Puressence <b>updated με photos</b>

Photos: Τζένη Καπάδαη



Δέκα χρόνια μετά την απαράμιλλη επιτυχία που βίωσαν οι Puressence ερχόμενοι στη χώρα μας -έχοντας τότε πίσω τους ένα καταπληκτικό album- δε φαίνεται να έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Σαφώς μεσολάβησαν δύο μετριότεροι δίσκοι, η αποδοχή τους όμως στην Ελλάδα ήταν τόσο δεδομένη που έφτασαν να γίνουν από μαϊντανοί ως ανέκδοτο. Αλλά και πάλι, φέτος, με το Don’t Forget to Remember μάλλον ξαναέδωσαν στο κοινό αυτό που αποζητούσε, έναν αξιοπρεπή δίσκο με μερικά ups and downs και τις απαραίτητες εξάρσεις.

Σαφώς βέβαια, το εν λόγω album δε δικαιολογεί την sold out συναυλία που ζήσαμε χθες, ο πρότερος βίος τους όμως και το γεγονός ότι στην Ελλάδα έχουμε κάποια καλώς και κακώς εννοούμενα κολλήματα τη δικαιολογούν και με το παραπάνω. Η αλήθεια είναι ότι δεν περιμέναμε να έχει πολύ κόσμο, δεδομένου ότι μιλάμε για ένα group του οποίου η ακμή έχει περάσει προ πολλού. Με το που φτάσαμε όμως λίγο πριν το τέλος του support, το Gagarin ήταν ασφυκτικά γεμάτο, ο κόσμος στριμωχνόταν μέχρι την πόρτα και έφτανε και ως τον εξώστη με την ανυπομονησία να βγαίνει σε νεύρα και σε κακούς τρόπους, π.χ. μην αφήνοντάς σε να περάσεις ή μιλώντας άσχημα.



Το μόνο που χρειάστηκε για να σταματήσουν όλα αυτά ήταν να ανέβει στη σκηνή ο James Mudriczki και οι υπόλοιποι Mancunians του. Ήδη πριν ανέβουν, οι πρώτες νότες του “Near Distance” έκαναν τον κόσμο ανυπόμονο και όταν το ανεπανάληπτο φαλτσέτο του τραγουδιστή ξεχύθηκε στο χώρο θυμήθηκα τελικά τον λόγο που δεν μπορούμε, ως λαός, να ξεπεράσουμε τους Puressence. Η βουτιά στο παρελθόν συνεχίστηκε με το “I Suppose”, κάποιοι δίπλα μας θυμόντουσαν που παλιά το έπαιζαν δύο φορές στα live τους… Κι ύστερα ακολούθησαν πολλά, μα απελπιστικά πολλά κομμάτια, από το νέο album οδηγώντας τη συναυλία σε μια αναπόφευκτη κοιλιά, η οποία, ωστόσο, δε φάνηκε να ενοχλεί την πλειοψηφία των εκστασιασμένων παρευρισκομένων που ενθουσιάζονταν με τα “efxaristo” και “eisai omorfo” του Mudriczki. Τα νέα τραγούδια καταδείξανε την ίσως και αγεφύρωτη διάσταση που υπάρχει ανάμεσα στις παλιότερες και στη νέα κυκλοφορία τους. Γιατί μόλις αποφάσιζαν να παίξουν κάτι από το Only Forever (“Sharpen Up The Knives”), το Puressence (“India”), ακόμα και το “How Does It Feel” από το αποτυχημένο Lonely Planet, ήταν παραπάνω από αισθητή η διαφορά ποιότητας ανάμεσα στο σήμερα και στο χθες.



Τελικά οι Puressence κάνουν αυτό που διαφημίζει το υπουργείο τουρισμού στις πινακίδες που συναντάς όταν πλησιάζεις το αεροδρόμιο, “They Live Their Myth in Greece”. Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι όταν έπαιξαν το “Standing in Your Shadows” ο Mudriczki κατέβηκε από τη σκηνή και, ως άλλος Tim Booth, περπάτησε μέσα στο κοινό που τον αποθέωνε ζώντας κι αυτός για λίγο σαν rock star. Κι ύστερα πίσω στο Manchester όπου κανείς δεν ασχολείται μαζί τους.