Φωτογραφίες: Νίνα Ποπώφ
Είναι πολύ περίεργος ο απολογισμός του live της Κυριακής. Και αυτό γιατί την επόμενη μέρα, νιώθω σαν να μην έζησα αυτά που είδαμε όλοι όσοι βρεθήκαμε στο κατάμεστο Οξυγόνο. Σαν να ήταν βγαλμένα από τα όνειρα μας, εμάς, της μαυροντυμένης φυλής. Ήταν μια βραδιά συγκινητική, δυναμική και ηλεκτρική, όπως κάθε βραδιά που μας χαρίζουν οι Diary Οf Dreams, τα δέκα χρόνια που μας επισκέπτονται. Οπότε εκτός από την τεράστια προσμονή των fans, η χθεσινή συναυλία ήταν μια άτυπη επέτειος της σχέσης των Γερμανών με τη χώρα μας, η οποία από το 1998 τους αγκάλιασε και τους λάτρεψε. Και όχι άδικα.
Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή. Ο συναυλιακός χώρος ήταν ασφυκτικά γεμάτος, όχι ότι περίμενε κανείς να γίνει κάτι διαφορετικό, αφού η εμφάνιση του group έγινε sold out. Λογικό, αφού είχε περάσει αρκετός καιρός από την τελευταία τους επίσκεψη και ο έρωτας των Ελλήνων για τους υπέροχους αυτούς Γερμανούς παραμένει δυνατός όσα χρόνια και αν περάσουν. Οι Decode εμφανίζονται στην σκηνή. Το δίδυμο αυτό είναι από τα πιο αξιόλογα electro groups της εγχώριας σκηνής - και όχι μόνο. Έχουν δέκα χρόνια εμπειρίας, έχουν κερδίσει το κοινό, έχουν υπέροχα κομμάτια όπως το “Fake Freedom” και το “Spanish Fly”, και μια πολλή καλή σκηνική παρουσία. Οπότε έφτιαξαν μια ζεστή ατμόσφαιρα, για όλους όσους περίμεναν αυτό που θα ακολουθούσε.
Μετά από τους Decode, οι οποίοι εισέπραξαν θερμές επιδοκιμασίες από το κοινό, μια σύντομη αναμονή, τα φώτα χαμηλώνουν, η αναπνοή γίνεται πιο δύσκολη, και οι χτύποι της καρδιάς ανεβαίνουν. Οι τέσσερις Diary Οf Dreams ανεβαίνουν στην σκηνή, και ο σκοτεινός άγγελος που ακούει στο όνομα Adrian Hates, με την επιβλητική του φιγούρα, ξεκινάει να τραγουδάει τους γερμανικούς στίχους του “Nekrolog 43”, το εναρκτήριο track από το ομώνυμο νέο τους album. Για τις επόμενες περίπου δύο ώρες, κανείς δεν έμεινε παραπονεμένος. Έπαιξαν όλους τους στοιχειωμένους ύμνους τους, από το “She” μέχρι το “Amok”, χωρίς να δώσουν έμφαση μόνο στην καινούργια κυκλοφορία τους. Ο Adrian ελισσόταν στην σκηνή, χτυπιόταν πάνω κάτω, και βρισκόταν σε συνεχή επικοινωνία με το κοινό. Και εννοώ κυριολεκτική επικοινωνία. Με όλους μας, με τον καθένα ξεχωριστά που έπιανε το μάτι του. Δεν είναι performer, δεν είναι διασκεδαστής, έχει όμως το σπάνιο χάρισμα της ειλικρινούς αγάπης προς το κοινό. Μαζί του κάθε έννοια περί σνομπισμού και ψωνισμένων rock stars καταρρέει. Ας φάνε την σκόνη του.
