Ήταν μια βραδιά για μια φωνή και μια κιθάρα. Τόσο για την Kristin Hersh όσο και για τον support καλλιτέχνη, τον Simon Bloom, ή αλλιώς Συμεών Νικολαΐδη. Χωρίς μπάντες, χωρίς «πολυτέλειες», αλλά και με απρόοπτα. Ευτυχώς η εμπειρία και η αξία της μικροσκοπικής Kristin, τα παρέκαμψε εύκολα.
Για αρχή μια παρατήρηση γενική. Το κοινό ήταν εκεί για την Kristin. Γεγονός που λειτούργησε με δυο τρόπους. Στο act του Simon ο κόσμος ήταν τραγικά αδιάφορος - σε σημείο γαϊδουριάς. Η βαβούρα ήταν τόσο δυνατή, ώστε μερικές φορές επικάλυπτε τη μουσική. Από την άλλη, στην Kristin Hersh η ησυχία ήταν σχεδόν μυσταγωγική, γεγονός εξαιρετικό. Ακόμα πάντως κι αν δεν αρέσει κάποιος επί σκηνής, τουλάχιστον δείξε τον απαραίτητο σεβασμό. Πιες ένα ποτό με την παρέα σου πριν το live και πες εκεί ό,τι θέλεις. Αρκετά με τις παρατηρήσεις, όμως. Επί του πρακτέου ο Simon Bloom είναι ταλαντούχος, αλλά όχι ολοκληρωμένος. Μπορεί να δώσει πράγματα, μπορεί να παράγει αξιόλογη μουσική και να φτιάχνει καλές ενορχηστρώσεις, αλλά το μεγάλο τεστ της εμφάνισης με μόνο μια κιθάρα δυστυχώς δεν το πέρασε. Δεν έχει αποκτήσει ακόμα το πάθος που χρειάζεται, πράγμα φυσιολογικό, ενώ φάνηκε «κάπως» το ότι ανάμεσα στα κομμάτια μιλούσε αγγλικά. Οι φίλοι του πάντως φάνηκαν να το καταχάρηκαν, οπότε, για την κλίμακα αυτή, όλα ήταν ΟΚ. Χρειάζεται όμως κάτι παραπάνω για να πείσει ευρύτερα.
Όταν έφτασα στο Κύτταρο ακούσαμε ότι η συναυλία θα αργήσει λίγο, γιατί η Kristin ήταν στο αεροδρόμιο λόγω καθυστέρησης της πτήσης. Τελικά όμως η γκαντεμιά της ήταν αρκετά μεγαλύτερη. Στο Λονδίνο έμεινε η κιθάρα της, ο εξοπλισμός και όλα τα ρούχα της. Ένα «ωχ!» ακούστηκε, όταν τα είπε αυτά ο συνεργάτης της, παρά τα γέλια που ακούστηκαν όταν ζήτησε ένα καινούργιο κραγιόν για την Kristin. Ο μπόλικος κόσμος που βρέθηκε εκεί φοβήθηκε ότι θα ακολουθήσει κάτι απογοητευτικό. Η συνέχεια όμως ήταν πολύ διαφορετική. Παρά την ταλαιπωρία της, η Hersh πετάχτηκε στη σκηνή, άρπαξε την κιθάρα του Simon Bloom, έκατσε στο σκαμπό και «έστειλε» το κοινό αδιάβαστο. Η κιθάρα στα χέρια της ακουγόταν σαν μια ολόκληρη ορχήστρα και η φωνή της μαστίγωνε με την τραχύτητά της. Το κοινό, αποσβολωμένο, την κοιτούσε να ερμηνεύει τα τραγούδια της με μανία τη μια, και με γλυκύτητα την άλλη. Το χειροκρότημα που ξεσπούσε μετά από κάθε τραγούδι έκανε ξεκάθαρα τα συναισθήματα τα οποία κυριαρχούσαν και το χαμόγελό της έδειχνε την απλότητά της.
Η Kristin έπαιξε κομμάτια από την προσωπική της πορεία αλλά και από τους Throwing Muses. Όποιο κομμάτι και αν ακουγόταν γινόταν δεκτό με θέρμη και συγκίνηση. Τα “37 Hours”, “Uncle June Αnd Aunt Kiyoti”, “Heaven”, “Pearl”, “Your Ghost”, “Cheated”, “The Letter”, “Deep Wilson” και “Sundrops” ήταν οι καλύτερες στιγμές του λιτού, αλλά εξαιρετικού live.Η Kristin ήταν φειδωλή στα λόγια, αλλά, όποτε μιλούσε, αποκάλυπτε ουσιαστικές πτυχές του εαυτού της και εξιστορούσε γεγονότα που σημάδεψαν αυτήν και όλους μας, μέσω των τραγουδιών της. Η θέα μια νεκρής γυναίκας στο λεωφορείο, ο «περίεργος» θείος της και οι μεθυσμένοι στίχοι που γράφτηκαν από την ίδια και την αδελφή της είναι εικόνες οι οποίες σε σταμπάρουν για πάντα. H Kristin Hersh έχει χαρακτηριστεί πολλάκις με πάμπολλα τιμητικά επίθετα. Στο live όμως αποδεικνύεις την αξία σου. Και πάνω στη σκηνή ήταν απλά εκπληκτική…
