Fly Beeyond Festival - 2η μέρα: Air

Photos: Olga K.



Θα θυμάστε ίσως όσοι είχατε παρευρεθεί στην προηγούμενη εμφάνιση των Air στο Λυκαβηττό ότι είναι ένα γκρουπ που καλά θα κάνει να μένει στο στούντιο και να μας στέλνει από εκεί τη μουσική του: εργαστηριακός έτσι όπως είναι ο ήχος τους, δύσκολα καταφέρνει να απογειωθεί επάνω στη σκηνή. Δεν βοηθάει καθόλου και το γεγονός ότι είναι πολύ στατικοί και δεν μπορούν να μεταδώσουν κάτι περισσότερο στο ακροατήριό τους με τη σκηνική τους παρουσία.



Δεν μας έκανε λοιπόν καμία εντύπωση που και εχτές το βράδυ δεν μπόρεσαν να ξεσηκώσουν τον κόσμο που τους παρακολούθησε. Ήταν από τις λίγες φορές που είδα τόσες βαριεστημένες φάτσες γύρω μου, που όσο περνούσε η ώρα χαράσσονταν επικίνδυνα από απόγνωση να τελειώσει γρήγορα το μαρτύριο της εμφάνισής τους. Και δεν πρόκειται για το ότι δεν έπαιξαν καλά –αλίμονο, οι πέντε μουσικοί επί σκηνής μετέφεραν αυτούσιο τον περφεκτιονισμό των δίσκων τους μπροστά στα μάτια μας σε live συσκευασία– αλλά τα κομμάτια τους είναι για να τα ακούς στο σπίτι σου ή κάπου τέλος πάντων που να μπορείς να τα χαρείς γι' αυτά που έχουν να σου προσφέρουν, κι αυτό το κάτι δεν είναι σίγουρα το fun που δύναται να βιώσει κανείς σε μία συναυλία. Θα λειτουργούσαν πολύ καλύτερα αν έπαιζαν στο άνοιγμα της βραδιάς, σαν ορεκτικό για όσα έμελλε να επακολουθήσουν (χώρια που με τον τρόπο αυτό, θα έβλεπα και την Tori Amos, που έχασα επειδή έπαιξε τόσο νωρίς). Σε καμία περίπτωση πάντως, δεν ήταν το κατάλληλο όνομα να προετοιμάσει τον κόσμο για ένα γκρουπ τόσο ενεργητικό στη μουσική και τη σκηνική του παρουσία όπως οι James.



Ελάχιστες ήταν οι κορυφώσεις του live τους, και παίχτηκαν μαζεμένες στο τέλος: Kelly Watch the Stars (με τον ντράμερ να παίζει αρκετά δυνατά για να ζωηρέψει λίγο η κατάσταση), Sexy Boy και La Femme D' Argent (ή Talisman κατά τον Τσάβαλο, whatever!...). Κάτι πήγε να γίνει εκεί, αλλά νομίζω ότι οι περισσότεροι είχαν κουραστεί στο σημείο αυτό, και δεν μπορούσαν να δείξουν ιδιαίτερο ενθουσιασμό για όσα διαδραματίζονταν επάνω στη σκηνή. Είχε προηγηθεί ένα σερί από κομμάτια που, ενώ ήταν γνωστά πολλά απ' αυτά (Playground Love, Cherry Blossom Girl, Don't Be Light, και σίγουρα κάποια από το καινούργιο που δεν μπορώ να ονοματίσω, και μην με βάλετε please στη διαδικασία να ξανακούσω το Pocket Symphony για να σας τα μεταφέρω, δεν ξέρω αν θα το αντέξω!), μια παγωμάρα ήταν ορατή στο κοινό, από εκείνες που σπάνια βλέπεις σε ανάλογες συναυλίες. Όσο λοιπόν κι αν συμπαθούμε το γαλλικό ντουέτο, έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι μάλλον οι συναυλίες δεν είναι το φόρτε τους.

Ήταν και το ότι περιμέναμε με ανυπομονησία το κυρίως πιάτο, οπότε οτιδήποτε μέτριο ήταν καταδικασμένο να φανεί υποδεέστερο από όσο ήταν…