Glastonbury 07 (A' μέρος): Εισαγωγή - Οδηγίες προς ναυτιλομένους και μη 'μυημένους'.

Ένα οδοιπορικό στο Glastonbury από ένα fan του και αναγνώστη του Avopolis

Όταν πρότεινα στο Avopolis.gr να γράψω για το Glastonbury festival όπως το έχω ζήσει εγώ, πρώτον δεν ήμουν σίγουρος αν θα μου έλεγαν ναι, και δεύτερον δεν ήξερα ακριβώς τί θα έγραφα. Απλά ήξερα ότι είχα πολλά να γράψω... Τί ήθελα και ρώτησα; Τώρα πρέπει να βάλω τάξη σε εκατοντάδες ιστορίες και χιλιάδες εικόνες που έχω στο μυαλό μου... Θα προσπαθήσω να σας διηγηθώ τη δική μου εμπειρία, ελπίζοντας ότι θα μπορέσω να σας μεταδώσω ένα μέρος της μαγείας, γιατί για μένα περί μαγείας πρόκειται.



Ας αρχίσουμε με μια μικρή εισαγωγή. Το Glastonbury είναι κάτι παραπάνω από ένα μεγάλο μουσικό φεστιβάλ (τέτοια είναι το Reading festival, το Benicassim στην Ισπανία κ.α.), και όσοι είδαν πέρσι το ντοκιμαντέρ στις νύχτες πρεμιέρας θα το συνειδητοποίησαν. Έχει τις ρίζες του στην αρχή της δεκαετίας του 70, και από τότε έχει κρατήσει ένα ειδικό χρώμα: δεν πάνε μόνο 16χρονα παιδάκια να ακούσουν τους τελευταίους ήρωες της Britpop, αλλά πάνε και οικογενειάρχες με τα παιδιά τους, πάνε και κάποιοι σταθεροί θαμώνες που το βλέπουν σαν οξυγόνο/διακοπές/διέξοδος από τα υπόλοιπα, πείτε το όπως θέλετε...

Το πρώτο που κατάλαβα όταν πρωτοπήγα ήταν ότι το φεστιβάλ δεν είναι μόνο μουσική. Υπάρχει όλη μέρα κόσμος που θα πάει να δει σκετσάκια και stand-up comedy, τσίρκο, θα περιπλανηθεί με τις ώρες να χαζεύει διάφορες κατασκευές ή χώρους επίδειξης (όποιος θέλει πάει και στήνει ό,τι πιο κουφό σκεφτεί), θα πάει στο πειρατικό καράβι ή στον παιδότοπο με τα παιδιά του... Θα μπορούσα να γράψω για ώρες. Η έκταση είναι περίπου μια ολόκληρη κοιλάδα, και αν πρέπει να περπατήσεις από την μία άκρη στην άλλη έχεις φαει 45 λεπτά με μια ώρα μέσα στο νερό (αυτό το τελευταίο και κυριολεκτικά!). Η καλύτερη απόδειξη για το πόσα πράγματα έχει να κάνεις είναι ότι, το Σάββατο βράδυ, στο peak του φεστιβάλ, υπάρχουν από τους 150.000 παρευρισκόμενους, τουλάχιστον καμιά πενηνταριά (χιλιάδες βρε) που ΔΕΝ βρίσκονται στις 2 μεγαλύτερες σκηνές. Δηλαδή δεν τους ενδιαφέρουν οι διάφοροι Radiohead, Coldplay, Killers, Kasabian, Iggy, Faithless κλπ... που μπορεί να έχουν παίξει τα τελευταία χρόνια Σάββατο βράδυ. Αλλά είναι στη world music σκηνή, ή στα μπαράκια του lost vagueness, βλέπουν σινεμά, ή ακόμα περιμένουν το ξημέρωμα στο stone circle…

Τίποτα δεν με εκπλήσσει εκεί πια. Είναι από τα μόνα μέρη του κόσμου όπου κανένας δεν ξαφνιάζεται όταν βλέπει έναν τύπο τελείως τσίτσιδο που κουβαλάει τα ρούχα του σε μια πλαστική σακούλα για να μην βραχούν (ίσως είναι βέβαια η μοναδική του αλλαξιά). Που κανένας δεν ξαφνιάζεται όταν κυκλοφορούν μέσα στη λάσπη ένας άντρας και μια γυναίκα ντυμένοι γαμπρός και νύφη, ή ντυμένοι σούπερμαν και πεταλούδα κλπ... Που κανένας δεν ξαφνιάζεται με έναν μπαμπά που σπρώχνει μέσα στη λάσπη καρότσι με παιδάκι ή με την 23χρονη που ήρθε με το 6μηνο υιό της.



