Electrelane

Είναι φυσική η αμηχανία στη θέαση και στην ακρόαση ενός group που βρίσκεται σε ακμαίο στάδιο της καριέρας του, όταν γνωρίζεις ότι το ίδιο δεν έχει σκοπό να ξαναπαίξει live στο άμεσο μέλλον. Έφτασε η ώρα μάλλον να κάνουν τα μέλη των Electrelane την οικογένεια και τα παιδιά τους, την προσωπική τους ζωή, αφήνοντας στην άκρη το -τηρουμένων των αναλογιών- rock stardom τους σε χώρες όπως η δική μας.



Το Gagarin άλλωστε τους έχει τιμησει πολλάκις και μάλλον όταν θα επιχειρήσουν να 'ξεσκουριάσουν' στο μέλλον, μια στάση θα την κάνουν -κι εμείς πάλι εκεί θα είμαστε, γιατί πραγματικά είναι ένα group που μόνο στις συναυλίες αναδεικνύεται... Ειδικά τώρα που τα φωνητικά δεν είναι πλέον άλλο ένα όργανο, αλλά πλέον αρχίζει και βγαίνει μπροστά από το noise-rock θόρυβο η διαπεραστική φωνή της Verity Susman. Οι ρυθμοί στο set τους είναι καταιγιστικοί, krautrock, ως συνισταμένη Stereolab, Neu! και Sonic Youth, τα σκαμπανευάσματα του ρυθμού λειτουργούν ως αυνανισμός και τα κρεσέντο θορύβου ως οργασμός και μάλιστα γυναικείος και πολλαπλός. Αυτό ήταν λίγο πολύ το μενού όλης της βραδιάς, με αρκετά highlights: Τη φανταστική μπασογραμμή του "To the East", μπλεγμένη με τις Stereolab αναθυμιάσεις από τα σύνθια της Susman και τις κιθάρες που μπαίνουν σιγά σιγά, το πάντα αγαπημένο όλων "Birds", το Strangler-ικό "Blue Straggler", το “If Not Now, When?” με το σόλο πιάνο, το ευφορικό "After the Call", στο οποίο η Susman έφυγε από τα πλήκτρα της για να αναλάβει να χτίσει ακόμα περισσότερο κιθαριστικά το κομμάτι, τι να πρωτοθυμηθούμε... Την αποθέωση στο τέλος με μια φρενήρη διασκευή στο “I’m on Fire” του Springsteen; Αν την προηγούμενη φορά φάνηκαν σημάδια κόπωσης και μια δόση από deja-vu, αυτή τη φορά τα ξεχάσαμε όλα. Ίσως πάλι να ήταν κι αυτό το οξύμωρα αναζωογονητικό "τελευταία φορά". Ποιος ξέρει...



Η εικοσάχρονη Anni Rossi που προηγήθηκε του σετ των Electrelane πολύ θα ήθελε να είναι Joanna Newsom, αλλά δεν είναι. One woman show με βιόλα (ή βιολί, θα σας γελάσω) και synths σε ένα είδος πειραματικής (freak;) folk που αν δεν ήταν στη μέση η εταιρία τους, μόνο κακεντρεχή θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε αυτόν που σκέφτηκε αυτό το πάντρεμα των δύο acts. Και φαντάζομαι ότι και στην ίδια δεν κάνει ιδιαίτερο καλό να εμφανίζεται σε ακροατήρια που ανυπομονούν να τελειώσει. Σαφώς το είδος της μουσικής που παίζει απαιτεί διαφορετικές συνθήκες...



Οι Katrin the Thrill που άνοιξαν τη βραδιά, έκαναν την καλύτερη εμφάνιση από όσες έχουμε δει μέχρι τώρα. Αρκετά πιο δεμένοι-ες, λιγότερο αμήχανοι-ες σε σχέση με αυτό που είδαμε στους Manics και με πολύ καλό ήχο, κατόρθωσαν να κάνουν ένα αρκετά μεγάλο μέρος του κοινού όχι μόνο να τους προσέξει, αλλά και να τους συμπαθήσει... Από τον καιρό των Dementia Praecox έχουν αλλάξει ίσως πολλά, ακόμα και ο ήχος τους βελτιώνεται, δεν έχει αλλάξει όμως η αγάπη τους για τις γυναικείες φιγούρες της εναλλακτικής σκηνής των 90s. Χώρια που έχουν μαζέψει υλικό για ένα πολύ καλό δίσκο που ελπίζουμε κάποια στιγμή να ηχογραφηθεί...