Φωτογραφίες: Σταύρος Αλεξίου
Μια προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι τα τελευταία χρόνια ήταν ιδιαίτερα καρποφόρα όσον αφορά τις συναυλίες και τα ονόματα που ήρθαν να επισκεφτούν τη χώρα μας. Η Bettye LaVette είναι μια από τις πιο μεστές soul/blues φωνές που υπάρχουν σήμερα και το απέδειξε και με την πρώτη εμφάνισή της στην Ελλάδα.
Κυριακή βράδυ και ξεκίνησα ανυποψίαστη να πάω στο Principal Club Theater για να δω αυτή τη μεγάλη κυρία της blues/soul σκηνής. Ανυποψίαστη, καθώς δεν είμαι και η μεγαλύτερη ειδήμων στον κόσμο στο συγκεκριμένο είδος μουσικής. Αν και έχω περάσει σιωπηλά απογεύματα με μόνη συντροφιά τη φωνή της Aretha Franklin, λίγες είναι οι φορές που μου δόθηκε η ευκαιρία να παρακολουθήσω μια τόσο σπουδαία εκπρόσωπο του είδους σε live performance.
H πρώτη λέξη που σχηματίστηκε στο μυαλό μου, όταν τα λεπτά πόδια της LaVette πάτησαν στο σανίδι ήταν «δέος». Στην ηλικία των 62, η γιαγιά LaVette, όπως επανειλημμένα αποκάλεσε τον εαυτό της, παρέδωσε μαθήματα ερμηνείας και σκηνικής παρουσίας στις σημερινές 20άρες. Επί μιάμιση ώρα είχαμε απέναντι μας μια κομψότατη και αεικίνητη παρουσία η οποία δεν σταμάτησε να τραγουδά, να χορεύει και να λικνίζεται. Τραγούδια από τα πρώτα χρόνια της καριέρας της όπως το “The Stealer” (1962), “Let Me Down” (1964) και “Ηe Made A Woman Out Of Me” (1969) ξαναζωντάνεψαν τη θαμπή blues ατμόσφαιρα των 1960s, ενώ το σύγχρονο “Before The Money Came” και η διασκευή της στο “Ι ’ve Got My Own Hell To Raise»” ανέδειξαν όλο το μεγαλείο της 46χρονης πορείας της.
Το κοινό φάνηκε αμήχανο και ξαφνιασμένο από το όλο θέαμα, προσπαθώντας να συλλάβει τα όσα διαδραματίζονται πάνω στη σκηνή. Είναι περιττό να σταθώ σε περαιτέρω μεμονωμένα τραγούδια, καθώς όλη η συναυλία πέρασε σαν μια γουλιά από το... ελιξίριο της νεότητας που είχε πιει η Βetty και μας μετέδιδε με τη βραχνή, αισθαντική φωνή της. Το σχήμα που την πλαισίωνε στάθηκε στο πραγματικά δυσθεώρητο ύψος των περιστάσεων. Τόσο ο πιανίστας, όσο και ο κιθαρίστας φάνηκαν να είχαν βγει από καπνισμένο jazz club της Νέας Ορλεάνης της δεκαετίας του 1960, ενώ ο πληθωρικός - τόσο στα κιλά όσο και στο παίξιμο μπασίστας - μαζί με τον νέγρο drummer έμοιαζαν σαν να έπαιζαν δυο ζωές μαζί. Τα soul χορωδιακά δεύτερα φωνητικά της μπάντας ήταν εξίσου εκπληκτικά και μέσα στο κλίμα της μουσικής.
Η κορυφαία, κατά την άποψη μου, στιγμή του χθεσινού live ήταν στα μισά της συναυλίας, όταν η Bettye LaVette γονάτισε και μας τραγουδούσε με κλειστά μάτια “Ι Think I’m Falling Apart”, με τη μπάντα πίσω να κρατάει το κομμάτι. Δεν μπορώ ούτε να διανοηθώ τί έχει περάσει στη ζωή της. Aλλά, και μόνο βλέποντάς την, έφτανε για να νιώσω ένα ρίγος να διαπερνά τη σπονδυλική μου στήλη. Πριν τελειώσει το κομμάτι, ζήτησε ένα χαρτομάντηλο από τους θεατές στις πρώτες θέσεις, σκούπισε διακριτικά τα υγρά της μάγουλα και εν μέσω χειροκροτημάτων, συνέχισε το τραγούδι. Αυτό το οποίο είναι όλη της η ζωή, όπως εκμυστηρεύτηκε. Και τελειώνοντας τη συναυλία ήμουν σίγουρη πως το εννοούσε...
