκρηκτική και - σε σημεία - ανατριχιαστική εκδοχή του “O Death” του Ralph Stanley, το οποίο ήταν αδιαμφισβήτητα το highlight της βραδιάς. Ένα από τα πιο οπτικά όμορφα κομμάτια ήταν το “8 Men And 4 Women” του O.V. Wright, το οποίο μέσα σε ένα πλέγμα από φώτα στο πίσω μέρος της σκηνής άρχισε με μια φοβερή επίθεση στα πλήκτρα του πιάνου, για να τελειώσει με ένα εξίσου φοβερό ουρλιαχτό.
Κάτω από τη φωνητική ερμηνεία της Galás είναι άσκοπο να προσπαθεί κανείς να χαρακτηρίσει τα μουσικά είδη. Κάθε κομμάτι παίρνει τη δική της μοναδική σφραγίδα. Πότε αργή και βασανιστική και πότε απόκοσμη και σπαρακτική, η σχεδόν καθαρκτική φωνή της ανυψώνεται με υψηλές νότες, για να επανέλθει οργισμένη στην γη, έτοιμη να εξιλεώσει την ψυχή όλων όσων έχουν πονέσει στη ζωή τους. Εμφανώς συγκινημένη από τη λατρεία του κόσμου, η Galás δεν ξέχασε να τιμήσει την καταγωγή της με Μαρινέλλα (“Άνοιξε Πέτρα” - που, αν δεν απατώμαι, το παίζει για πρώτη φορά live), Ξαρχάκο (“Καίγομαι Kαίγομαι”) και Καζαντζίδη (“Υπάρχω”), κάνοντας το κοινό του κατάμεστου Παλλάς να παραληρήσει και να χειροκροτεί ασταμάτητα μετά το τέλος του κάθε κομματιού. Τελειώνοντας πριν το πρώτο encore, είχαμε τη ευκαιρία να απολαύσουμε το κλασικό “Heaven Have Mercy” της Edith Piaf και για το τέλος το χαρακτηριστικό της πλέον “Gloomy Sunday” (μετά από request του κοινού).
Έπειτα από δύο encore και μέσα σε ένα καταιγισμό από χειροκροτήματα, συνέβη κάτι που δεν έχω ξαναδεί ποτέ σε συναυλία: αφού άναψαν τα φώτα, το κοινό έμεινε όρθιο να χειροκροτεί για πάνω από ένα δεκάλεπτο περιμένοντας τη Diamanda Galás να βγει (κάτι που προς απογοήτευση όλων τελικά δεν έγινε). Αν η λατρεία είναι έγκλημα, τότε ήμασταν όλοι guilty, guilty, guilty - τουλάχιστον εκείνο το βράδυ!
P.S: Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Ελίνα
