Φωτογραφίες: Έφη Παναγιωτοπούλου
30 χρόνια μετά - πάνω κάτω - οι Sham 69 ούτε κατάφεραν να ξεσηκώσουν κύματα βίας, όπως στο ένδοξο συναυλιακό παρελθόν τους, αλλά ούτε και να μας πείσουν να πάρουμε τον καινούργιο τους δίσκο. Pursey και Parsons. Yin και yang. Ποδόσφαιρο και μπύρα. Αυτό ήταν οι Sham. Αν σβήσεις το ένα, αυτομάτως ακυρώνεται και τ' άλλο. Και μετά έχεις ένα χλιαρό στροβίλισμα. Παρ'όλα αυτά το κοινό που μαζέυτηκε το Σάββατο το βράδυ και γέμισε το Αn (και τη Σολωμού απ' έξω), ελάχιστα φάνηκε να ενοχλήθηκε. Όχι πως πήραν είδηση και πολλά. Είχε πέσει σύρμα.. ιστορικό πανκοσυγκρότημα στην Αθήνα και άδειασε η villa και το Μεσολόγγι στο λεπτό. Αν και εδώ που τα λέμε, περισσότεροι ήταν οι άλλοι παρά τα παιδάκια με τις μοϊκάνες και τα καρφιά. Και καλύτερα δηλαδή που ήταν παιδάκια, γιατί αποφύγαμε τα αίματα.
Parsons λοιπόν μόνος. Και οι λοιποί. Σε μία φιέστα κλασικού βρετανικού rock, με έναν υπολανθάνοντα πνιγμένο street punk χαρακτήρα που δεν έκανε και ιδιαίτερη αίσθηση. Ίσως βέβαια απλά και να περίμενα πολλά περισσότερα. Όχι πως βρεθήκαμε και προ εκπλήξεων. Η αποχώρηση του Pursey είχε γίνει εδώ και κανα χρόνο γνωστή. Αυτό ήταν δεδομένο. Αλλά κι εγώ όπως, φαντάζομαι, και οι άλλες γνωστές βρωμο-1980s-φατσες - οι πρώτες ξούρες της πλατείας Αμερικής - είχαμε πάει με έναν ανεκπλήρωτο ρομαντισμό, μία νοσταλγική ανάγκη για μια μυρωδιά απ' τα παλιά. Τους έβλεπα εκεί απέναντι, να χοροπηδάνε μέσα στα σκοροφαγωμένα t-shirts τους, με τις μπυροκοιλάρες τους - πια - να απορροφάνε κάθε κραδασμό απ' τα bongos. Λίγο μη φυσιολογικά χαρούμενοι, λίγο εκστασιασμένοι, λίγο οικογενειάρχες. Πάντως η υπόλοιπη πιτσιρικαρία, δεν φάνηκε και ιδιαίτερα συγκινημένη.
Αμέσως πριν είχαν ανέβει οι έλληνες Bootstroke στη σκηνή, οι οποίοι κυριολεκτικά τα κάνανε στάχτη και μπούρμπερη. Πραγματικά έχω πεισθεί πως και μόνους τους να τους βάζανε να παίξουν - ούτε καν να ανοίξουν τέτοιο συγκρότημα - πάλι τον ίδιο κόσμο θα ’χε το An και πάλι το κοινό θα αφηνίαζε. Συμπαθητικό σχήμα, το οποίο ξεπερνάει σιγά-σιγά και τα εγχώρια stages. Ντούρο r 'n' r, με φανατικούς οπαδούς και κολληματικά ρεφραίν! Η ελληνική σκινο-σκηνή δηλώνει δυναμικά το χουλιγκανοπαρόν της. Ας είναι μέχρι εκεί.
Οι Sham 69 δυσκολεύτηκαν να αναζωπυρώσουν την κόλαση των Bootstroke αν και δεν μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση αυτό. Ούτε είναι πρώτη φορά που support ξεσηκώνει περισσότερο τον κόσμο απ' τους headliners, αλλά ούτε οι ίδιοι 25άρικα οργισμένα αγγλάκια πια. Είναι γλυκό να ακούς κομμάτια που έχουν σημαδέψει τα νιάτα σου 15 χρόνια μετά, αλλά λίγο λυπηρό δεινοσαυράκια να προωθούν καινούργιο μεστωμένο υλικό πάνω σε σανίδια με αλλεργία στα γηρατειά.
