Φωτογραφίες: Τζένη Καπάδαη
Το ρολόι μου έδειχνε οκτώμιση και μετά από καμιά δεκαριά τηλέφωνα σε φίλους livers (αν μπορείς να το πεις και έτσι) είχα πειστεί ότι κάτι δεν πήγαινε καλά... Χθες το βράδυ συνειδητοποίησα την αλληλοεπικάλυψη ποδοσφαίρου (πίτσας, μπύρας) και live. Κάτι με τον (μ)ΠΑΟΚ κάτι με τον Ατρόμητο - μη σου λέω και πολλά, είμαι και άσχετη, απλά στη θέα ενός άδειου An ο πειρασμός να αράξω κι εγώ για μπίρες και Αθλητική Κυριακή στο κατάμεστο καφενείο ακριβώς δίπλα ήταν μεγάλος... Μπορεί να είχα στο μυαλό μου αγοράκια με καρό κοντομάνικα πουκάμισα, κοτλέ σακάκια και I Like Trains t-shirts (ένας ήρθε και ήταν πιασμένος γαμώτη μου!). Στην ανάγκη, βέβαια, και το μαύρο t-shirt Helloween με κουτάκι Amstel στο χέρι στην αναμονή για Γεωργίου φάνταζε όαση... Κοιτούσα λοιπόν τις σκάλες της εισόδου και σκεφτόμουν την πιθανότητα θανάτου από πλήξη σε live gig 30 ατόμων. Τελικά άνοιξα τη γυάλινη πόρτα, έριξα ένα γρήγορο βλέμμα στην άδεια σκηνή και κατευθύνθηκα στο bar... Έπρεπε να είμαι ήδη στα τρία ποτάκια πριν το "Ethnic Instrument" των Chap...
Πέρασαν σαράντα - ατελείωτα - λεπτά μέχρι να ανέβουν στη σκηνή οι Zebra Tracks, με το γνωστό minimal σετάκι τους. Οι τρεις «καπελοφόροι» (δεν τα λεγες ημίψηλα, λίγο προς καβουράκια έφερναν) πρεσβευτές του «made in Greece» cabaret ισορρόπησαν με επιτυχία στα όρια της αισθητικής του pop-folk, δοκιμάζοντας μέχρι και...Guns n’ Roses (!) - "I Used To Love Her". O χρόνος μετρούσε πια αντίστροφα, τόσο για την εμφάνιση των Chap, όσο και το martini μου.
Σημείωση (για σένα με τις απορίες):
“Στο διάστημα της παραμονής μου δεν αντελήφθην τη παρουσία ασημί μπαλονιών (τα γνωστά με το ήλιο) και δεν έχω ακόμη καταφέρει να δικαιολογήσω τη φωνητική έκταση του μπασιστα των Zebra Tracks.”
Η αρχή έγινε χωρίς να καταλάβω και πολλά-πολλά, με αρκετές δόσεις αμηχανίας και ξενέρωτων χορευτικών φιγούρων. Μέσα σε πέντε λεπτά το κλίμα είχε πλήρως αντιστραφεί... Ο Johannes άρχισε να ξεδιπλώνει τη μεταδοτικότητά του και να συμπληρώνει απόλυτα τον Πάνο, είτε μουσικά, είτε σκηνικά. Είχα στα μάτια μου ένα duo που μετατρέπονταν από κιθαριστικό σε duo βιολιού-τσέλου, αλλά πάνω απ’ όλα σε ένα duo χαρακτήρων. Ο κόσμος (...έλα τώρα) ανταποκρίθηκε άμεσα στη συνεχή επανάληψη της λέξης dancefloor, σήμα κατατεθέν του "They Have A Name", και ακολούθησε του ρυθμούς της αυτοργάνωτης pop των Chap. Funky μπάσα σε κατάσταση stand by - ακόμη και για τα πιο heavy rock ξεσπάσματα - indie-pop κιθαριστικά licks και riffs, και ρετρό πλήκτρα στις διαταγές ενός δημιουργικότατου drummer. Το Mega Breakfast, το τελευταίο πόνημά τους, αποδόθηκε σχεδόν αυτούσιο, αν εξαιρέσεις μια καμένη κεφαλή Marshall και ένα peavey σε προχωρημένο αλτζχάιμερ, που αδυνατούσε να αναγνωρίσει το μπάσο. Με κουμπωμένα μέχρι τον λαιμό πουκάμισα και υφασμάτινα παντελόνια, οι Chap συνέχιζαν να οργιάζουν στις pop φόρμες του "Caution Me" και του "Uss Wuss", σάρκασαν τα απανταχού trendy σύμβολα και συμπεριφορές της εποχής μας με το "Proper Rock" και ξύπνησαν disco διαθέσεις με το "I Am Oozing Emotion".
Tα συνεχόμενα rotations του Πάνου ανάμεσα σε βιολί, μπάσο και κιθάρα βομβάρδιζαν το An με τα απαραίτητα decibel θορύβου, όσο η Berit (πλήκτρα) ανεβοκατέβαζε τα πλακάτ με τους στίχους. Προς το τέλος το play list εστίασε περισσότερο στο Horse με μια παρανοϊκή, δεκαπεντάλεπτη, εκτέλεση του "BITSS!!" και συνεχίστηκε με το χαζοχαρούμενο appregiator του "Courage And Modesty" να ξεπηδά απ τη sampl-ιέρα, προκαλώντας τον ενθουσιασμό των μυημένων. Μετά από ένα πεντάλεπτο διάλειμμα, το group επανήλθε με το γλυκύτατο θεματάκι του “Horse”, σε μια εκτέλεση που δεν ήθελες ποτέ να τελειώσει. Και μας χαιρέτησαν με τις καλύτερες εντυπώσεις στα μάτια τους...