Οι Diary Of Dreams ένιωθαν ότι έπαιζαν για τους φίλους τους, και αυτό ακριβώς είμαστε πλέον με αυτό το group. Και για αυτό οι φίλοι μας, δεν ήθελαν να αφήσουν κανέναν απογοητευμένο. Και για αυτό, δεν έδωσαν έμφαση στο καινούργιο album, αλλά έφτιαξαν ένα setlist με όλα τα αγαπημένα κομμάτια. Στο “Traumataenzer”, δάκρυα συγκίνησης έρχονται στα μάτια όλων, ενώ το “Amok”, αρχικά σε ακουστική εκτέλεση, και μετά με μια δυναμική ηλεκτροφόρα κορύφωση, προκάλεσε πραγματικό αμόκ! Περιττό να πω ότι βγήκαν για encore. Το clue είναι ότι βγήκαν για τρία! Υπήρχαν ακόμα μερικά κομμάτια για να συμπληρώσουν το μουσικό παζλ της βραδιάς, που σχημάτισαν ανατριχίλα με ανατριχίλα: “Butterfly Dance”, “The Curse”, “Soul Stripper”, και το κοινό να μην ξέρει αν πρέπει να χαμογελάει ή να δακρύζει από ευτυχία. Μετά από το “Panik”, φαντάστηκα ότι θα αποχωρούσαν, αφήνοντάς μας στον γλυκό πανικό που δημιούργησαν. Αλλά ήμασταν ένα ενθουσιώδες κοινό, και μας άξιζαν κι άλλα. Ο Adrian ανεβαίνει έτσι για τρίτη φορά στη σκηνή και μόνο με την συνοδεία των keyboards, ερμηνεύει το “She And Her Darkness”, αφιερώνοντας το στην καλύτερη του φίλη, η οποία πέθανε πριν δύο βδομάδες. Ο πανέμορφος, θεόρατος και φαινομενικά ψυχρός Adrian δακρύζει, δεν ντρέπεται να ξεδιπλώσει τον πόνο του μπροστά στο λατρεμένο κοινό του, που τον ακούει με ανοιχτό το στόμα και δακρύζει μαζί του.
Και με αυτό το άκρως συγκινητικό και ανατριχιαστικό φινάλε, οι Diary of Dreams αφήνουν τη σκηνή, και άλλη μια εμφάνιση τους περνάει στην ιστορία. Γύρω μου κάποιοι κλαίνε, αγκαλιάζονται και υπάρχει ένα γενικό τρέμουλο, αλλά και μια ανείπωτη χαρά. Αυτή δεν είναι η δύναμη της ζωντανής εμφάνισης ενός group; Να μπορεί να σε κάνει να νιώσεις σφίξιμο στο στομάχι σου και όχι μόνο πόνο στα πόδια σου. Να σε ταξιδέψει. Οι Diary of Dreams απέδειξαν για άλλη μια φορά γιατί θεωρούνται ίσως το μεγαλύτερο electrogoth group της εποχής μας. Γιατί είναι επαγγελματίες, αλλά και ανθρώπινοι. Γιατί είναι τόσο μα τόσο ευαίσθητοι κάτω από τα αποκρουστικά εξώφυλλα και τα περίεργα ντυσίματα. Γιατί αγαπάνε αυτό που κάνουν. Γιατί αγαπάνε τους fans τους και τους σέβονται. Γιατί δεν είναι ντίβες. Γιατί έχουν γράψει μερικά από τα πιο όμορφα σκοτεινά κομμάτια. Μπορώ να βρω πολλούς ακόμα λόγους γιατί αυτό το group έχει χτίσει τόσο γερά θεμέλια με το ορκισμένο κοινό του. Αλλά τα χέρια μου ακόμη τρέμουν και η καρδιά μου ακόμη χτυπάει στη συχνότητα της ηλεκτρισμένης βραδιάς που πέρασε. Το να πούμε εις το επανιδείν είναι περιττό. Το ξύπνημα από τον πιο όμορφο εφιάλτη που είχαμε ποτέ, είναι σίγουρα δύσκολο...
