Για δύο ημέρες, στις 24 και 25 Μαρτίου, οι φίλοι του tango και των πειραματισμών του, είχαν τη μοναδική ευκαιρία να παρασυρθούν από έναν εκκεντρικό Αργεντινό τροβαδούρο, τον Daniel Melingo. Οι σειρήνες της γοητείας του πλάνεψαν και εμένα, που βρέθηκα στο Gazarte τη δεύτερη μέρα, ανάμεσα σε μία πολύχρωμη και πολυποίκιλη βοή ανθρώπων, οι οποίοι είτε ακολούθησαν τις προσταγές της νέας μόδας του tango, είτε ήταν στ’ αλήθεια περίεργοι να απολαύσουν αυτό το παράξενα «άναρχο» κράμα αργεντίνικης μουσικής παράδοσης, αθυρόστομης θεατρικότητας, καπνισμένης και ποτισμένης από αλκοόλ ατμόσφαιρας cabaret - με οδηγό τη μικροκαμωμένη, πλην ιδιόρρυθμα γοητευτική φιγούρα, του Melingo.
Μέσα σε έναν κατάμεστο από κόσμο πέτρινο χώρο με πιάνο, κεριά, δερμάτινους καναπέδες και φωνές που μιλούσαν ελληνικά, γαλλικά, ισπανικά και γερμανικά, εμφανίστηκε λίγο μετά τις 11 η παρέα των μουσικών Rudi Flores (κιθάρα), Nini Flores (μπαντονεόν), Rodrigo Guerra (μουσικό πριόνι, μπάντζο, τρομπόνι, φωνή) και Jorge Loiotile (κοντραμπάσο), εκκινώντας το ταξίδι στο μουσικό σύμπαν της Santa Milonga (άγια milonga) και του Maldito Tango (καταραμένο tango), δηλαδή των δύο βασικών albums του Αργεντινού καλλιτέχνη. O ίδιος εμφανίστηκε με ένα μαύρο κουστούμι, καπέλο και βυσσινοκόκκινο μαντήλι στο λαιμό, που το ανέμιζε κατά τις διαθέσεις του σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς. Βαθιά εκφραστικός, λυρικός, τραγικός (ίσως και λιγάκι πιωμένος, χικ χικ, δεν πειράζει!), επικοινωνούσε με αφαιρετικά αλλά έντονα βλέμματα και χειρονομίες, άλλοτε με τους μουσικούς, με το παπούτσι του (το είχε βάλει στο αυτί του), με τα μουσικά όργανα και άλλοτε με το κοινό που τον παρακολουθούσε εκστατικά (και δεν είναι υπερβολή αυτό που λέω).
Από τις επιλογές κομματιών της προσωπικής του δισκογραφίας ξεχωρίσαμε τα “De Todo Y Para Dos”, “Ayer”, “Pesar”, “Narigon”, και “Pequeno Paria”, τα οποία ξεσήκωσαν το κοινό με χτυπήματα ποδιών στο πάτωμα, σφυρίγματα και συνεχή χειροκροτήματα. Ο Melingo έδειχνε να απολαμβάνει κάθε στιγμή όταν ερμήνευε κομμάτια που μιλούσαν για πότες, μπορντέλα, πόρνες, βρώμικους δρόμους, μοναχικές και χαμένες ψυχές και ταξίδια, αγκαλιά με το κλαρινέτο, την κιθάρα, τα πλαστικά kazoo και το μαντήλι του. Τραγουδούσε με κλειστά μάτια, καθόταν στην κόκκινη φλοκάτη, χόρευε κάτι ανάμεσα σε tango, valse, punk και αυτό που εμένα μου άφησε ήταν μία εξωστρέφεια και μία ανάγκη έφρασης δίχως όρια, ταμπού ή δήθεν κουτάκια. Ήταν σαν να μιλούσε με όλο του το είναι και να μας έλεγε «αυτό είμαι, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο, παίρνετε ή αφήνετε, δική σας επιλογή».
Βέβαια δεν έλειψαν και οι χιουμοριστικές στιγμές της βραδιάς, όπως όταν κάποια παιδιά, ψηλά στο μπαρ, άρχισαν να φωνάζουν συνθήματα για το θρυλικό Diego Maradona και να τραγουδάνε τελικά μαζί με το Melingo στα ισπανικά, δίστιχα για το αργεντινό αστέρι του ποδοσφαίρου. Το μοναδικό αυτό live (ίσως και ένα από τα καλύτερα που έχω δει τελευταία) κράτησε 2 ώρες περίπου, με 2 encore όπου ο Melingo και η παρέα του κατέρριψαν την κλασική εικόνα και το άρωμα τα οποία είχα για το tango σε όλες τις εκφάνεις του. Τελικά ίσως να ισχύει αυτό που είχε πει παλαιότερα ο Jorge Luis Borges: «το tango κάνει πάντα αυτό που θέλει με εμάς». Όμως στη συγκεκριμένη βραδιά ο Melingo ήταν ο νικητής, ο πρωταγωνιστής.
