Craig Walker + Transistor

Έφτασα στο Αn Club από νωρίς. Είχε λιγοστό κόσμο καθισμένο ολόγυρα, σαν να περίμενε πιστά να ξεκινήσει η συναυλία. Ο Δημήτρης Παπασπυρόπουλος γέμιζε εντωμεταξύ τον χώρο με ένα από τα γνωστά alternative/trip-hop μουσικά ταξίδια του, δημιουργώντας μια ζεστή και λιγάκι σκοτεινή ατμόσφαιρα, ενώ μου φάνηκε σαν να καλούσε τον κόσμο, ο οποίος πλήθαινε όσο περνούσε η ώρα. Η τελική του προσέλευση δεν ήταν πάντως ιδιαίτερα υψηλή. Ίσως να έφταιγε η ημέρα, πάντως περίμενα να έβρισκα το μαγαζί ασφυκτικά γεμάτο, τουλάχιστον όταν θα έβγαινε ο Craig Walker.

Τη συναυλία άνοιξαν οι Transistor, μια ανερχόμενη μπάντα της αγγλόφωνης alternative σκηνής της Αθήνας. Έπαιξαν κομμάτια απ’ τον επερχόμενο δίσκο τους (για τον οποίο όπως δήλωσαν οι ηχογραφήσεις έχουν ολοκληρωθεί), ανάμεσά σ’ αυτά το “Follow Me” καθώς και το “Living”, όπως το διασκεύασε ο Δημήτρης Παπασπυρόπουλος (Last Chance remix). Ο ήχος δεν ήταν τέλειος, η απόδοση του group όμως μου φάνηκε πολύ καλή, δείγμα μιας καλοδουλεμένης και πολλά υποσχόμενης δουλειάς, με δυναμικά γυναικεία φωνητικά και τύμπανα, κιθάρα, μπάσο και πλήκτρα (συν γυναικεία δεύτερα φωνητικά).

Επακολούθησε ο Craig Walker με την πενταμελή του μπάντα, αποτελούμενη από πλήκτρα, ηλεκτρική κιθάρα, εξάχορδο μπάσο, drums και φυσικά την κιθάρα και τη φωνή του Ιρλανδού πρώην τραγουδιστή των Archive. Ερμήνευσε παλιές επιτυχίες των τελευταίων, όπως τα “Noise”, “Fuck You”, “Again” και “Me And You”, όπως και μερικά πρώτα δείγματα από την πρόσφατη δουλειά του, τον προσωπικό του δίσκο που επίσης πρόκειται να κυκλοφορήσει. Η μπάντα προερχόταν από τρία διαδοχικά live (Πάτρα, Κρήτη και Θεσσαλονίκη), όμως τα όποια σημάδια κόπωσης δεν έκαναν αισθητή την παρουσία τους. Ο φωτισμός ήταν ένα αρκετά καλό συνοδευτικό της ατμόσφαιρας που δημιουργούσε η μουσική. Ο Walker έβγαλε ένα έντονο συναίσθημα προς τα έξω, τραγουδώντας με τη γνώριμη μελαγχολία που τον συνοδεύει στις ζωντανές του εμφανίσεις, ενώ την περισσότερη ώρα είχε τα μάτια κλειστά. Το κοινό ανταποκρινόταν αμέσως στα τραγούδια των Archive επαληθεύοντας τα λόγια του ίδιου, ότι δηλαδή απ’ την αρχή το Ελληνικό κοινό είχε υποστηρίξει την προσπάθειά του με αυτούς. Αποκορύφωση της βραδιάς ήταν η beatless ακουστική εκτέλεση του “Again”, την οποία ο κόσμος συνόδευσε τραγουδώντας δυνατά, ενώ συγκινητικά ήταν επίσης τα “Goodbye” και “Friend” (το τελευταίο από το soundtrack της ταινίας Michel Vaillant).

Μου φάνηκε ως αξιόλογη η προσπάθεια παρουσίασης μιας καινούργιας δουλειάς, η οποία μπλέχτηκε με την ερμηνεία ήδη γνωστών και αξιομνημόνευτων κομματιών. «Έδεσε» όμορφα το παλιό με το επερχόμενο, δημιουργώντας μια ομαλή ροή που δεν κούρασε καθόλου, τονίζοντας έτσι την εξέλιξη της μουσικής του Craig Walker. Πέραν του ενίοτε ακουστικού στοιχείου, επιβλητικότερο ήταν εκείνο του rock, γεμισμένο με ωραία θέματα απ’ την ηλεκτρική lead κιθάρα, με ενδιαφέρουσες μπασογραμμές, με «γεμάτα» τύμπανα και με ένα ταξιδιάρικο μελαγχολικό σημάδι πολλά υποσχόμενο, καθώς παρακολουθήσαμε μια απ’ τις πρωταρχικές εμφανίσεις μιας νεοδημιούργητης, σχετικά, μπάντας.