George Michael

Παραβλέποντας τα ομολογουμένως "φολκόρ" bar της αρένας (ελάχιστα στον αριθμό, με ηλικιωμένους και πελαγωμένους ανθρώπους να εξυπηρετούν με το πάσο τους τον κόσμο μέσα στην αρένα, χωρίς καν τα βασικά διαθέσιμα -κι επιτέλους πότε θα απαλλαχθούμε από τα νταβατατζιλίκια όσων δικαιούνται να εκμεταλλεύονται τα bar των Ολυμπιακών Ακινήτων) και την απογοήτευσή μας γιατί από ένα τέτοιο γεγονός δεν θα μπορούσαμε να μεταφέρουμε το οπτικό υλικό που θα θέλαμε εμείς (δεν επετράπη η είσοδος σε καμία από τις δύο φωτογράφους μας), παρά μόνο φωτογραφίες από... κινητό, φύγαμε από το Ολυμπιακό Στάδιο χθες βράδυ με την (στιγμιαία, έστω) αίσθηση της πληρότητας.



Καλή διοργάνωση, εντυπωσιακή παραγωγή, τέλεια ακουστική για ένα τέτοιο χώρο (ας τα βλέπουν οι υπόλοιποι που χρησιμοποιούν την πιπίλα του 'αδύνατου'), χορταστικό show, ένας George Michael που, παρά τις "βοήθειες", παρέδωσε μαθήματα φωνητικής, μια μπάντα που, παρά τον εξοστρακισμό της στους εξώστες της σκηνής (προκειμένου να προβληθεί αποκλειστικά ο απόλυτος άρχοντας) και παρά το συνοδευτικό της χαρακτήρα σε κάποια προηχογραφημένα μέρη και λούπες, έδειξε ότι δεν είναι τυχαία.



Σε μια προδιαγεγραμμένη τελειότητα, μπλεγμένη με τη σαλονίσια pop αισθητική των επιτυχιών του δεύτερου μέρους της καριέρας του και των βασικών κοινοτοπιών - κλισέ ενός arena show αναρωτιέται κανείς που μπορεί να χωρέσει το συναίσθημα. Λογικό, αλλά σχεδόν καταρριπτέο με την είσοδο του George Michael. Μετά την εισαγωγή με το αγαπημένο μας (από τους This Mortal Coil, όμως!) "Song For The Siren" και το σύγχρονο disco του "Fast Love", παραδοθήκαμε... Δεν είναι οι ντελικάτες, star κινήσεις του στη σκηνή και η μεταδοτικότητά του, είναι κυρίως ότι σε αντίθεση με το στείρο επαγγελματισμό των συνοδοιπόρων του, ακόμα εισπράττει, τρέφεται, έχει ανάγκη τις αντιδράσεις του κοινού, για τους δικούς του λόγους.



Κι ακόμα περισσότερο δε γυρνάει την πλάτη στην περίοδο των Wham -βλέπει εξίσου με το κοινό ένα party με τα "Edge of Heaven" και "I'm Your Man" ως υγιή περίπτωση νοσταλγίας. Για τον ίδιο άλλωστε όλο το show είναι μια σούμα όλων όσων έχει κάνει στην εικοσιπεντάρχονη καριέρα του και μια ζωντανή απόδειξη της σημαντικότητάς του σε μια περίοδο που έχει γίνει ο εύκολος στόχος των tabloids. Πιασάρικη ποπ, μουσική που δεν σε πιάνει με τον όγκο, το βάθος ή τη δύναμή της, αλλά με τη διεισδυτικότητά της σε ένα τεράστιο κοινό, τη μαζικότητά της, μουσική που πατώντας πάνω στην ίδια φόρμα εδώ και δεκαεπτά χρόνια, καταφέρνει να διατηρεί ακέραιη την ποπ εκκεντρικότητά της με διάφορα κόλπα. Μουσική που σου δίνει την αίσθηση ότι συμμετέχεις σε ένα τεράστιο party...



Δεν έχει νόημα να σταθούμε στα επί μέρους σημεία, σίγουρα κάποια αγαπημένα του καθένα έμειναν εκτός, αλλά στο δίωρο (και βάλε) set του και τί δεν είπε: Father Figure, First Time Ever I Saw Your Face (αν και δεν είναι και η καλύτερη διασκευή που έχουμε ακούσει), Praying for Time, Too Funky, Everything She Wants, Shoot the Dog (με ένα τεράστιο ομοίωμα του Bush να γεμίζει τη σκηνή και το διασκεδαστικό clip να συμπληρώνει την εικόνα), Faith, Spinning the Wheel, Jesus to a Child, An Easier Affair, Amazing, Outside ήταν μερικά από τα κομμάτια που έπαιξε (με ένα εικοσάλεπτο διάλειμμα στη μέση!), για να βγει αργότερα σε δύο encore, ένα με το Careless Whisper και ένα με το Freedom 90 μέσα σε πανζουρλισμό από το μισογεμάτο, αλλά ιδιαίτερα ένθερμο σε αντιδράσεις Ολυμπιακό στάδιο που φώναζε "Γιώργος-Γιώργος" και τον ίδιο συγκινημένο που άκουσε για πρώτη φορά σε στάδιο κανονικά το ονομά του.

Όσο κι αν η χλεύη είναι η εύκολη αντίδραση του σνομπ, το να χάσεις μια τέτοια συναυλία με το αιτιολογικό της αποφυγής μιας μεταχρονολογημένης νεκροφιλίας, αποτελεί καθαρή βλακεία. Οι μεγάλοι καλλιτέχνες φαίνονται στη σκηνή, κι ο George Michael απλώς χρειάστηκε να το απολαύσει...