Joshua Redman

Την ίδια ώρα που η μισή Αθήνα μελαγχολεί λόγω της φετινής συναυλιακής αδράνειας, οι μέχρι πρότινος περιθωριοποιημένοι τζαζόφιλοι της πόλης ζουν ένα μήνα γεμάτο ζωντανή μουσική από κορυφαία ονόματα του χώρου. Η επιτομή αυτου συναυλιακού frenzy ήταν δίχως άλλο η εμφάνιση του Joshua Redman στο γεμάτο Παλλάς.

Βγαίνοντας στη σκηνή λίγο μετά τις 21.30 διέψευσε νωρίς τις όποιες επιφυλάξεις για το πόσο άνετα θα ζέσταιναν τρία μόλις όργανα ένα αρκετά μεγάλο θέατρο. Εδώ που τα λέμε ένας drummer του βεληνεκούς του Creg Hutchinson και ένας μπασίστας σαν τον ‘ανατολίτη’ Omer Avital φτιάχνουν ένα rhythm section που θα μπορούσε να γεμίσει και μόνο του ένα συναυλιακό 2ωρο. Από την άλλη ο 38χρονος μετρ του σαξοφώνου -γνωστός για την ικανότητά του να μεθερμηνεύει ευρεία γκάμα μουσικών φέρνοντάς τα στα μέτρα του δικού του στυλ- για άλλη μια φορά δικαίωσε όσους τον θεωρούν έναν από τους μεγαλύτερους εν ζωή παίκτες.

Οι γενναίες, ετερόκλητες επιλογές στα μουσικά μοτίβα που χρησιμοποιεί για να αυτοσχεδιάσει φάνηκαν και στο Παλλάς όπου παρουσίασε το μεγαλύτερο μέρος της τελευταίας του δουλειάς, ‘Back East’. Έτσι ορχηστρικά θέματα (Oklahoma) έμπλεκαν με αραβικές κλίμακες (zarafah, back east) και κλασικά hard bop ξεσπάσματα (Hey mama) και έδεναν μεταξύ τους χάρις την μελωδικότητα στον αυτοσχεδιασμό του Redman, ένα στοιχείο που απέκτησε βαδίζοντας στα μουσικά χνάρια του Sonny Rollins και στάθηκε καθοριστικό στην ανάδειξή του σαν ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της σύγχρονης jazz.

Μετά από μιάμιση ώρα ακρόασης και ένα encore έληξε μια από τις καλύτερες συναυλίες που έχουν φιλοξενηθεί στην πόλη. Μετά τη λήξη, η γκρινιάρικη διάθεση ενός μέρους του κοινού που ήθελε διάλειμμα «γιατί ωραία η jazz αλλά όχι τόση ώρα βρε παιδί μου» περισσότερο οφειλόταν στις κοσμικές προεκτάσεις της εκδήλωσης παρά στην αξία των μουσικών…