Gagarin Open Air Festival: Satriani, Firewind

Photos: Olga K.

Να ξεκινήσουμε με μια μικρή αναφορά στο σύνολο του εξαημέρου λέγοντας ότι, αν και τα line up ήταν χορταστικά, θα ήταν ευκολότερο, πιο ξεκούραστο και σίγουρα φτηνότερο για την τσέπη μας αν είχαμε ένα τριήμερο φεστιβάλ με λιγότερα ονόματα. Η συγκέντρωση πολλών συναυλιών τον προηγούμενο διάστημα απέτρεψε πολλούς από το να παρευρεθούν στο Ελληνικό, χάνοντας έτσι κάποια αγαπημένα συγκροτήματα.



Η οργάνωση ήταν άψογη, φτιάξαμε και κορμοστασιά απ’ το περπάτημα, ενώ το προσωπικό ασφαλείας ήταν διακριτικό και αποτελεσματικό, παρέχοντάς μας έτσι την άνεση να παρακολουθούμε τις συναυλίες χωρίς να έχουμε διάφορα στο κεφάλι μας. Είναι αναγκαίο, νομίζω, να τονίσουμε το τελευταίο γιατί μας έτυχε πολλές φορές στο παρελθόν να φύγουμε ανικανοποίητοι από συναυλία, καθώς είτε μας απασχολούσε περισσότερο το θέμα της προσωπικής μας ασφάλειας, είτε περιμέναμε με τις ώρες σε ουρές για να ξεδιψάσουμε, ή για να πάμε σε μια τουαλέτα. Σε γενικές γραμμές θα λέγαμε ότι φέτος δεν είχαμε τέτοια προβλήματα, με λίγες εξαιρέσεις που όμως δεν αφορούν το συγκεκριμένο φεστιβάλ.



Η τελευταία μέρα μας επιφύλασσε το δώρο που ακούει στο όνομα Firewind, ένα δυνατό ελληνικό / πολυεθνικό συγκρότημα από αυτά που σου δίνουν λόγους να είσαι υπερήφανος για κάτι στον τόπο σου. Δεν είναι μόνο η κιθαριστική δουλειά του Κώστα Καραμητρούδη, ούτε το γεγονός ότι βλέπεις επί σκηνής ένα power metal συγκρότημα χωρίς τα (πολλές φορές) ενοχλητικά κλισέ του είδους, ούτε μόνο το αίσθημα του fan που κατορθώνει και αποπνέει το συγκρότημα, αλλά όλα τα παραπάνω συν το χαμόγελο και την αφοσίωση των μουσικών που απαρτίζουν την μπάντα. Είναι και η δύναμη τραγουδιών όπως τα “Ready To Strike” και “Tyranny” που θες δεν θες θα το κάνεις το headbanging, όμως εκεί που υποκλιθήκαμε ήταν στην ε-κ-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ή power metal εκδοχή του “Περασμένες Μου Αγάπες” του Μανώλη Χιώτη. Αν εξαιρέσουμε την μία ώρα που έπαιξαν, άνετα θα τους βλέπαμε και headliners σε αρκετές ευρωπαϊκές διοργανώσεις.



Ότι και να πει κανείς για τον Joe Satriani λίγο θα είναι, γιατί ανήκει στην κατηγορία των μουσικών που συναρπάζουν με τη δεξιοτεχνία τους. Πρώτα απ’ όλα δείχνει αρκετά νεότερος από τα πενήντα του και δεν μιλάμε μόνο εμφανισιακά, αλλά και για την ενεργητικότητά του επί σκηνής. Ενεργητικότητα που φαντάζει απίστευτη αν υπολογίσουμε ότι βρίσκεται στο τέλος μιας δεκαπεντάμηνης περιοδείας για την προώθηση του Super Colossal album. Για πάνω από μιάμιση ώρα κατάφερε να διατηρήσει αμείωτο το ενδιαφέρον μας με μια εντυπωσιακή επίδειξη των ικανοτήτων του στη κιθάρα, γιατί υπάρχουν πολλοί και καλοί κιθαρίστες, δεν θα μπορούσαμε όμως να τους βλέπουμε για τόση ώρα χωρίς να βαρεθούμε (με την εξαίρεση του Steve Vai, μαθητή του Satriani). Προς το τέλος θυμήθηκε ότι πέρασαν είκοσι χρόνια από το καθοριστικό Surfing With The Alien album και μας τράταρε το "Ice 9" για να δέσει η τούρτα. Αν γινόταν διαγωνισμός air guitar εκείνο το βράδυ θα συμμετείχε σύσσωμο το κοινό του Satriani.