Φωτογραφίες: Θοδωρής Μάρκου 
Χριστέ μου! Τι εξουθενωτική βραδιά… Ήμουν προετοιμασμένη όμως! Και ομολογώ ότι, μιας και είχα ακριβώς στο μυαλό το πλάνο πέντε μέρες τώρα, είχα βρει το τέλειο παπούτσι πριν. Να μπορεί να με έχει απαστράπτουσα στη Bettye LaVette και keep on running ‘n’ jumping στους Beasts of Bourbon. Ένα χρυσό αθλητικοειδές, από επώνυμη και αριθμημένη σειρά (17.387 copies only worldwide!) έκανε άψογα τη δουλειά του…
Για αρχή και πρόγευμα (αρκετά χορταστικό, αυτό που οι Αμερικάνοι αποκαλούν «πρόγευμα για πρωταθλητές» - by the way εκπληκτικό βιβλίο, χαοτική και άνευρη ταινία) η Bettye LaVette στο Fuzz Club. Αμερικανοί λοιπόν και πάλι μπροστά μου και φοβάμαι διότι μπορεί να είναι ΠΟΟΟΛΛΥΥ ΚΟΟΟΥΥΡΡΑΑΑΣΜΕΝΟΙΙΙ. Όχι φυσικά από το ταξίδι, ήρθαν straight from Detroit, αλλά επειδή τα blues μας φτάνουν εδώ συνήθως πολύ κουρασμένα. Και ναι μεν ήταν αυτά τα κουρασμένα blues που ακούσαμε στο Fuzz, αλλά - πιστέψτε με - είχαν ψυχή. Τρία μαρτίνι χρειάστηκαν για το σχετικά μικρό σετ της κυρίας LaVette (λιγότερο από 90 λεπτά), αλλά άξιζαν τα λεφτά τους. Απ’ ό,τι κατάλαβα, το ίδιο είπαν και τα 400 άτομα που μαζεύτηκαν στη Βουλιαγμένης το Σάββατο το βράδυ. Ναι μεν έκανε τις αμερικανιές της η κυρία, αλλά και η κίνηση της ήταν κωλοπετσωμένη και η μπάντα της έπαιζε με κέφι (οι περισσότερες θα διαλέγατε τον πιανίστα της, αλλά εγώ έφαγα ένα φλασάκι με τον παραπάνω από γεμάτο ξανθό μπασίστα της, ο οποίος έβγαζε ένα τεράστιο baby face profile).
Η κυρία LaVette έπαιξε από όλη την καριέρα της συνθέσεις και ο κόσμος πέρασε καλά, το χειροκρότημα ήταν ζεστό σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Οι γνωριμίες μου να είναι και πάλι καλά και περνάω στα καμαρίνια λίγο μετά το τέλος για ένα «καλησπέρα σας τι κάνετε κυρία LaVette? Θαυμάσια ήσασταν!!» (δυο λεπτά ήταν όλα κι όλα αλλά έχεις να το λες)…Και ήταν η κυρία LaVette πραγματικά θαυμάσια και εκτός σκηνής. Πολύ ζεστή χειραψία και χαμόγελο. Σε κάτι τέτοιες γυναίκες υποκλίνομαι… Θα καθόμουν και για τα μεθεόρτια, αλλά είχα, όπως είπαμε, ιερή αποστολή. Από την ώρα που έπαιζε η LaVette είχα σταμπάρει μέσα στο κοινό έναν ημι-γνωστό μου μουσικό που θυμόμουν ότι έχει αξιοπρεπή μοτοσικλέτα (βασικό αυτό). Twist the grip honey, κάποια κτήνη με περιμένουν στην Λιοσίων…
Με το που μπαίνω στο Gagarin (έχω ήδη πει ευχαριστώ και απομακρυνθεί από τον μεταφορέα μου - ήθελα να το απολαύσω μόνη μου το θέαμα) αρχίζω νοητά να πακετάρω τη βαλίτσα μου. Αυστραλία - Αδελαΐδα για την ακρίβεια - με περιμένουν. Και οι πέντε ήταν υπέροχοι. Θυμάμαι, όταν η κυρία Τζανακάρη ήθελε πριν από βδομάδες να κλεφτεί με τον τραγουδιστή των Girls Against Boys (όπως τουλάχιστον δήλωνε στο Avopolis review της για την Gagarinέζικη συναυλία τους). Εγώ λοιπόν θέλω να κλεφτώ και με τα πέντε κτήνη! 45άρηδες που παίζουν rock ‘n’ roll βγαλμένο από την κόλαση (είναι κλισέ, τι να κάνω όμως;). 
Δεν έχει σημασία που δεν πρόλαβα από την αρχή τη συναυλία. Ο κόσμος είχε περάσει σε άλλη διάσταση και η μπάντα ήταν στην ανάλογη και μόνιμή της διάθεση. Μεθυσμένη, κεφάτη, βάρβαρη, δυνατή, rock ‘n’ roll. Χάσαμε το μέτρημα από τα encore… Όχι!!!!! Εδώ παρασκήνια δεν πήγα. Έμαθα όμως ότι κάτι άλλες παρθενοπιπίτσες σκοτώθηκαν (μεταξύ τους) για το ποια θα μπει πρώτη. Ακόμα εκεί μέσα πρέπει νάνε... Στην επιστροφή για το σπίτι (no booze tonight for Sesil) φοράω τα ακουστικά του pod και κολλάω το “Idle Hands” των Gutter Twins σε μόνιμο παίξιμο. Απαντάω στον ταξιτζή με καταφάσεις του σαγονιού μου και πάντα σε συγχρονισμό με τα ντραμς. Ως το Πολύδροσο, έχω χορτάσει, αλλά όχι ξεράσει, με τις επαναλήψεις της υπέροχης εισαγωγής, που φέρνει κάτι στο μυαλό μου κάτι από hard rock συγκροτήματα των 1970s. Ο Greg Dulli χαμογελάει και πάλι σαρδόνια και ο Lanegan απαγγέλλει τη Βίβλο με το δικό του βαρύτονο τρόπο. Το δίδυμο του Υπονόμου έρχεται και αυτό στα εδάφη μας, κοντός ψαλμός αλληλούια . Ναι! Μερικές φορές το rock ‘n’ roll μπορεί, αν όχι να σώσει, τουλάχιστον να φτιάξει το βράδυ μιας γυναίκας. Let it roll boys….