Ωραία. Άντε και αποφασίσαμε ότι μας ενδιαφέρει, πώς θα πάμε; Η περιπέτεια αρχίζει νωρίς. Πολύ νωρίς... Στην Ελλάδα συνήθως μέχρι και μια εβδομάδα πριν τη συναυλία δεν ασχολούμαστε με τα εισιτήρια. Θα προσπαθήσουμε να βρούμε μήπως παίζει καμιά πρόσκληση από τον τάδε (ξέρεις μωρέ, το φίλο του Νίκου του κολλητού της Έλενας που είχαμε δει πέρσι στους Franz Ferdinand, αυτός σίγουρα θα μας βρει). Βέβαια ίσως να μην μας βρει, τότε θα πάμε την παραμονή (μην πληρώσουμε και το καπέλο του ταμείου) να τα πάρουμε. Εδώ θα πρέπει να το οργανώσουμε λιγάκι, γιατί οι Άγγλοι είναι του προγραμματισμού: π.χ. αν μπείτε τώρα στο site του φεστιβάλ θα διαβάστε για τις καινοτομίες που οργανώνουν για του χρόνου... σε δουλειά να βρισκόμαστε δηλαδή.

Πάμε πίσω στα εισιτήρια. Κατ’ αρχήν η τιμή: περίπου 220 ευρώ φέτος για όλο το φεστιβάλ. Δεν είναι τσάμπα, αλλά σε σύγκριση με τα 60 που έχει πάει ταρίφα στην Ελλάδα για 3 συγκροτήματα δεν είναι και ακριβά. Δεύτερον το πώς θα τα αγοράσουμε: θα πρέπει να ξυπνήσετε λίγο νωρίς την πρώτη Κυριακή του Απριλίου και να μπείτε στο Internet στις 9 ακριβώς για να τα αγοράσετε. Μέχρι τις 11 θα έχουν φύγει όλα, οπότε μην αργήσετε! Αυτά ήταν μέχρι πέρσι βέβαια. Φέτος είχαν τον φοβερή ιδέα με «προεγγραφή» τον Φεβρουάριο, όταν έπρεπε να στείλουμε όνομα διεύθυνση και ...φωτογραφία. Και όμως... βαρεθήκανε οι διοργανωτές να βλέπουν να πουλιούνται εισιτήρια στο ebay 3-4 φορές πιο πάνω από την τιμή τους, γιατί με τη φωτογραφία σου με τα ράστα μαλλιά ή τις κόκκινες ανταύγειες πάνω στο εισιτήριο, άντε να το πουλήσεις μετά. Εντάξει Άγγλοι είναι, πρέπει να νιώσουν ότι οργανώνουν όσο πιο πολύ μπορούν... εμείς τί φταίμε;

Οπότε τί να κάνουμε και εμείς οι πάσχοντες, τη στείλαμε τη φωτογραφία, ελπίζοντας ότι δε θα γίνει λάθος και θα τυπωθεί του γείτονα, γιατί μετά άντε να τους πείσουμε στην πύλη ότι είμαστε εμείς αυτοί οι 50άρηδες στη φωτογραφία... Και περιμέναμε την Κυριακή 1η Απριλίου. Έλα όμως που την 1η Απριλίου ήμουν σε ξενοδοχείο για ρομαντικό ΣΚ; Είχε όμως (μου είπαν) wi-fi, οπότε δεν ήθελα να χαλάσω και το ΣΚ… Σιγά που είχε! Αν δεν ήταν μια παρέα από τρελούς Άγγλους που έχω γνωρίσει από το ιντερνετ, οι οποίοι αφού πάρουν τα δικά τους, αγοράζουν για όποιον δεν έχει εκείνη τη στιγμή καλή σύνδεση, θα το έβλεπα από το BBC το φεστιβάλ και θα είχα κάνει μήνυση στο Divani.